Hebbes! of.......

Gisteren waren we op bezoek bij een lieve vriendin. Onze kindjes speelden lekker rustig met elkaar en wij hadden een heerlijke kop koffie voor ons op tafel. We kennen elkaar al ons hele leven, dus alle aspecten van ons huidige wereldje passeerde de revue. Al gauw kwam het onderwerp boven: werken. Ik vertelde dat ik weer wat wil gaan doen en al snel zaten we samen achter haar appeltje een profiel aan te maken. Een LinkdIn-profiel wel te verstaan. Ja, want zonder zo'n profiel kan echt niet meer. Dat is niet van deze tijd om te werken of te solliciteren zonder een LinkdIn-profiel...... poeh wat voelde ik mij in een klap een soort dinosaurus op de banenmarkt. Al was het maar omdat je wel heel erg naar beneden moest scrollen om mijn geboortejaar in te vullen..... Maar even later ben ook ik een persoon in de wonderlijke wereld van het bewezen digitale netwerk. Binnen de kortste keren komen er verzoeken binnen en accepteert de ander mijn verzonden verzoek. Je kan mensen opzoeken, je ziet wie jouw profiel bekijkt en je verkoopt jezelf the american-way.... met een grote glimlach op je profielfoto. Onderweg naar huis spookte het ene na het andere idee door mijn hoofd. Ook gisteravond bleef het malen. Ik heb de afgelopen tijd wel teksten voor een bedrijf vertaald, producten omschreven voor een interieurlabel, dat was leuk werk en prettig thuis. Ik fotografeer nog steeds graag. Freelancer: is dat het antwoord? Niet solliciteren maar voor jezelf aan de bak.... Ogen dicht en springen?

Mama... zijn wij in Duitseland?

Olivia heeft genoten en ik ook. Samen met mijn kleine meid naar Duitsland was echt een kadootje aan ons twee. Samen op een dag 8 uur reizen ging prima. Ol was geweldig. Ze tekende wat, at een broodje en keek eens rond. Er waren andere kinderen in de trein en dat zorgde voor de nodige afleiding. Einde van de dag kwamen we aan. Mijn vriendin kwam ons ophalen van het station samen met haar dochtertje S. die ons tegemoet kwam rennen op het perron. De twee kleine meisjes schelen drie maanden en zijn echt al kleine vriendinnetjes. We hebben hele gezellig dagen gehad vol met speeltuinen, Palymobiel-land, muziekles en een gezonde lading winkelen. De avonden bracht ik met mijn vriendin door op de bank met een groot glas wijn en lange gesprekken. De dagen zijn goed verlopen, alleen de laatste dag is Ol flink gevallen. Ze stond in de woonkamer en had laarsjes aan. Ze wilde de laarsjes uit en hield zich vast aan de balustrade. Ze tilde een beentje op, maar haar andere beentje hield haar gewicht niet. Ze viel en stootte haar hoofd tegen de traptrede. Haar blonde haartjes kleurde rood. We zijn naar de dokter gereden. Die besloot het niet te hechten. Ol keek de dokter aan: "Ben ik ok?" vroeg ze met een klein stemmetje. "Yes, you are ok" antwoordde de dokter. "Gaan we weg?" vroeg Ol aan mij. "Ja liefje we gaan weer weg." zei ik en aaide haar bleke gezichtje. "Danke dokter.... Tschüß.... " zei mijn kleine dappere meisje. Ol was al gauw rustig en weer helemaal de oude "Ik was gevallen, ik had pijn, toen ging ik naar de dokter en nu ben ik ok." klonk het verslag van ukkepuk. De terugreis was ook prima. Olivia heeft zelfs twee uur geslapen. Ik zat met vlinders in mijn buik in de trein. Ik heb genoten van ons reisje maar was wel blij lief weer te zien. Ook Ol wilde haar Papa graag weer zien, eerst zou ze Papa knuffelen en dan zou ze gaan spelen met haar keuken.

A Fish Called Bella

Een vriendinnetje van Ollebol gaat helaas verhuizen naar het buitenland. 'Fish' woonde bij het vriendinnetje en 'Fish' mag en kan niet mee. 'Fish' zou terug gaan naar de winkel of misschien nog erger.... dus hebben we gisteravond 'Fish' opgehaald en haar meteen een naam gegeven: Bella. Ollebol was razend enthousiast toen ze vanmorgen Bella eten mocht geven. "Tukje bjood vis?" vroeg Ol aan Bella. "Nee, Bella krijgt alleen vissenvoer anders krijgt ze buikpijn. Bella krijgt speciaal eten" probeerde ik uit te leggen. "Niet bjood? Pesjaal eten? Ok!" Dat wordt wat.... Vanmiddag maar even langs de dierenwinkel, Bella kwam in een tamelijk saaie bak met maar een klein plantje dus dat gaan we wat gezelliger maken voor Bella the Fish!

