donderdag 15 december 2011

Rood Rolstoeltje

Vandaag was het de dag. Afgelopen maandag werd ik gebeld door het revalidatiecentrum, de ergotherapeut zou donderdag komen om een en ander te bespreken en zou ook een rolstoeltje meenemen. Ik bleef rustig aan de telefoon, maar zodra ik de telefoon had opgehangen brak er iets in mij. Ik wist dat deze dag aan zou breken, maar nu al?

Afgelopen nacht drong het tot mij door. Ik zou mijn kleine meisje voor het eerst in een rolstoel zien, ik kon er niet van slapen. Ik had met lief afgesproken dat we op de ochtend zelf Ol zouden vertellen dat er een dame langs zou komen met een rolstoeltje om te proberen. Toen de dame bij ons aankwam was het eerste wat Olivia vroeg: "Waar is het rolstoeltje nou?" De aardige dame had haar jas nog niet uit en dacht er beter aan te doen het rolstoeltje nog even in de auto te laten staan. Ol was ongeduldig, ze werd enthousiast! De dame hield haar jas aan en ging meteen naar haar auto om de rolstoel te halen. Ol stond in de deuropening en riep: "Wees voorzichtig!". Het rolstoeltje werd achter mij langs de via de keuken naar de woonkamer gedragen. Ik zag een heel klein rood glimmend rolstoeltje met een hele smalle zitting met grote wielen. Ik stond aan de grond genageld. Ol liep vrolijk achter de rolstoel aan. Ik probeerde de koffie en thee te verzorgen, maar moest zo huilen. Door de tranen heen probeerde ik de chocolaatjes in een schaaltje te doen. Vanuit de woonkamer hoorde ik vrolijke geluiden van Olivia. Ik keek via de keukenkast de woonkamer in en zag haar zitten in het kleine rolstoeltje. Ze straalde. Ik had mijn tranen in de keuken opgedroogd, ik wilde niet dat ze mij zou zien huilen. Het waren geen tranen bedoeld voor haar ogen. Ik kwam de woonkamer in met de koffie en de thee en de chocolaatjes. Ol zat in de rolstoel en had een glimlach van oor tot oor. Ze probeerde de stoel uit en luisterde goed naar de aanwijzingen. Toen ging ze door de woonkamer, vroeg ons om de bank op te schuiven en reed recht op de salontafel af. Ze remde op tijd en greep een chocolaatje. Daarna draaide ze zich om en ging de gang in met de rolstoel. "Sneller en sneller!" hoorde ik haar roepen. Mijn tranen waren helemaal verdwenen en ook ik zat de lachen en voelde de vrijheid die Olivia nu ervaarde als een enorme opluchting.

Uiteraard moest de rolstoel meteen naar buiten. Dus we zijn in de auto gestapt en naar het hertenkamp gereden. Ol heeft zelf gereden langs de hertjes en ze voeren vanuit haar rolstoel. Daarna moesten we naar AH. We spraken af dat ze zou proberen niet te botsen. Ze reeds AH binnen en reed recht op de appels af. Ze wilde wel twee appels. Toen ik haar vroeg om voor mij een broccoli uit te zoeken, riep ze: "Doe ik mam, zo terug!" en ze ging meteen een broccoli uitzoeken. Ze genoot van haar nieuwe vrijheid. Ze lachte naar de kinderen die voorbij renden en de mensen die naar haar keken. "Ik heb een nieuwe rolstoel!" zei ze tegen wie het maar horen wilde. Toen we in de buurt van de vleeswarenafdeling kwamen, kreeg Ol al gauw een twinkeling in haar ogen. "De mevrouw is er." hoorde ik haar zeggen en ze reed op de dame af die achter de toonbank stond. "Mag ik een plakje worst?" vroeg het kleine meisje in de rode rolstoel. "Tuurlijk!" antwoordde de dame. Ol kreeg een plakje worst en propte dat meteen in haar mond om vervolgens beide handen te gebruiken om weer weg te rijden. "He he, wat zeg je dan?" vroeg ik haar. "Dank u wel" mompelde Ol met een mond vol worst. Het was bijna jammer dat de boodschappen gedaan waren. Ol genoot en wij genoten van haar.

Onvoorstelbaar hoe deze kleine meid deze gevreesde dag tot een feest wist om te toveren. Ik ben zo trots op haar als persoontje zoals ze het leven aangaat en geniet. Geweldig!