donderdag 6 november 2014

Deur van de wind

Het is tien over acht vanmorgen als ik met de meisjes naar buiten ga, het is tijd om naar school te gaan. Onze kleinste kijkt verbaasd om zich heen wanneer ze buiten staat.... alles is wit. "Kijk allus wit!" roept ze verbaasd. "Dat is mist..." zegt Uk die geduldig staat te wachten. "Mist?" vraagt haar kleine zusje. "Jaha.... mist..." zegt Uk "Geen wind" gaat haar kleine zus verder. "Nee, geen wind maar mist" zegt Uk. Ik zet de rolstoel voor Uk klaar. Het is een leenstoel, want die van haar moest een paar dagen voor reparatie naar de werkplaats. Gelukkig konden we er een lenen. Maar deze is wel zwaar en niet zo makkelijk voor Uk als haar eigen stoel. Ze kan er niet zelf in of uit, dan heeft ze hulp nodig. Maar ze moppert niet en is blij dat ze wielen heeft. Als Uk in de stoel zit en ze haar kleine zusje een hand geeft, beginnen we te lopen. School is letterlijk om de hoek. Als we het pad af komen, loopt er een man met zijn hondje voorbij. "Kijk uhn hondje!.... Daahaag hondje...."Zegt de kleine meid. De man groet ons vriendelijk en het hondje piest tegen onze heg aan. We steken de weg over, het is helemaal stil op straat. We zien weinig. De mist is erg dik. Dan komt er een fietser ons tegemoet. "Ik sie geen fiets... fiets is wit!"Zegt onze kleine meid. "Mist! De deur van de wind!" kletst ze wijs verder. "De deur van de wind?" vragen Uk en ik in koor. "Bedoel je niet de deur van de wolk?" vraag ik. "Nee" zegt de kleine meid "de deur van de wind!" Gelijk heeft ze. De mist is als een deur van de wind. Als het mist, waait het niet. Dus achter de mist is de wind, de deur van de wind. Kinderlogica? Heel logisch!

vrijdag 31 oktober 2014

Handicare

Uk is toe aan toiletsteunen. Ze heeft er zelf om gevraagd, het voelt alsof ze voorover kiept zegt ze of dat ze valt, ze wil meer steun. Bij de gemeente hebben we een aanvraag gedaan en al gauw werd het PGB toegezegd om de toiletsteunen aan te schaffen. Door een foutje intern heeft het wel ruim twee maanden geduurd voordat het er ook echt was. We hadden al een offerte opgevraagd om het PGB aan te vragen en dus konden de beugels meteen besteld worden. Wat is er veel keus, plastic, staal, rvs, wit, chroom, opklapbaar of niet, met toiletrolhouder of zonder.... maar een ding hebben ze allemaal gemeen: mooi zijn ze niet. Gisteren ben ik de beugels gaan halen. Zo'n aanvraag bij de gemeente en de hele weg naar zo'n product toe is niet simpel. Dus met een dubbel gevoel liep ik de winkel uit met twee grote "Handicare" dozen. Tevreden dat we ze voor Uk nu hebben, maar ook een vreemd buikgevoel dat er niet blij mee is. Onderweg naar de auto bedacht ik dat de naam op de doos best een logische naam: "Handicare", maar het is ook vreemd. Handige zorg, maar als je het vanuit het Duits zou vetalen zou het mobiele telefoon zorg kunnen zijn.... of is het dan mobiele zorg? Zouden ze daar ooit aan gedacht hebben? Eenmaal thuis schuift lief de twee handige zorg dozen onder het bed van Uk. "Je hangt ze wel zo op toch?" vroeg ik. "Yes I will. Leave it for now please" antwoordt Lief. "Maar kan je het niet even openen om te checken of je nog iets nodig hebt voor het ophangen? Ik wil dat het gauw hangt voor haar." dram ik door. "I will, later. Leave it please." Lief loopt de kamer uit. Ik ga naast het bed van Uk zitten en trek een van de grote dozen weer onder het bed vandaan. Ik open de doos en er zit een grote witte beugel is, het is best een zware beugel. Hij is opklapbaar, ik hou hem goed vast en probeer het uit. Ik loop naar de badkamer van Uk en hou de beugel op de plaats waar hij moet komen. Niet mooi. Het wit is niet echt wit. Beetje creme. Jakkes. Nou ja. Ik stop de beugel weer terug in de doos en schuif hem weer onder het bed. Er loopt een rilling over mijn rug en ik voel een knoop in mijn maag. "Stomme beugels" flitst door mijn hoofd. Ik voel mij verdrietig en loop gauw naar de logeerkamer waar Lief is. Ik plof neer op het logeerbed en probeer niet te huilen. Lief staat achter zijn bureau. "What's up with you?" vraagt Lief. "Niets" lieg ik. "What's up?" vraagt hij weer "You look like an angry teenager". "I feel like one" zeg ik terug. "Why?" vraagt Lief. "I hate them, Ik zou willen dat die beugels nooit het huis in hoefde te komen. Ik ben blij dat ze er zijn, maar ik vind ze stom" mok ik. "Understandable, why do you think I didn't want to put them up straight away? I am not ready to hang those things up and to see them in her bathroom. That is why i wanted you to leave it for now" zegt Lief. "I am not ready" gaat hij door. "You might not be ready, I might not be ready but SHE is ready. So WE should be ready. Please hang them up when you can." vraag ik. "I will, just not now.." Ik loop de logeerkamer weer uit. Vanmorgen staan Uk en ik in de tuin voordat we naar school gaan. Ik heb haar rolstoel buiten gezet en ze kijkt naar de lucht. Ik kijk op en zie een prachtige kleur achter de wolken. "Zie je die lucht en die kleur?" vraag ik Uk. "Ja" zegt Uk "Er is echt goud achter de wolken" zegt ze met een dromerige blik. "Mooi he?" zegt ik terwijl ik haar in haar rolstoel help "Heel mooi, het is geen echt goud hoor mam. Het is de zon die zo mooi is" zegt ze wijs. Als Uk naar school is, ruim ik de rommel van de ochtend op. Om haar bed op te maken verschuif ik het iets van de muur. Ik zie een van de handige zorg dozen. Ik was ze vergeten.

