donderdag 15 december 2011

Rood Rolstoeltje

Vandaag was het de dag. Afgelopen maandag werd ik gebeld door het revalidatiecentrum, de ergotherapeut zou donderdag komen om een en ander te bespreken en zou ook een rolstoeltje meenemen. Ik bleef rustig aan de telefoon, maar zodra ik de telefoon had opgehangen brak er iets in mij. Ik wist dat deze dag aan zou breken, maar nu al?

Afgelopen nacht drong het tot mij door. Ik zou mijn kleine meisje voor het eerst in een rolstoel zien, ik kon er niet van slapen. Ik had met lief afgesproken dat we op de ochtend zelf Ol zouden vertellen dat er een dame langs zou komen met een rolstoeltje om te proberen. Toen de dame bij ons aankwam was het eerste wat Olivia vroeg: "Waar is het rolstoeltje nou?" De aardige dame had haar jas nog niet uit en dacht er beter aan te doen het rolstoeltje nog even in de auto te laten staan. Ol was ongeduldig, ze werd enthousiast! De dame hield haar jas aan en ging meteen naar haar auto om de rolstoel te halen. Ol stond in de deuropening en riep: "Wees voorzichtig!". Het rolstoeltje werd achter mij langs de via de keuken naar de woonkamer gedragen. Ik zag een heel klein rood glimmend rolstoeltje met een hele smalle zitting met grote wielen. Ik stond aan de grond genageld. Ol liep vrolijk achter de rolstoel aan. Ik probeerde de koffie en thee te verzorgen, maar moest zo huilen. Door de tranen heen probeerde ik de chocolaatjes in een schaaltje te doen. Vanuit de woonkamer hoorde ik vrolijke geluiden van Olivia. Ik keek via de keukenkast de woonkamer in en zag haar zitten in het kleine rolstoeltje. Ze straalde. Ik had mijn tranen in de keuken opgedroogd, ik wilde niet dat ze mij zou zien huilen. Het waren geen tranen bedoeld voor haar ogen. Ik kwam de woonkamer in met de koffie en de thee en de chocolaatjes. Ol zat in de rolstoel en had een glimlach van oor tot oor. Ze probeerde de stoel uit en luisterde goed naar de aanwijzingen. Toen ging ze door de woonkamer, vroeg ons om de bank op te schuiven en reed recht op de salontafel af. Ze remde op tijd en greep een chocolaatje. Daarna draaide ze zich om en ging de gang in met de rolstoel. "Sneller en sneller!" hoorde ik haar roepen. Mijn tranen waren helemaal verdwenen en ook ik zat de lachen en voelde de vrijheid die Olivia nu ervaarde als een enorme opluchting.

Uiteraard moest de rolstoel meteen naar buiten. Dus we zijn in de auto gestapt en naar het hertenkamp gereden. Ol heeft zelf gereden langs de hertjes en ze voeren vanuit haar rolstoel. Daarna moesten we naar AH. We spraken af dat ze zou proberen niet te botsen. Ze reeds AH binnen en reed recht op de appels af. Ze wilde wel twee appels. Toen ik haar vroeg om voor mij een broccoli uit te zoeken, riep ze: "Doe ik mam, zo terug!" en ze ging meteen een broccoli uitzoeken. Ze genoot van haar nieuwe vrijheid. Ze lachte naar de kinderen die voorbij renden en de mensen die naar haar keken. "Ik heb een nieuwe rolstoel!" zei ze tegen wie het maar horen wilde. Toen we in de buurt van de vleeswarenafdeling kwamen, kreeg Ol al gauw een twinkeling in haar ogen. "De mevrouw is er." hoorde ik haar zeggen en ze reed op de dame af die achter de toonbank stond. "Mag ik een plakje worst?" vroeg het kleine meisje in de rode rolstoel. "Tuurlijk!" antwoordde de dame. Ol kreeg een plakje worst en propte dat meteen in haar mond om vervolgens beide handen te gebruiken om weer weg te rijden. "He he, wat zeg je dan?" vroeg ik haar. "Dank u wel" mompelde Ol met een mond vol worst. Het was bijna jammer dat de boodschappen gedaan waren. Ol genoot en wij genoten van haar.

Onvoorstelbaar hoe deze kleine meid deze gevreesde dag tot een feest wist om te toveren. Ik ben zo trots op haar als persoontje zoals ze het leven aangaat en geniet. Geweldig!

zaterdag 19 november 2011

Heel soms...

Bekruipt mij een angstig gevoel. Een gevoel vol onzekerheid. Wat staat haar te wachten? Hoe zal ze zich voelen? Kan ik er voor haar zijn? Ben ik genoeg voor haar? Dit gevoel komt soms opzetten, zelfs al is de dag nog zo leuk geweest. Onze dagen zijn meestal gevuld met een lach en vrolijke momenten maar soms, als ik het niet verwacht, bekruipt mij dit gevoel als de kleine meid rustig ligt te slapen.

