maandag 25 oktober 2010

Schoonouders en meer....

Het is weer tijd voor bezoek van de schoonouders. Ja, net als vorige keer komt 'spontaan' de schoonmaakwoede boven. Achter het fornuis, de koelkast en de wasmachine.... je weet maar nooit waar je schoonmoeder moet zijn. Nee, zonder dollen: ik kan er best zenuwachtig van worden. Ik zie mijn schoonouders een paar keer per jaar, maar voordat Ol er was kon ik rustig een jaartje of twee overslaan. Dus elkaar echt goed kennen, dat doen we niet. Het heeft een hoog bezoek gehalte en soms ook een vleugje examen erbij. Ik wil het altijd netjes hebben als ze komen. Het is hier altijd wel netjes, maar als schoonmama komt, dan moet het heel netjes zijn. Hoe komt dat toch? Ik vraag mij af of dat overal zo is en misschien dat dat wel helemaal weg zou vallen als ik haar iedere week zou zien. Goed, morgen komen ze dus voor een hele week. Voor Ol waanzinnig gezellig en voor lief in deze tijd hoop ik ook heel prettig. Het nieuws van Ol is nog niet echt ingedaald. Lief heeft er erg veel moeite mee, hij komt er niet bij dat het niet 'te maken' is. Hij is soms zo verdrietig en gebroken dat de dagelijkse dingen hem al te veel worden. Ik lijk een beetje als een struisvogeltje door het leven te gaan. Samen met Ol doe ik leuke dingen en probeer er niet te veel aan te denken. Soms werkt dat heel goed en soms gaat dat helemaal mis. Laatst nog was ik bij de muziekles en na de les komt een van de moeders naar mij toe en zegt dat ze 'het' van Olivia heeft gehoord. Dat ze vreselijk heeft moeten huilen toen ze het hoorde en dat haar man haar heeft kunnen troosten met de woorden: "ze leeft tenminste nog". Ik wist niet hoe ik daarop moest reageren, ik wilde iets zeggen maar kwam niet verder dan een paar schaapachtige opmerkingen. Mensen bedoelen het heel erg lief maar het lijkt mijn plan te verstoren wanneer zij er met mij over willen praten. Ik kan dan alleen maar denken: ik wil vandaag niet huilen, we hadden het net zo gezellig. Maar mensen gaan er steeds vaker naar vragen, mensen zien ook dat er iets anders is met Ol. Soms zou ik willen dat ik een standaard antwoord klaar heb liggen. Dan voel je je ook niet zo overrompeld wanneer iemand er over begint. Een paar dagen terug kwam de overbuurvrouw naar mij toe op straat, ik had haar nog nooit over Olivia gesproken en zij wist niet wat er aan de hand is. "Och wat leuk dat ik je zie."zei ze. "Ik heb zo'n leuke droom gehad. In mijn droom stond jouw dochter met twee buurkindjes in de krant. Ze hadden de hoogste berg van de wereld beklommen. Het was geweldig! Ze hadden zulke goede beenspieren ontwikkeld in de nieuwe speeltuin verderop. Ik was apetrots dat dat mijn buurmeisje was!" "Oh, wat een leuke droom" antwoordde ik en probeerde mijn tranen te bedwingen. Net op dat moment ziet Ol iets op de stoep liggen dat ze wil oppakken. Ze bukt voorover en haar beentjes houden het niet en ze valt met haar gezicht op de stoep. Haar neusje en haar voorhoofd hebben een grote schaafwond en ze huilt het uit. "Nou, wat gek" zegt de buurvrouw "ze stond er alleen maar, hoe kan dat nou?" Op dat moment brak ik en begon ook te huilen. Ik had mijn huilende meisje in mijn armen en de vragende ogen van de buurvrouw waren op mij gericht. Al snikkend vertelde ik haar wat er met Olivia aan de hand is, begripvol keek ze mij aan en bood aan kop thee aan. Ik bedankte en ging lekker naar binnen. De wereld is vol lieve mensen, maar zelfs die mensen zijn nu af en toe te veel. Ik steek liever af en toe mijn hoofd in het spreekwoordelijke zand en steek de kop wel weer boven wanneer ik er tijd voor heb. Zoals gisteravond toen ik haar kleertjes aan het opruimen was. Ze past ze niet meer en al haar te kleine kleertjes liggen bij elkaar, te wachten op een broertje of zusje. Dat leek altijd heel logisch. Het kan ook wel maar niet meer gewoon zo. Hoe dan wel dat horen we van de geneticus in januari. Ik help mijzelf door te zeggen: Olivia is niet veranderd, zij leeft er al twee jaar mee en wij met haar en ze is geweldig. Dat wat haar anders maakt heeft een naam gekregen en wij moeten leren haar te helpen en het leven zo leuk mogelijk te maken. Maar wanneer ik haar zie genieten van muziek en ze danst vrolijk in het rond, betrap ik mijzelf op de gedachte: 'wat zou het vreselijk voor haar zijn wanneer ze dat niet meer kan....'

woensdag 20 oktober 2010

Woordeloze Woensdag (niet helemaal woordeloos)

Mijn fotocursus is begonnen!

Opdracht: maak een foto van een plek in je huis en probeer de sfeer over te laten komen. Gebruik een standaard 35 mm lens en geen flits. Neem 15 foto's mee en laat je proces zien.

Ik doe jullie geen 15 foto's van eenzelfde stoel aan, maar wat probeer ik te laten zien?




zaterdag 2 oktober 2010

De Uitslag

Het is niet zo best. We zijn verdrietig en boos, bang en in de war. Wij hebben gisteren te horen gekregen dat Olivia SMA type 3 heeft. We hoeven geen nare tests te doen, de uitslag kwam heel duidelijk uit haar DNA-test naar voren. Ik wil jullie bedanken voor de lieve steun, het deed en doet mij goed om jullie berichtjes te lezen. Voor nu is het misschien even stil, het moet even een plekje krijgen. Morgen staat haar verjaardagsfeestje op de planning. We hadden niet verwacht de uitslag al te hebben. Het leven gaat gewoon door, maar we zijn even iets stiller.