Twee Jaar!

Vanmorgen om half negen zaten we met z'n drietjes in bed. Een mand vol kadootjes stonden op het nachtkastje voor Ollebol om uit te pakken. Ze zat in haar pyjama rechtop in ons bed met de paarse kroon op haar hoofd. Ze zag er zo lief uit dat ik mijn telefoon pakte om een foto van haar te maken. Toen ik de telefoon neer wilde leggen ging het ding af. Een voor mij onbekend nummer stond in het display. Lief keek mij aan en vroeg wie het was. "Vast het ziekenhuis.." antwoordde ik. Ik nam de telefoon op. "Spreek ik met de moeder van Olivia?" klonk een vriendelijke stem aan de andere kant. "Ja, daar spreekt u mee." "De dokter wil u graag morgen spreken, kunt u naar het AMC komen? Het liefst zonder Olivia."..... "Is het niet goed? Zijn de uitslagen niet goed? Dat u nu al belt en we moeten komen?" "Dat weet ik niet mevrouw, ik maak alleen de afspraken voor de dokter" antwoordde de aardige stem. Inmiddels was ik de slaapkamer uitgelopen en stond ik in mijn pyjama in de woonkamer en rolden de tranen over mijn wangen. "Sorry mevrouw, het is allemaal zo spannend en Olivia is vandaag jarig... en we waren net de kadootjes aan het doen... en sorry... we zullen er morgen zijn. Ik regel wel een oppas." "O.. is ze vandaag jarig? O... he.... U kunt wel morgen komen? Nou, fijne dag nog." De aardige stem had opgehangen. Ik raapte mijzelf bij elkaar en liep weer terug de slaapkamer in. Lief keek mij vragend aan. "Ze wist niets, we moeten morgen naar het AMC".
We hebben de kadootjes uitgepakt en Ol mee naar de woonkamer genomen, waar een lief keukentje op haar stond te wachten. Haar grote kado. Ze was heel erg blij met haar keukentje. Ze ging meteen voor ons koken en papa moest naast haar komen zitten. Ik heb mij gauw aangekleed want Ol moest, zoals elke donderdag, naar fysiotherapie. Bij de fysio was het ook feest. Ze had koffie en wij hadden cake mee. De oefeningen waren extra feest, met ballonen. Eenmaal thuis hebben we nog met de keuken kunnen spelen voordat ze naar bed ging voor haar dut. Grappig om haar zo bezig te zien. De aardbeien moesten in de oven en de tomaten in de pan... De buurvrouw kwam nog aan met een lief kado voor de kleine jarige meid. We hebben even koffie gedronken en toen moest Ol naar bed. Na haar dut zat ze heerlijk bij lief op schoot. Ik kwam uit de keuken met een roze taart met twee kaarsjes. We gingen aan de eettafel zitten en zongen weer 'Happy Birthday' voor haar. Toen ik haar vroeg de kaarsjes uit te blazen, zette ze een keel op. "Neehee, dat wil ik niet. Uit de stoel mama!" Goed Ol had dus geen zin in taart. Er moest met de keuken gespeeld worden. Dus lief en ik verplaatste ons naar het kleed in de woonkamer, de taart op de grond en Ol achter haar aanrecht. We bliezen samen de kaarsjes uit en sneden de taart aan. Ook dat mocht niet van Ol. Maar toen ze een hapje in haar mond had van deze hele zoete taart, zagen we een grote glimlach op haar gezichtje. De rest van de middag bestond uit spelen, beetje televisie kijken, popcorn eten en samen zijn. Voor het eten hadden we bedacht naar de Chinees om de hoek te gaan. Ol is dol op bami, kroepoek en nasi en lekker makkelijk voor ons. Na het eten kwam een dame onze tafel afruimen, Ol keek haar aan en zei: "Kijk mama, een Chinees!". Lief en ik konden onze lach bijna niet inhouden.
Vandaag waren we lekker met z'n drietjes, haar 'partijtje' vieren we zondag. Morgen naar het AMC... het voelt wel raar. Twee jaar geleden kwamen we op 01 oktober uit het ziekenhuis met Olivia en nu moeten we morgen naar het ziekenhuis zonder haar, om over haar te praten.