Gisteravond stak lief de open haard aan. Ik zat lekker warm met mijn voeten op de poef en mijn handen op mijn grote zwangere buik in een stoel naast de open haard. Lief kwam naast mij zitten. Uit het niets begon ik te huilen. Ik slaap wat slechter de laatste tijd, iets dat heel normaal is als je ruim 35 weken zwanger bent. Ik denk dan veel na, ik denk aan Olivia. Ik denk aan haar nieuwe zusje. Ik denk aan hoe het zal zijn voor Olivia om haar zusje dingen voor het eerst te zien doen, die zij niet kan. Ik denk dat ze zal juichen voor haar zusje, ik denk dat het moeilijk zal zijn. Ik denk aan Olivia die straks naar school gaat, ik denk aan Olivia die laatst bang was voor haar vriendinnetje omdat die haar wilde knuffelen en zij omviel. Ik denk aan hoeveel ik van haar hou. Ik denk aan hoe bang ik ben voor de dag dat ze echt niet meer zelf kan opstaan. Ik denk aan de dag ervoor toen ik haar zei zelf op te staan, het eerst zelf te proberen voordat ze om hulp vraagt. Ik denk aan het moment waarop ze vraagt: wat heb ik? Ik denk aan het moment waarop ze boos zal worden. Ik durf bijna niet te denken aan het moment dat ze haar benen niet meer kan bewegen, of misschien zelfs haar armen. Ik hoop dat dat moment nooit zal komen, ik hoop dat er ergens een hele slimme man of vrouw is die opeens begrijpt waarom onze lieve meid heeft wat ze heeft. Ik hoop dat SMA ooit te behandelen is, te genezen. Ik hoop dat Ol sterker is dan iedereen denkt. En dan midden in de nacht gaan mijn gedachten uit naar het kleine meisje in mijn buik. Ik ben zo bezig met Olivia, dat het kleine meisje dat komen gaat nog niet de aandacht heeft gekregen die ze verdient. Haar kleertjes zijn nog niet gewassen en liggen nog in plastic dozen, haar wiegje ligt nog in stukjes onder het bed. Haar eerste pakje heb ik nog niet uitgezocht en haar naam... daar zijn we ook nog niet uit. Niets hier doet vermoeden dat we over 4,5 week een baby bij kan komen... het enige dat erop wijst ben ik: een hoogzwangere vrouw die bij de open haard haar tranen niet meer kan bedwingen en een lief die rustig naast haar zit om te luisteren. Ik wil zo graag het verdriet afronden, voordat de baby komt. Is het mogelijk een nieuwe fase in te gaan en een nieuwe start te maken met de geboorte van de baby? Kan ik het verdriet om de toekomst van mijn mooie meisje afronden?

Ik kijk iedere dag weer uit naar de dag van morgen. Morgen is te overzien, volgende week ook. Ieder mens heeft onzekerheden over de toekomst, niets in het leven is te plannen... Ik ben gelukkig met was we hebben. We hebben een liefdevol gezin en ik zou mijn kleine meid voor niets of niemand in willen ruilen. Maar ik zou zo graag willen dat mijn kleine meid het wat makkelijker zou hebbem. Dat ze zou kunnen fietsen, springen, een trap op kan lopen of zelf de stoep op zou kunnen. Niet iedere oneffenheid in de stoep een gevaar voor haar zou zijn. Ik zou zo graag willen dat ze zelf in de speeltuin kan spelen, van de glijbaan af of op de schommel kan komen. Ik zou willen dat niet alles een obstakel voor haar is, dat ze niet bang hoeft te zijn voor een knuffel van een vriendinnetje.

vrijdag 28 oktober 2011

Ol ♥ Artis de Partis

Wij zijn al ruim twee maanden weg uit Amsterdam. Gebleken is dat Olivia gelukkig geen "uit het oog uit het hart"-meisje is. De buurjongens zijn nog steeds de buurjongens, even naar de buurvrouw zou ook moeten voor een kopje thee. De uitleg dat we dan een uur in de auto heen en een uur terug moeten is nog niet goed te begrijpen. Als je eenmaal in het hart van dit kleine meisje zit, zit je goed. We wonen nu ook ver van Artis en Artis de Partis vandaan, een groot gemis zo bleek laatst toen de sokkenla van Lief openstond. Ik was de lekkere warme sokken van Lief in zijn la aan het leggen. Ol kwam de kamer binnen en buigt haar hoofd over de la vol sokken, kijkt verschrikt op en roept: "Oh nee! Artis de Partis is zijn hoofd verloren!"

woensdag 21 september 2011

Woordeloze Woensdag


Ik zie ze vliegen.... boven het huis....

maandag 19 september 2011

Olivia ²

Olivia zit in bad en ik zit naast haar op de grond. Ik voel geschop in mijn buik en kijk naar Ukkepuk die lekker zit te spetteren met het badwater.

"Ollie, hoe moeten we je zusje nou noemen? Ze heeft nog geen naam, weet jij een naam?" vraag ik haar.
"Uhmm... gewoon Olivia" zegt Olivia
"Moet ze Olivia heten? Maar jij heet toch al Olivia?" zeg ik verbaasd.
"Zij mag ook Olivia heten..." zegt Ol en spettert nog eens flink in het water.
"Is dat niet raar?" vraag ik haar
"Nee, is gewoon" antwoord Ukkepuk.
"En als ik dan Olivia roep.... komen jullie allebei?" ging ik verder
"Jaahh tuurlijk" zegt de kleine blonde boef in bad.

woensdag 14 september 2011

vrijdag 9 september 2011

Ik wil ook maagzuur!

Gisteravond zaten we samen aan het tafel. Ik zat een beetje in mijn bord te roeren. Ik had nasi gemaakt met ketjap kip en cashewnoten, beetje seroendeng en om het af te maken horen er eigenlijk wat gebakken uitjes op. Nou wil het geval dat nummer 2 al lekker hoog is gaan zitten en ik zo af en toe het bekende zuur heb.... Lief geeft mij de gebakken uitjes aan, waarop ik lachend tegen hem zeg: "No thanks, not for me.... Ph ik heb weer maagzuur, dus even niet." Ol kijkt naar de gebakken uitjes, die zij heerlijk vindt en roept: "Ik wil ook maagzuur!"