vrijdag 24 oktober 2014

Griepprik

Ze is onder haar bed gekropen, helemaal tegen de muur. Ze huilt, ze is boos, ze gilt het uit. "Ik wil geen prik! Ik ga niet, horen jullie mij! Zeg.. het.. af! Ik vind het stom!" Ik zit op de grond in de kamer van onze grote meid. Ik heb haar net verteld dat we zo naar de huisarts gaan voor haar jaarlijkse griepprik. En daar heeft zij, overduidelijk en terecht, geen behoefte aan. Ik probeer in mijn stem geen emotie te laten horen, maar ik vind het vreselijk om haar zo te zien. "Kom lieverd, je hebt nog tijd om even te spelen. Ik roep je als we gaan. Kom op!" Ik help haar om onder het bed vandaan te komen. Grote betraande ogen kijken mij aan "Ik vind het stom. Ik wil net zo zijn als andere kinderen. Ik wil geen spierziekte hebben..." ze begraaft haar gezicht in mijn trui. "Dat snap ik. Ik zou ook willen dat je geen spierziekte had. Maar weet je? Je bent precies zoals ik gehoopt had... Je bent lief, grappig, mooi, slim en stoer. Die spierziekte vind ik ook stom maar dat ben jij niet, dat heb jij." Ze kijkt me aan "Echt? Ben ik echt zoals je gehoopt had?" "Ja.. je maakt ons aan het lachen, je bent een lieve zus, de bent een boef, je bent slim, leuk, stout en mooi alles bij elkaar maakt jou!" Ze zucht, staat op en zegt: "Ik ga tekenen, roep je als we weg moeten?" Ze loopt de woonkamer in en zit al snel te tekenen. Even later is het tijd om naar de dokter te gaan. "Ik ben zo terug, ik kom zo weer spelen. Ik ben even naar de dokter voor een piep klein prikje...." hoorde ik haar zeggen tegen haar kleine zus. Stoer trok ze haar jas aan en liep met mij naar de auto. "Mam?" zei ze op weg naar buiten. "Ja?" antwoordde ik. "Ik heb een tekening voor de dokter gemaakt en in je tas gestopt, niet vergeten he?!" Ik til haar in de auto en we rijden naar de huisarts. Daar aangekomen til ik haar in haar rolstoeltje en geef haar haar oproepkaart in haar kleine handjes. "Wat is dat?" vraagt ze. "De brief van de dokter, dat hij een griepprik voor je klaar heeft liggen. Die hebben ze nodig. Geef jij die?" Twee blauwe ogen kijken mij aan en ze knikt. "Ik mag de brief geven, ik mag de brief geven..."hoor ik zachtjes als een liedje. Eenmaal binnen geeft ze stoer de brief af en we gaan een kamertje binnen. Dan slaat de bui van mijn dappere meid om. Gehuil vanuit haar tenen, haar blauwe ogen vullen zich met tranen. Het gehuil wordt steeds harder. "Mama..... mama.... haal mij hier weg. Ik wil niet, niet nu... Ik komt zaterdag weer terug, niet nu!" Ze pakt mij stevig beet. "Ik wil geen prik!" gilt ze uit. Ik heb haar op schoot en houd haar goed vast. "Kijk mij aan. Even rustig worden. De prik