Woordeloze Woensdag (niet helemaal woordeloos)

's Ochtends even naar "De Zimmerhoeve" met Oma F.




En 's middags knutselen... want morgen is er iemand jarig!

Bijna Twee

"Mama, iets anders doen?" klonk het vanmorgen tijdens de muziekles. Andere ouders hadden hun kindjes op hun schoot en Ol had zich uit mijn armen gewurmd en liep achter de kring langs. "Nee lief, we luisteren nu even naar de juf" fluisterde ik Ollebol toe. "Mama..... leuks doen"..... "Liefje dit is leuk, kom bij mama zitten"......"Nee, dat wil ik niet".....Tja, nog twee nachtjes slapen en Ol is officieel twee en nou heb ik mij laten vertellen dat dit er helemaal bijhoort. Dus hier maken wij ons geen zorgen over, al ga je je bijna zorgen maken wanneer die andere ouders je aankijken met een dat-zou-mijn-kind-nooit-doen-blik en de juf haar keel nog eens schraapt.
Zondag waren we in het Vondelpark, even spelen in de speeltuin en de eendjes voeren. Eenmaal op de fiets naar huis stak ze haar rechterhandje uit en zei: "Rechts!" Kleine Ol wordt groot en dat laat ze graag merken. "Kijk mama, twee hondjes. Een....twee, twee hondjes" Tot mijn stomme verbazing liep er inderdaad een man met twee hondjes naast ons. Ik moest vreselijk om haar lachen. Trots zat ze in haar fietsstoeltje en keek om zich heen. Ol geniet van de kleine fietstochtjes en ik ook. Het is zo gezellig met haar in het zitje aan het stuur, maar helaas de kleine dame wordt groot. Het-grote-meisjes-fietsstoeltje staat in de meterkast, maar ik ben er nog niet aan toe.

Woordeloze Woensdag (niet helemaal woordeloos)

One step at a time ... de stof is gekozen

De IGeneratie

Een klein blond meisje scharrelt door huis met haar poppenbuggy. Een mooie rode buggy waar normaal de baby in mag zitten. Vandaag horen wij geluiden uit de buggy komen. Het is de KidzDJ die in de buggy mag zitten en voortgeduwd wordt door het kleine meisje. Baby heeft plaats moeten maken voor de Iphone van mama, die onbewaakt op het tafeltje lag.