dinsdag 6 september 2011

Wervelwind

Eens zou de dag aankomen dat we echt zouden vertrekken uit het huis. Lief haalde een vrachtwagentje en stond om 8 uur 's ochtends met wagen en al voor de deur. Als een wervelwind ging hij door het huis. Buurmannen hielpen, tilden en kwamen soms op adem. Het ging heel snel. Waar het plan was het in etappes te doen, moest de koelkast meteen leeg en de vriezer ontdooit. De inhoud van de vriezer heb ik aan de buurvrouw gegeven en nog voordat de vriezer echt goed ontdooit was, stond deze al in de vrachtwagen.... Olivia zat in haar slaapkamertje en speelde met het laatste beetje speelgoed. Een lieve andere buurvrouw kwam het huis binnen met een lekkere kop koffie. De mensen om ons heen ga ik missen. De warmte van deze mensen in de stad is heel bijzonder. Niet iedereen is een grote huisvriend maar ik mag met trots zeggen dat ik echt goede buren heb gehad daar. Buren die ik ook niet uit het oog zal verliezen. Lief en leed kon gedeeld worden, maar ook op afstand. Of gewoon praatjes in de deuropening. Niet de deur platlopen en even helemaal niets was ook goed.

Lief is nog veel in het huis en ik ga morgen ook om schoon te maken en afscheid te nemen. De nieuwe bewoners komen al gauw. Voor nu zitten we in Bergen aan Zee. De wind raast om het huis en Ol maakt een puzzel. Ik drink mijn enige kop koffie van de dag en voel mijn buik dansen. Daar zit een pittig dametje in die nu ook wakker wordt.

maandag 29 augustus 2011

Peutervragen

Ol en ik liggen nog even langer in bed. Lief loopt druk rond om zich klaar te maken voor de nieuwe werkdag en wij kruipen nog even onder de deken. "Ik vind je lief mama, blij dat je er bent." zegt ukkepuk en slaat haar armpjes om mij heen. Ik smelt natuurlijk, geef haar een knuffel en zegt haar dat zij ook heel erg lief is.
Uit het niets vraagt ze "Mama..... Hoe werkt dat ook alweer? Dat met je voice?"
"Je stem bedoel je?" vraag ik haar
"Ja, je stem... waar komt dat vandaan? Komt dat hier vandaan?" Ol wijst naar mijn kin.
"Nee, dat komt hier vandaan. Binnenin zitten je stembanden." antwoord ik.
"Oh ja, je stembanden...." zegt Ol wijs.
"Ja, die zitten ongeveer daar... daar komt lucht langs en dan gaan ze trillen en zo hoor je geluid en dat is je stem." ga ik verder
"Ja, stembanden!"

Eind volgende maand wordt Uk drie jaar.... als de vragen moeilijker worden mag ik wel een extra encyclopedie aanschaffen...

zondag 28 augustus 2011

Verrassing!

"Mama, ik heb een verrassing voor mijzelf!" Ukkepuk loopt triomfantelijk tussen de verhuisdozen door.
"Oh wat leuk en wat is dat dan?" vraag ik haar vanaf de bank.
"Ik mag iets heel leuks op televisie kijken!" en haar kleine vingertje drukt op de knop van de televisie. Met een grote grijns kijkt ze mij vragend aan.
Ik moet erg lachen, wat zeg je dan? Hoe kan je dan nog 'nee' zeggen? Dus antwoord ik met: "Wat een geweldige verrassing voor jezelf!".

dinsdag 16 augustus 2011

De eerste 20 weken...

Mijn buik groeit alsof er nooit iets aan de hand was. Er ontstaat al een flinke bolle buik en ik voel de kleine meid draaien en trappen. Een gezellig gevoel en voor alle mama's een herkenbaar vertrouwd gevoel dat altijd bijzonder blijft. De eerste deel van de zwangerschap was niet zonder zorgen. Ik heb besloten het toch te delen. Het was wat stil op dit blog, maar met reden....

Op 21 april jl. hebben we een zwangerschapstest gedaan. We waren een paar dagen in Antwerpen. Ik deed de test in de badkamer en nam hem mee naar het grote bed waar lief vol spanning lag te wachten. Ukkepuk sliep nog in haar campingbedje, het was zes uur 's ochtends. Al gauw kwam "zwanger" in het scherm te staan. We keken elkaar aan en konden het haast niet geloven. Tranen van blijdschap, spanning, geluk en tweestrijd. Tweestrijd omdat we twee dagen eerder hoorden dat de zus van Lief een ernstige vorm van kanker heeft. Zus heeft een zeer aggresieve tumor in haar hoofd en staat voor een zwaar gevecht. Tweestrijd omdat lief en ik beiden dragers zijn van SMA en wij weten dat ons kindje 25% kans heeft op deze ziekte. We kropen nog even tegen elkaar aan om het mooie nieuws te laten bezinken.