Een bruidje, een tuin en een nare tafel.

De bruiloft was prachtig, mijn vriendin zag er betoverend uit. Een strakke satijnen jurk met een sleepje en met een hartvormig decolleté en een sluier. De ceremonie was informeel en gezellig, de receptie onder luid gezang en het eten was heerlijk. Na het eten probeerde ik weg te gaan maar werd opgevangen om te dansen. Dat was best leuk om weer eens lekker te swingen. Eenmaal thuis konden de hoge hakken weer in de kast en de mooie jurk en het tasje weer aan de kant want we zijn nog bezig met de tuin! Lief is na het werk hard aan de slag met het houten balkon. De tegels liggen en de aankleding moet nog gedaan worden. Ol speelt in haar tentje in het midden van van de tuin en ik probeer de was ook even buiten te laten hangen. Toen ik de oude tuintafel iets wilde verzetten, klapte die dicht met mijn vinger er nog tussen. Lief was aan het werk en Ol stond ook in de tuin. Gelukkig is mijn vinger alleen flink gekneusd en een fikse snee aan de bovenkant. Ik probeerde te blijven lachen naar Ol, die de paniek toch wel in mijn ogen zag. Waar haar vallen-en-stoten-creme al niet goed voor is. De zwelling neemt al af, maar heeft wel alle kleuren van de regenboog aangenomen! Maar tussendoor gingen Ol en ik vanmiddag ook even naar Artis. Een kort rondje, want we waren er pas om kwart over drie. We waren met de fiets gegaan en o wat ben ik omgefietst.... maar gezellig was het wel even samen fietsen. In Artis is het hoogtepunt op dit moment toch wel de twee (!) baby zeehondjes (ja, ik weet wel dat het zeeleeuwen zijn maar wij noemen ze zeehondjes). Die twee baby zeehondjes liggen op het droge met hun moeders. Daar kan Ol zeker tien minuten naar staan kijken. Meestal gaan we daarna automatisch naar de vlinders maar die hebben we vandaag moeten overslaan wegens tijdgebrek. Op weg naar huis hebben we bij 't Klompenhuisje nog een paar leuke schoenen voor Ol weten te scoren, stond niet in de planning maar we kwamen er langs. Toch nog veel te laat thuis gekomen, om tien over zes, moest ik nog koken. Ik had het plan weer iets nieuws te proberen. Gewoon lekker simpel: kip, rijst, courgette, uitje.... dat wat er nog in de koelkast lag. Best te doen dacht ik. Ollebol dacht daar heel anders over: iedere hap nam ze weer uit haar mond en legde het uitgekauwde prutje op mijn bord. Niet mijn idee van lekker samen eten. Na het eten heb ik de boel de boel gelaten en lief gevraagd Ol naar bed te brengen. Ik wilde graag even bij mijn lieve vriendin langs. Zij is weer opgenomen in het ziekenhuis en ligt daar nu weer sinds zondag. Eerst lag ze in het Lucas maar vandaag is ze overgeplaatst naar het AMC. Haar dochtertje is vandaag vier weken oud en ze kan haar niet eens vasthouden van de pijn. Haar kraamtijd had er heel anders uit moeten zien. Hoop dat ze gauw weten wat er aan de hand is en dat ze snel beter zal worden en van haar meisje kan genieten. Morgen ga ik naar Aalsmeer, plantjes kopen en nog meer potten. Oma L. gaat mee, dus die kan Ol lekker bezighouden.

Daar zijn ze weer!

De prachtige pioenrozen! Deze staat prachtig te zijn op onze vensterbank. Het was even stil maar ben druk met de voorbereidingen voor de tuin. Woensdag is d-day, dus de woordeloze woensdag kan wel eens spectaculair worden! Dan komt de hijskraan en komen de materialen. We hebben de vergunning voor de kraan, die alle materialen over het pand in onze tuin moet plaatsen. Ze komen al vroeg, al om half zeven! Hopen dat ukkepuk dan nog even blijft slapen. Tot overmaat van ramp hebben een stelletje grapjassen de borden die door de gemeente waren geplaatst voor de vergunning afgelopen nacht uit de stoep getrokken en eentje bij een woonboot en eentje in het water gedumpt. Goed, we hebben dus nog een paal met de tijden waarop we de plekken mogen gebruiken. De gemeente gaat niet nog een bord plaatsen, kost ze te veel........ ?? Stom van verbazing probeerde ik die dame uit te leggen dat dit een dure grap gaat worden, maar de mevrouw legde mij nog een keer uit dat zij er niets aan kon doen en dat we wel keurig de vergunning hadden betaald (ca. €350,- voor alleen de vergunning) maar dat ze de plekken die aan de vergunning hangen nu niet gegarandeerd vrij zullen zijn. Maar als die niet vrij zijn, gaat mijn kraan weg. Of wacht de kranenman heel vriendelijk a €180,- per uur tot er een plekje vrij is? Kortom, was er even druk mee. Heb wel lieve buren die nu allemaal hun auto neer willen zetten op de plekken die we nodig hebben en de sleutels bij ons achterlaten om ze 's ochtends te verzetten.
Ook was ik druk met mijn lieve vriendin. Zij zou donderdag op bezoek komen met haar pasgeboren dochtertje, maar ze kwam maar niet. Vreselijk ongerust was ik. Het bleek dat ze met vreselijke pijn in het ziekenhuis was opgenomen en ze niet meer aanspreekbaar was door de pijn. Haar lief had mij gelukkig tussen de tests weten te sms-en dat hij bij haar was. Ze is gisteren uit het zoekenhuis ontslagen en is vandaag weer lekker thuis. Alles is weer goed met haar en de kleine meid heeft er weinig van gemerkt.