Als ik het je zou uitleggen

Liefste Ollebol,

Mama zegt het nooit tegen je en wil het je eigenlijk ook niet vertellen. Maar als ik je zou uitleggen wat er vandaag is gebeurd, dan zou ik je het volgende vertellen. Je bent mijn liefste en mooiste meisje. Je bent mijn wereld, mijn zon en mijn maan. Je bent precies zoals je zou moeten zijn, je bent lief, slim, grappig en vol energie. Mama heeft het je nooit verteld, maar je hebt een beetje moeite met je beentjes. Jouw beentjes zijn heel erg mooi, prachtig zelfs, maar ze zijn niet zo sterk als de beentje van de kindjes in het klimrek. Daarom waren we vandaag weer in het ziekenhuis. Toen de dokter goed naar je gekeken had, ben je even op de gang gaan spelen met Opa. De dokter begon tegen mama en papa te praten. Zij vertelde papa en mama dat het niet alleen je beentjes zijn die het moeilijk hebben. Je rompje heeft het ook heel moeilijk, het is een prachtig mooi rompje met een hele mooie buik. Een buik die mama graag even kriebelt of een kusje geeft, maar ook een buik die jammer genoeg niet zo sterk is. Het spijt mij lief klein meisje, dat mama dat niet eerder heeft gezien. Als ik je nou opnieuw zou maken zou ik niets aan je willen veranderen, maar ik zou mij wel heel goed concentreren op je spiertjes. Het spijt mij zo lief klein mensje. Liefje je bent mijn engeltje, mijn mooiste meisje, mijn allerliefste. Wanneer je valt, vang ik je op en wanneer je huilt droog ik je tranen. Ik zou de onderzoeken van je over willen nemen. De moeilijkheden uit willen gummen. Ik zou je willen vasthouden en met je willen verdwijnen naar een plek waar geen pijn bestaat. Waar je zonder moeite, pijn of leed kan leven. Ik zou een mantel willen dragen die ik met je kan delen om alles beter te maken en je overal tegen te beschermen. Maar lief meisje, we moeten het samen allemaal even laten gebeuren. De dokters laten testen en onszelf vertellen dat het allemaal wel mee zal vallen en dat de testen die ze willen doen, alleen gedaan worden om iets uit te sluiten. Ik beloof je dat mama er altijd naast zal staan. En papa altijd over je waakt. Lief klein mensje, mijn allerliefste meisje, papa's prinses, we houden zo verschrikkelijk veel van je. We kunnen het je niet uitleggen, we bewaren de tranen voor als je slaapt. Lieve mooie ollebol, je bent voor ons helemaal perfect. Je bent precies zoals je zijn moest, maar hoe oneerlijk het ook is. Je hebt een uitdaging gekregen. Je zal iets harder moeten werken, iets meer moeten oefenen en iets vaker naar de dokter moeten. Die nare grote woorden die de dokter gebruikte, die kan ik nog steeds niet geloven. Je ligt nu zo vredig te slapen met alleen een pleister als bewijs van een bewogen dag. Voorloping is het weer even wachten op de uitslagen en dan kijken we weer verder. Morgen een nieuwe dag die we zullen vullen met leuke dingen. We gaan zwemmen en spelen, verven en zingen, dansen en genieten. We verdringen de gedachten aan vandaag door de dag van morgen te vullen met gelach.

Mama
♥

Woordeloze Woensdag (niet helemaal woordeloos)

De stoelendans is begonnen..... met dank aan lief!

Just another rainy day...

Wat een druilerig vies weer buiten. Helemaal geen zin om ook maar even naar buiten te gaan en gelukkig was er ook geen reden voor. We hebben lekker televisie gekeken, een drumstel van pannetjes gemaakt (waren de buren vast heel erg blij mee), tekeningen gemaakt, en een grote bak popcorn gemaakt en samen opgegeten. "Wat a verrassing mammie" zei Ollebol vol geluk al starend naar een enorme bak popcorn die tussen haar beentjes stond. Terwijl Ol haar dutje deed, welke by the way steeds korter worden, ben ik even goed naar mijn nieuwe aanwinst gaan kijken. Deze stoeltjes heb ik gisteren via marktplaats gekocht. Het zijn er vier en ik ga ze proberen opnieuw te bekleden, want dat is heel erg nodig. Ik vond de rugleuning zo leuk en zal de vorderingen laten weten! Ik zal mijn oude stoelen nog maar niet meteen op marktplaats zetten.....
Nu nog even met Ol de stickers op de spiegel plakken. Een oefening die we elke dag doen voor haar beentjes. Ik heb van die autoraamstickers gekocht en een krukje van Ikea. Het is een laag opstapje. Ol zit op de het krukje en kiest een sticker uit een plakt die dan hoog op de spiegel. We doen het met 15 stickers en ze vindt het feest. "Mij krukketje! Stickers plakken!" Ze kan er geen genoeg van krijgen. Ze zou het spelletje keer op keer willen spelen, maar dat redden haar beentjes niet. Gisteren was mijn broertje hier en hadden we een zak witte chocotoffs gekocht.... die is vandaag ook een stuk leger geworden. Ollie wilde ook wel eentje: "Nee, liefje is mama's lekkers..." Heel oneerlijk, ik weet het, maar ik voelde mij al schuldig genoeg dat ik ze zat te eten. Helemaal toen lief vanaf kantoor belde en ik net een grote chocotoff in mijn mond had gestopt, ik beantwoorde de telefoon: "hawo how aw you?" "Uh are you oke?" "Yeah, just eating a chocotoff" "Ohh busted...."