06 Juni jl. 11,5 weken zanger. Zijn lief en ik samen naar het ziekenhuis gegaan voor de vlokkentest. We hadden besloten dat wij graag wilde weten of ons kindje SMA zal hebben. We zaten in de wachtkamer en moesten even wachten. Na 20 minuten werden we geroepen naar de punctiekamer. Ik ging liggen en de echoscopist keek naar ons kindje. Mijn buik werd ontsmet en zag er al gauw helemaal oranje uit van de jodium. Een assistent legde mij uit dat ik moest proberen niet te bewegen en niet aan mijn buik mocht komen of aan de groene lappen die over mij heen lagen. Een vrouwlijke arts kwam binnen en pakte mijn hand. "Ben je er klaar voor?" vroeg de vriendelijke arts. Ze legde nogmaals uit wat zij ging doen. "We halen vlokken weg voor een DNA onderzoek, om te onderzoeken of uw kindje SMA heeft. Ook halen we vlokken weg voor het Chromosoom onderzoek. We hebben wat meer nodig voor het DNA onderzoek, ik zal twee keer moeten prikken. Ik zal vlug en nauwkeurig te werk gaan." voegde ze er aan toe. Het is een kleinere vrouw, met korte krullen en een bril. Ze trekt haar handschoenen aan en pakt kijkt de assistent aan. De assistent gaat bij mijn voeten staan en wrijft over mijn enkels. De echoscopist houdt de baby in de gaten en de arts gaat beginnen. Ik draai mijn hoofd weg en vraag lief goed op ons kindje te letten. Hij lgt zijn hand op mijn gezicht. De eerste prik, valt best mee. Het voelt niet prettig maar doet geen enorme pijn. Ik voel "het oogsten", de naald gaat op en neer. En dat is de naald alweer weg. De tweede prik, die is gemeen. Mijn buik trekt samen en het prikt en geeft een branderig gevoel. Dit is niet fijn, maar ook nu is het gauw weer over. De arts kijkt naar de buisjes en is tevreden. Opeens rollen de tranen over mijn wangen, van de spanning. De echoscopist kijkt nogmaals naar de baby of alles goed is. "Die heeft er niets van gemerkt hoor" zegt ze tegen ons. "Houdt u zich een beetje rustig vandaag? Ga maar lekker uitrusten thuis" zegt de assistent. Ze laat mij de vlokken in de buisjes zien, het ziet er prachtig uit. Het is roze en dwarrelt in het buisje als dansende annemonen in de zee.

Vrijdag 10 juni jl. 17:20 uur. Ik ben met Ol in het Kruidvat bij ons om de hoek als mijn telefoon gaat. "Met de klinisch geneticus van het WKZ Utrecht" hoor ik aan de andere kant. Ik voel direct een brok in mijn keel. Ik krijg het warm en weet even niet wat ik moet verwachten. "We hebben de uitslag van het DNA onderzoek al binnen. En ik wilde u niet laten wachten tot na het weekend. Uit het onderzoek is gebleken dat uw kind geen SMA heeft." zegt de dame aan de telefoon. "Geen? Zegt u geen?" vraag ik verbaasd. "Uw kind heeft geen SMA" herhaalt de dame. Ik huil van blijdschap, midden in het Kruidvat. "Mama, wat is er? Waarom huil je? Niet huilen Mama" zegt Olivia. "Alles is goed Ol. Mama huilt omdat ze blij is" zegt ik tegen mijn kleine meisje. "Sorry" zegt ik tegen de dame aan de telefoon "ik sta midden in de Kruidvat te huilen." "Dat is best handig" zegt de mevrouw "ze verkopen daar zakdoekjes...""Kunt u zien of ons kindje drager is van SMA?" vraag ik "Nee, we kunnen alleen zien dat uw kindje niet aangedaan is. Of uw kindje drager is, kunnen wij niet zien bij deze test." antwoordt de vrouw. Ze vertelt nog dat het Chromosoon onderzoek nog loopt maar dat de eerste testen goed lijken te gaan. Ze belt mij als ze mee weet. Ik droog mijn tranen en ga gauw naar de kassa. Ik ren achter de buggy naar huis. Ol joelt het uit en ik bel onderweg of lief naar de voordeur kan komen. Als ik Lief in de deuropening zie staan, hebben we geen woorden nodig. Hij weet dat is het telefoontje heb gehad. We houden elkaar vast en kunnen het niet geloven. Wat een geluk. Verdwaasd brengen we de avond door.

Maandag 27 juni jl. 14,5 week zwanger. Het is negen uur 's ochtends en lief probeert naar kantoor te gaan als mijn telefoon gaat. "Hallo, u spreekt met de klinisch genetica...." hoor ik aan de andere kant. "Goedemorgen" zegt ik vrolijk. "Ik moet u helaas vertellen dat we toch iets hebben gevonden bij het Chromosoom onderzoek." zegt de dame "Iets gevonden?" reageer ik geschrokken. "Ja, er is een aanwezige kans dat uw dochter het Turner Syndroom heeft" zegt de vrouw. "Wat is gat? Wat betekent dat?" vraag ik. "Dat betekent dat zij leerproblemen kan hebben, problemen met haar hart en of nieren en kleiner van stuk kan zijn. Ook is er een kans op onvruchtbaarheid en een ander uiterlijk." gaat zij verder. Ik voel de grond wegzakken en ga op de grond zitten. Lief staat naast mij en ik geef hem de telefoon. Hij spreekt af met de dame dat we diezelfde middag in het ziekenhuis zijn voor een gesprek en uitleg. Ik begin te huilen. "Mama, wie heeft jouw verdrietig gemaakt?" Ons kleine blonde meisje staat voor mij. Ze is nog niet aangekleed en haar piekhaartjes staan rechtop. "Mama heet iets verdrietigs gehoord en moet daarom een beetje huilen. Gaat zo weer over liefje." probeer ik. "Ik ga je vrolijk maken!" zegt Ol en probeert al haar grapjes uit. Ol is een bijzonder meisje, ze doet zo haar best. Ik lach naar haar en zeg dat het al beter gaat. Ik trekt mij terug in de slaapkamer en maak mij klaar voor de dag. De tranen stoppen niet en ik denk steeds aan die twee woorden "uw dochter". Het is weer een meisje.
Einde van de middag zijn we in Utrecht voor het gesprek. Mijn broer heeft ons gebracht en wacht buiten. We zitten in een kleine kamer aan een tafel aan de andere kant van de tafel zitten de genetica en een maatschappelijk werkster. Ze legt uit dat bij de eerste test alles er goed uit zag, maar bij de lange kweek de cellen een X-chomosoom verloren. Het kan zijn dat er alleen een fout in de placenta is ontstaan bij het delen van de cellen, het kan ook zijn dat het kindje is aangedaan. Meer zekerheid kan een vruchtwaterpunctie geven. Dan onderzoeken we de cellen van de baby. Maar de dame vergelijkt dit onderzoek met de ballenbak van Lingo. Het is een graai in de ballenbak en in die bak zitten goede en slechte ballen. We besluiten een echo te laten maken en de vruchtwaterpunctie in te plannen. De punctie kan pas bij 16 weken. "Hoe gaat u de komende weken doorbrengen?" vraagt de maatschappelijk werkster. "Bezig zijn... met Ol leuke dingen doen.... denk ik" antwoord ik. "Sterkte en mocht u willen praten, belt u mij dan" zegt de dame.