(Geen) Woordeloze Woensdag

Want dat gaat gewoon niet. Ik moet namelijk echt even vertellen hoe geweldig mijn vriendin het heeft gedaan. Ik ben gisteren zodra lief thuis was, op de fiets gestapt om gewapend met een mooie kaart, een bos witte rozen en een klein cadeautje de nieuwe baby te gaan bekijken. Op de fiets want dan ben ik sneller, al woont ze nog geen 20 minuten lopen bij ons vandaan. Ik belde aan en hoorde mijn vriendin via de intercom. Eenmaal op de derde verdieping stond mijn vriendin daar in een prachtige witte blouse met een hele hippe harembroek en keurig haar. Ze zag er prachtig uit en er was helemaal niets aan haar waaruit bleek dat zij die ochtend een baby op de wereld had gezet, behalve een kleiner buikje natuurlijk. Stralend liep ze voor mij uit de woonkamer in waar haar kleine prinses in een wikkeldoek in de kinderwagen lag. Een klein poppetje met een heleboel donkere haartjes op haar hoofd. Hele fijne vingertjes en een parmantig neusje. Ik hield het niet droog, er werd even een traantje weggeveegd van geluk en trots. Ze had het niet leuk gevonden maar wel te doen, de bevalling. Ze had gebruik gemaakt van ELLE TENS tijdens de bevalling en daar was ze erg over te spreken en vond ze zeker een aanrader. De kleine prinses is op de wereld gekomen en mijn vriendin heeft er geen hechting of scheurtje aan overgehouden! Het kleine meisje was zo fijn en keurig, ze had een klein streepjesbroekje aan maat 46-48 en deze hing losjes om haar heen. Een wit omslagshirtje en haar hoofdje werd bedekt met een hip mutsje van kikkid met een grote ster op haar voorhoofd. Ze woog 3010 gram en helemaal gezond. We dronken een klein glaasje champagne en ik ben weer op de fiets gestapt. Met rammelende eierstokken en een warm gevoel in mijn buik fietste ik naar huis. Wat is dat toch? Wanneer je een baby ziet, wil je er meteen ook eentje of nog eentje... maar toen ik de voordeur opende en mijn lief ons monstertje hoorde sussen en probeerde over te halen nu toch echt te gaan slapen, bedacht ik mij dat we het zo ook heel goed hebben. Daarbij zie ik vreselijk op tegen nog een bevalling. Nou was Ol gewoon een eigenwijsje, als sterrenkijkertje de wereld inkomen en met haar 4325 gram en 55 cm was het geen kleintje. En iedere keer als mijn stokjes beginnen te rammelen denk ik aan de woorden van mijn gynaecoloog die toen tegen mij zei: "maak je maar geen zorgen over de bevalling, de eerste is altijd de kleinste.... en daarbij is het een meisje, die zijn altijd wat kleiner..." Zucht... het is zo ook wel goed, stel je voor dat de tweede een jongetje wordt? Lief en ik hebben het er wel eens over en praten dan over 'proberen na de zomer', misschien heb ik over een paar maanden meer moed en als ik de rammelaars dan niet meer kan sussen..... wie weet?!

Een vriendinnetje erbij!

Vanmorgen is mijn liefste vriendin bevallen van haar eerste kindje! Ze belde me vlak na de bevalling en het gaat goed met haar en met haar dochter. De weeën waren gisterenavond om half twaalf begonnen en om acht uur is haar dametje geboren. Ze is nu nog in het ziekenhuis maar gaan zo naar huis en dan wil ze graag dat ik even kom. O, loop helemaal over! Wij zijn al vriendinnen vanaf het eerste begin, letterlijk. Zij is een paar maanden ouder dan ik en werd toen ik geboren was bij mij in de wieg gelegd. En nu nog steeds dikke vriendinnen. Ben zo blij voor haar, onbeschrijfelijk. Ik ga straks haar mooie wonder bekijken.