Weer helemaal terug....

Daar zijn we weer! We hebben een heerlijke tijd gehad en enorm genoten van zon, zee, zwembad, ukkepuk en elkaar. Uiteraard is er veel gegeten, lekker gedronken en gelachen. We zijn bijna drie weken weggeweest en eigenlijk al een week terug, maar geveld door griep, een lekkage ontdekt na thuiskomst en een bezoek aan het ziekenhuis hebben voor wat vertraging op het blog gezorgd. We begonnen de vakantie met een autorit naar Beaune. Het was onze eerste keer met Ol naar het buitenland en we waren erg benieuwd naar haar geduld in de auto. Gelukkig was onze meid heel geduldig. We hadden boekjes in de auto, muziek en een tekenblokje. Ze deed het fantastisch. Na 8 uur in de auto kwamen we in Beaune aan. Daar zijn we twee nachten gebleven om vervolgens door te rijden naar het zuiden. Naar mijn moeder. In een dorpje bovenop een berg ongeveer een uur rijden bij Narbonne vandaan. We zijn anderhalve week op de berg gebleven (met af en toe afdalen uiteraard). Ollebol genoot van de aanwezigheid van Opa en Oma en haar tiener tantetje. Er werd veel gezwommen, geschommeld en gespeeld. Er was zelfs een zandbakje! De terugreis hebben we in tweeën gedaan. Een overnachting in Orleans en daarna nog een paar dagen in Antwerpen. Lief en ik gingen vroeger vaak even een weekendje naar deze gezellige stad en hebben ook met Ol kunnen genieten van lekker eten, winkelen en wandelen.Toen we thuis kwamen werden we verrast door weer schilders voor de deur, maar het wordt wel mooi. Vlot was de auto uitgeladen en ik wilde aan de wasjes gaan beginnen. Lief had ik al naar de supermarkt gestuurd en alles leek soepel te gaan. Ik had van de stortregen gehoord dus heb het huis even nagelopen. Alles droog! Geen lekkage op de 'zwakke' plekken. Toch rook ik iets.... de meterkast. Helemaal doorweekt, de buggy, de cocosmat, het stucwerk..... alles. De meterkast zit onder het trappenhuis van de buren, wel erg plaatselijk voor een regenbui, het bleek dan ook dat de buurman fanatiek met water was geweest. Wel heel fanatiek, want dit was echt veel water. Onder veel gegrom ben ik alles gaan wassen en vier wasjes later had ik nog geen was van de vakantie gedaan.... welkom thuis. Maar met de prachtige beelden nog op mijn netvlies en een doos heerlijk wijn in de keuken, konden we het wel aan.
Afgelopen woensdag moest Ol weer naar het AMC. Lang verhaal kort: we moeten naar de kinderneuroloog en we kunnen daar aanstaande donderdag al terecht. Toen Ollebol thuis in haar bedje lag te slapen, heb ik wel even een traantje moeten laten. Mijn lieve mooie meisje, zo vol energie, ze heeft geen idee wat er allemaal gebeurt. Ol gaat vooruit, ze kan steeds meer maar ze is te zwak in haar benen. Ze moest voor de arts op een laddertje klimmen en haar beentjes gaven het op, ze viel van de tweede trede. Lief en ik hadden haar opgevangen en Ollebol keek beteuterd. Ze huilde even, meer uit boosheid denk ik en dat snap ik helemaal.