29 Juni jl. 15 weken zwanger. De echo. Het ziet er goed uit. Geen uiterlijke afwijkingen te zien, geen vocht op plekken waar het niet hoort te zitten. Twee niertjes en een regelmatig kloppend hartje. Voor zover zij kan zien, geen afwijkingen.

11 Juli jl. 16,5 week zwanger. We zijn weer in het ziekenhuis. Lief en ik zitten weer te wachten voor de punctiekamer. Het loopt uit, we moeten wat langer wachten. Dan zijn we aan de beurt. Ik zie dezelfde gezichten. Dezelfde dames. Ze zijn net zo aardig als vorige keer en de arts pakt ook deze keer mijn hand en wrijft over mijn arm. "Bent u er klaar voor?" vraagt ze weer. Ik begin te huilen. "Sorry" zegt ik tegen haar "het is allemaal zo spannend. Ik ben er klaar voor". Mij buik wordt weer oranje gemaakt en de assistent staat weer bij mijn benen. De echoscopist heeft een plekje gevonde waar geen baby te zien is en de arts gaat vlot te werk. Vier buisjes vruchtwater worden afgenomen. Als de naald uit mijn buik wordt gehaald, trekt mijn buik samen. Het voelt als spierkramp. Ik moet even blijven liggen van de arts en de echoscopist kijkt naar onze dochter. Ze doet het goed, ze heeft er niets van gemerkt. De kramp is normaal en trekt al gauw weg. Voor de uitslag maken we een afspraak: het duurt maar een paar dagen. Ze doen een FISH-test. Ze bekijken de cellen onder de microscoop en tellen de X-chromosomen in vijftig cellen. De test wordt door drie laboratoria gedaan, voor de zekerheid.

14 Juli jl. 17 weken zwanger. Weer in het ziekenhuis, we lopen door de gang naar de lift en opeens grijpt het mij aan. Ik pak lief vast en spreek mijn angsten uit. Hij probeert mij gerust te stellen. Wat het ook is we kunnen dit, samen. Ik huil in de lift en begraaf mijn gezicht in zijn jas. Als we boven zijn droog ik mijn tranen en we gaan in de wachtkamer zitten. "She needs to be okay" zeg ik tegen lief. Dan komen er twe dames ons halen. We gaan naar hetzelfde kamertje, aan de andere kant van de tafel zit een andere genetica en een andere maatschappelijk werkster. "Nou alle vijftig cellen zijn goed" zegt de dame. Dit had ik niet verwacht. "Alle vijftig hebben twee X-chromosomen?" vraag ik. "It is all good?" vraagt lief. "Ja, all good" zegt de dame. Lief en ik omhelzen elkaar en de tranen van blijdschap komen nu. Het voelt alsof ik weer kan ademen. Wat een opluchting. "En nu is het wachten op de andere test..."hoor ik de dame zeggen. "Andere test? Welke test? Zijn we er nog niet?" vraag ik. "Er wordt in combinatie met de FISH-test altijd ook de kweek gedaan. Om het helemaal compleet te maken, wordt er weer een compleet chromosoom onderzoek gedaan. Deze kweek duurt 2-3 weken" zegt de dame. "Wat betekent dat? Mogen we al blij zijn? Kan de uitslag nog anders zijn?" vraag ik haar. "We moeten die uitslag nog even afwachten. Dan weten we meer" zegt de dame. We zijn in de war. We waren even zo blij, nu moeten we nog even wachten. De uitslag van deze kweek krijgen we telefonisch. Ze bellen zodra de uitslag van de kweek bekent is.

29 Juli jl. 20,5 week zwanger. Ik heb een gemiste oproep van een nummer met beperking. Ik dacht dat het het ziekenhuis was en belde meteen. Ze hebben niet gebeld. Lief belt met de genetica om te vragen of ze al meer weten. Nog niet, maar ze ging voor ons bellen. De ochtend ging voorbij en we hoorden niets. Om 17:30 ging de telefoon van lief. Hij liep de kamer uit om tien seconden later de kamer in te rennen met de woorden: "It's all good!". De dame legde uit dat alle onderzochte cellen goed waren. Ook zei ze erbij dat ze niet voor 100% zekerheid konden zorgen: de ballenbak van Lingo... Maar als ze Turner Syndroom zou hebben, dan zou het in de mozaik zijn. Een milde vorm, het kan zo mild zijn dat ze er niets van merkt. "Er staat een echo in het ziekenhuis op de planning met een kindercardioloog om u meer zekerheid te geven" zei ze. "Geniet van de tweede helft van uw zwangerschap" zei de genetica tot slot. We hebben Olivia haar verrassing meteen verteld.

04 Augustus jl. 21 weken zwanger. De eerste controle bij de verloskundige. Ik geef haar alle verslagen van de afgelopen testen. "Wilt u het bloed uit de navelstreng na de geboorte van uw dochter laten onderzoeken? Dit geeft u meer zekerheid" zegt de verloskundige. Ik zal het overleggen met lief, maar dat wil ik wel.