is zo voorbij en is niet leuk maar ook niet heel erg. Je mag zeggen hoe je het wilt, maar het gaan gebeuren. Wil je op mijn schoot blijven zitten? Heb je al bedacht in welke arm je het wilt?" "Ik wil het in links... want ik ben rechts" zegt ze met een klein stemmetje. "Oke, dat is goed." Ik doe haar vest uit en ze zet het weer op een gillen. "Neeeeee, niet doen!" en toen was het al gedaan. "Is het al klaar?" vroeg ze... "Ja, helemaal klaar" antwoordde ik. "Was het heel erg?" vroeg ik. "Nee.... niet heel erg maar wel stom." Ze koos een sticker uit en we speelden nog even in de wachtkamer met de letters. Eenmaal thuis ging ze lekker spelen. Voor het slapen zit ik nog even bij haar op bed. We bespreken de dag samen. "Vandaag was een leuke dag, maar die prik vond ik echt heel erg stom..." zegt ze met slaperige oogjes. "Dat snap ik" antwoord ik. "Ga maar lekker slapen, morgen een nieuwe dag". Ze draait zich naar mij om en zegt "Mama... ik wil je wat vragen" Ik aai haar over haar blonde haren "Wat wil je vragen?" Ze speelt met haar vingers en vraagt "Mama, waarom heb ik een spierziekte?..."

donderdag 16 oktober 2014

Hebbes! of.......

Gisteren waren we op bezoek bij een lieve vriendin. Onze kindjes speelden lekker rustig met elkaar en wij hadden een heerlijke kop koffie voor ons op tafel. We kennen elkaar al ons hele leven, dus alle aspecten van ons huidige wereldje passeerde de revue. Al gauw kwam het onderwerp boven: werken. Ik vertelde dat ik weer wat wil gaan doen en al snel zaten we samen achter haar appeltje een profiel aan te maken. Een LinkdIn-profiel wel te verstaan. Ja, want zonder zo'n profiel kan echt niet meer. Dat is niet van deze tijd om te werken of te solliciteren zonder een LinkdIn-profiel...... poeh wat voelde ik mij in een klap een soort dinosaurus op de banenmarkt. Al was het maar omdat je wel heel erg naar beneden moest scrollen om mijn geboortejaar in te vullen..... Maar even later ben ook ik een persoon in de wonderlijke wereld van het bewezen digitale netwerk. Binnen de kortste keren komen er verzoeken binnen en accepteert de ander mijn verzonden verzoek. Je kan mensen opzoeken, je ziet wie jouw profiel bekijkt en je verkoopt jezelf the american-way.... met een grote glimlach op je profielfoto. Onderweg naar huis spookte het ene na het andere idee door mijn hoofd. Ook gisteravond bleef het malen. Ik heb de afgelopen tijd wel teksten voor een bedrijf vertaald, producten omschreven voor een interieurlabel, dat was leuk werk en prettig thuis. Ik fotografeer nog steeds graag. Freelancer: is dat het antwoord? Niet solliciteren maar voor jezelf aan de bak.... Ogen dicht en springen?