05 Augustus jl. Ruim 21 weken zwanger. De echo met de kindercardioloog. Een vriendelijke duitse man. Hij kijkt aandachtig naar het scherm en verteld mij wat hij ziet. Ol zit bij lief op schoot en wil haar zusje zien, ze wil ook met de meneer praten over haar schoenen. De aardige man probeert Ol wat aandacht te geven. Hij komt tot de conclusie dat hij nu geen afwijkingen in het hart kan vinden. Het ziet er normaal uit. De man verlaat de kamer en maakt plaats voor de volgende arts. Ook hij ziet geen afwijkingen. Wat hem betreft ziet alles er goed uit. Hij wenst ons een goede verdere zwangerschap toe en geeft ons een aantal foto's van de echo. "Dat is mijn zusje" zegt Ol " ze zwaait naar mij!"

zondag 14 augustus 2011

Baby....!

"Ollie... Mummy has a surprise for you..." zei lief.
"Oh, wat is mijn verrassing mama?" vroeg Ukkepuk.
"Nou, mama heeft een zusje in haar buik..." antwoordde ik.
"Een zusje? Voor mij? Wanneer komt ze uit?" grote nieuwsgierige ogen keken mij aan.
"Dat duurt nog wel even..." zei ik
"En hoe heet mijn zusje dan? vroeg Ol
"We moeten nog een naam bedenken. Weet jij een leuke naam?" probeerde ik.
"Hmm....." Ol dacht diep na "Nee, bedenk jij dat maar. Heb je ook een verrassing in de keuken? Ik lust nu wel een ijsje".

Dit moment had ik wel tig keer in mijn hoofd geoefend: hoe vertellen we het Olivia dat ze een zusje krijgt? En toch... pakt het heel anders uit. Heerlijk gewoontjes....


dinsdag 21 juni 2011

Dag Huis....

"Ja! We gaan een nieuw huis zoeken.... Must say goodbye to the old house...."

Mompelt onze kleine meid zachtjes. Gisteren is het koopcontract getekend voor ons huis. Als alles goed gaat, gaan we begin September verhuizen. Verhuizen naar..... dat weten we nog niet! We zoeken nog naar ons huisje tussen Alkmaar en Amsterdam. Voor nu nog even genieten van ons oude huis.




zondag 19 juni 2011

Vaderdag

Vanmorgen zijn Ol en ik in de woonkamer nog even samen gaan knutselen, zo kon lief nog even slapen. We hadden gisteren al een schilderij voor Vaderdag gemaakt. Veel verf, glitter en splitpennetjes kwamen er aan te pas. Om kwart over negen vroeg ik Ol of ze mij wilde helpen het ontbijt voor lief te maken. Dat wilde ze wel. Enthousiast liep ze achter mij aan naar de keuken.

"Fijne Vaderdag!" riep Ol in de gang toen ze langs onze slaapkamer liep.
"Ssst.... nog even Papa laten slapen. Kom we gaan ontbijt maken voor Papa." zei ik
"Jaaah, ontbijt!" riep de kleine Ol.
"Help jij mij met de sinaasappels persen?" vroeg ik
"Nee, vind ik eng" antwoordde Uk "Papa wil koffie" ging ze verder en met haar kleine vingertjes drukte ze een knop in van de magnetron.
"Nee, moet eerst melk in. Die mag je niet zo aanzetten" zei ik tegen Ol.
"O.... " Ol trok de koelkast open "Ik wil een stukje kaas" en de kleine dame greep een babybel en ging zitten snoepen.
"Kom, de koffie loopt en de sinaasappelsap is klaar. Maken we samen een eitje voor Papa? Een eitje met toast?" vroeg ik de dochter van het huis.
"Neuh, Papa wil geen ei. Hij wil toast met boter." zei het blonde dametje.
"Geen eitje? Jij mag het zeggen, het gaat om jouw Papa." zei ik
"Nee, toast met boter!" zei Ol "ik ga even spelen..." en weg was ze.

Toen ik het ontbijtje op het blad had staan: koffie met warme melk, sinaasappelsap en toast met alleen boter, riep ik Ol naar de gang. Zij mocht Papa wakker maken. Ze liep de slaapkamer in.

"Papa! Happy Fathersday! I love you and made a painting.... and breakfast!"

vrijdag 27 mei 2011

Mooie Onderbroekjes

Gisteren had ik het helemaal gehad met luiers. Ol is nu echt groot genoeg, maar ze wil gewoon niet op haar potje of op onze W.C. Belonen daar is madam niet gevoelig voor, omkopen al helemaal niet. Ik besloot 'cold turkey' te proberen.

"Ga je met Mama mee? Dan gaan we naar de Hema. Kopen we mooie onderbroekjes voor Ol bij de grote meisjes afdeling."
"Ja, goed idee! Net als Mama?"
"Ja, net als Mama. Dan doen we je een mooie onderbroek aan, maar dan moet je wel op het potje of op de W.C. plassen."
"Ja..... dat is goed. Gaan we nu naar de Hema naar de grote meisjes afdeling?"
"Ja, we gaan nu!"

Eenmaal in de Hema hebben we bijna alle broekjes gekocht die er in haar maat te krijgen zijn. Natuurlijk ook wat hemdjes en een hele lading leggings. Op weg naar huis nog even langs de markt, even naar de kaasboer.

"Hallo, hier ben ik!" riep Ol
"O, was je daar meissie?" zei de kaasboer
"Ik was bij de Hema!"
"Nou das fijn!"
"Ja... onderbroeken kopen!"
"Ach, heb Mama een nieuwe vriend?!"

Ol snapte niets van de kaasboer, maar besloot maar meteen om een plakje kaas te vragen en ik was allang blij dat het gesprek afgelopen was.

Eenmaal thuis hebben we de broekjes meteen gewassen en vanmorgen was de morgen. Ol kreeg een onderbroekje aan. Een witte met bloemetjes. Trots stond ze voor de spiegel. Ik had haar potje in de woonkamer gezet en het kleed opgerold. Af en toe zette ik haar op het potje, maar er gebeurde helemaal niets. Ze speelde en bleef keurig droog. Ze dronk wat, dus zette ik haar weer op het potje. Niets. Toen stond ze bij haar keukentje lekker te spelen. Opeens keek ze naar beneden en ik rende op haar af en zette haar meteen op het potje. Een halve plas in het potje! En een halve naast het potje... maar het potje was halfvol! En Ol? Die was verdrietig want haar mooie onderbroekje was nu vies. Grote tranen rolde over haar wangen. Gelukkig hadden we heel veel mooie onderbroekjes gekocht en hadden we al gauw weer een mooie uitgekozen. Volgende keer net iets sneller naar het potje!

woensdag 4 mei 2011

zondag 24 april 2011

dinsdag 19 april 2011

Eet smakelijk?

We zitten samen aan tafel en ik heb erg mijn best gedaan op een nieuw recept: Roti... Olivia zit in haar stoel en draait haar hoofd weg. Lief probeert het:

"Hey Monkey, Mummy made us nice food... you should try it."
"..... No...."
"Please have a bite, it is very nice!"
"No..."

Ol draait haar hoofd weer weg, ik probeer het:

"Altijd proeven Ol, kom neem een hap."
"Nee, ik ga niet eten!"
"Mama heeft heel erg haar best gedaan om voor Olivia iets lekkers te maken..."
"Echt waar?"
"Ja, mama heeft voor jou lekker roti gemaakt"
"Dit is niet lekkers, chocolade is lekkers!"
"En toch eten we roti, HAP!"

Ol neemt een hap en wanneer ze haar hap heeft doorgeslikt zegt ze:

"Nee, niet lekker."

Ze schuift haar bord van zich af en lief en ik kijken elkaar aan.

"Dan eten wij jouw eten op, laten staan is zonde."
"Nee, niet mijn eten opeten! Dat is mijn eten!"
"O? Wil je het wel eten dan?"
"Ja, dat is mijn eten!"

Ol begint van de roti te eten en nadat we haar halve maaltijd op heeft zegt ze:

"Eten doet au aan mijn tong..... drinken?"

Met veel schuldgevoel loop ik snel naar de keuken en breng ik haar wat limonade om haar dorst te lessen.... en zonder haar bordje leeg te eten krijgt ze een kommetje vanille yoghurt.

woensdag 13 april 2011

vrijdag 8 april 2011

Lingo!

Op een zondagochtend zaten we met zijn drieën in bed. Ik zat rechtop met Ol op mijn schoot. Lief probeerde nog wat te slapen. Olivia keek mij ondeugend aan en stak haar hand in mij pyjama. Ze begon te giechelen. "He, wat zou jij nou?" vroeg ik haar. "Lingo spelen..." zei het ondeugende meisje op mijn schoot. Lief kwam overeind en keek slaperig uit zijn ogen. "Lingo spelen?" vroeg ik verbaasd. "Ja... " ze nam haar armpje uit mijn pyjama en stak haar arm hoog in de lucht "Bal nummer 21!" riep ze trots. Lief en ik keken elkaar aan en moesten vreselijk lachen.... Ol stak nogmaals haar hand in mijn shirt en stak weer haar handje in de lucht en riep: "Rode bal.... Jammerrr!"

woensdag 6 april 2011

Woordeloze Woensdag (niet helemaal woordeloos)


Vanmorgen met de fotocursus naar de papiermolen in Westzaan "De Schoolmeester".






dinsdag 5 april 2011

Ik vind bruin mooier

Gisteravond zat Ol in bad. Ik stond naast haar badje in onze kleine badkamer. Ik keek in de spiegel en zag een make-up-loos gezicht. Ik deed het kastje open en zag mijn kleine verzameling aan make-up staan. Ik begon te kliederen en voor ik het wist had ik een klaar-voor-een-feestje gezicht op het randje van Abba als ik eerlijk ben. Ik keek Ukkepuk aan en vroeg haar of ze het mooi vond. Een grote frons verscheen op haar gezicht, ze dacht hard na. "Nee, ik vind bruin mooier. Hier..." zei ze en gaf mij haar washandje "Haal het groen er maar af."

Wel zo makkelijk...

vrijdag 1 april 2011

Mama... zijn wij in Duitseland?







Olivia heeft genoten en ik ook. Samen met mijn kleine meid naar Duitsland was echt een kadootje aan ons twee. Samen op een dag 8 uur reizen ging prima. Ol was geweldig. Ze tekende wat, at een broodje en keek eens rond. Er waren andere kinderen in de trein en dat zorgde voor de nodige afleiding. Einde van de dag kwamen we aan. Mijn vriendin kwam ons ophalen van het station samen met haar dochtertje S. die ons tegemoet kwam rennen op het perron. De twee kleine meisjes schelen drie maanden en zijn echt al kleine vriendinnetjes. We hebben hele gezellig dagen gehad vol met speeltuinen, Palymobiel-land, muziekles en een gezonde lading winkelen. De avonden bracht ik met mijn vriendin door op de bank met een groot glas wijn en lange gesprekken. De dagen zijn goed verlopen, alleen de laatste dag is Ol flink gevallen. Ze stond in de woonkamer en had laarsjes aan. Ze wilde de laarsjes uit en hield zich vast aan de balustrade. Ze tilde een beentje op, maar haar andere beentje hield haar gewicht niet. Ze viel en stootte haar hoofd tegen de traptrede. Haar blonde haartjes kleurde rood. We zijn naar de dokter gereden. Die besloot het niet te hechten. Ol keek de dokter aan: "Ben ik ok?" vroeg ze met een klein stemmetje. "Yes, you are ok" antwoordde de dokter. "Gaan we weg?" vroeg Ol aan mij. "Ja liefje we gaan weer weg." zei ik en aaide haar bleke gezichtje. "Danke dokter.... Tschüß.... " zei mijn kleine dappere meisje. Ol was al gauw rustig en weer helemaal de oude "Ik was gevallen, ik had pijn, toen ging ik naar de dokter en nu ben ik ok." klonk het verslag van ukkepuk. De terugreis was ook prima. Olivia heeft zelfs twee uur geslapen. Ik zat met vlinders in mijn buik in de trein. Ik heb genoten van ons reisje maar was wel blij lief weer te zien. Ook Ol wilde haar Papa graag weer zien, eerst zou ze Papa knuffelen en dan zou ze gaan spelen met haar keuken.

zondag 20 maart 2011

Na regen....


Dus ik wacht op de zon en zie af en toe de stralen komen. Ik voel de warmte op mijn huid en probeer de zorgen te vergeten. Ik heb mij helemaal ondergedompeld in de fotografie en ga morgen een paar dagen met ukkepuk met de trein naar een vriendin in Duitsland. 'Leuke dingen' zijn nog belangrijker geworden hier in huis. Maar wanneer ik terug uit Duitsland kom, ga ik inpakken. De kogel is door de kerk: we gaan verhuizen! Dat wil zeggen: we willen hier weg. Dus we gaan opruimen, inpakken en sorteren. Als het huis op orde is, moet het huis verkocht worden. Waar gaan we heen als het huis verkocht is? Ergens tussen Alkmaar en Amsterdam.... in een leuk huisje met een tuintje.. maar als het huisje er nog niet is, gaan we een tijdje in Bergen wonen. Thuis is waar lief en ukkepuk zijn, dus een thuis hebben we gauw gevonden.

woensdag 9 maart 2011

Met de gordijnen dicht

Er zijn wel eens dagen waarop je de gordijnen weer sluit en je de wereld even niet toe wilt laten. Vandaag was zo'n dag waarop ik het even niet aankon, zo'n dag waarop ik op mijn tenen in de zee stond. Ukkepuk werd wakker met een grote snottebel en wat verhoging. Het is vast een gewone verkoudheid maar meteen pak ik de bijsluiter van haar laatste vaccinatie erbij. Haar meest recente vaccinatie kreeg ze afgelopen vrijdag. Ze moest ingeent worden en Olivia voelde het aankomen. Ik haalde de vaccinatie op bij de apotheker en we fietste naar de huisarts. Nog voor we de praktijk binnen waren, begon mijn kleine meisje al te huilen. Grote tranen rolden over haar wangen. Ze smeekte mij, echt smeken was het. "Mama, nee.... alsjeblieft niet een prik... alsjeblieft..." klonk het door de hele praktijk. Ol zat bij mij op schoot met haar betraande gezicht in mijn borst begraven. Ze keek op en twee grote blauwe ogen keken mij strak aan. Haar wangetjes helemaal rood en haar haren door de war. "Niet doen mama, niet en prik mama..." Ik probeerde haar te troosten. Ik fluisterde in haar oor: "Het is zo over. Het is om Ollebol sterk te houden. Het valt allemaal mee, mama is bij je." Het wilde niet helpen. De huisarts kwam ons halen en Olivia begon nog harder te huilen. In de kamer bleef ze huilen. Ze klampte zich aan mij vast. "Kom liefje, het is zo over" probeerde ik weer. Ik overlegde met de huisarts waar ze zou prikken. Liever niet in haar bovenbeen omdat ze al last heeft van die spieren, meer last dan van haar arm. Ik had gelezen dat er niet in de spier geprikt hoefde te worden, dat onderhuids ook prima was. Dus liever in haar bovenarm en dan onderhuids. De huisarts vond het prima. Ze maakte de vaccinatie klaar en ik trok Ukkepuk haar vestje uit. "Nee, niet mijn vest uit.... niet doen mama... niet prikken.... mijn vest aan!" Ik brak. Het is nu al de zoveelste keer dat ik haar moet 'dwingen', ik wil ook geen prikken meer, ook geen onderzoeken meer, ook geen dokters meer. Ik probeerde mijn stem rustig te houden en knuffelde Ollebol. "Het is een klein prikje en zo over. Deze dokter helpt jou. Kom sterke meid, heel eventjes maar. Je doet het heel erg goed." De tranen rolden nu ook over mijn wangen. De stagiaire van de huisarts keek vol medelijden naar dit tafereel. De huisarts liet mij Ol vasthouden en nam haar armpje. De prik was zo voorbij, maar de tranen van Ol nog niet. "Mama, ben ik oke?" snikte ze met vragende blauwe ogen. "Ja lieverd, je bent heel erg oke. Goed gedaan." Ze wilde meteen weg, maar natuurlijk wilde ze wel een sticker. Met trillende handjes pakte ze de stickers aan. Het waren er twee. Ik verontschuldigde mij voor mijn tranen en raapte onze spullen weer bij elkaar. "Kom dappere meid, dat heb je goed gedaan. Ik ben trots op je." zei ik tegen mijn kleine meisje. "Wat wil je nu gaan doen? Wil je naar de bakker? Het is lunchtijd.... wat wil je eten" vroeg ik haar. "Ja, naar de bakker... een stoepstengel..." antwoordde Ollebol en ze ging verder "...toen was ik verdrietig en toen was ik oke..." ze begon weer te huilen. "Kom liefje, we drogen je tranen en mag je zelf de bakker om een soepstengel vragen." Ik stapte op de fiets en ging vlot naar haar favoriete bakker. Eenmaal in de bakkerij tilde ik haar op. "Mag ik een stoepstengel alsjeblieft?" vroeg mijn dappere meid aan de bakker. "Mag het ook een kaasstengel zijn? En wil je die in een zakje?" vroeg de aardige mevrouw. "Ja, dank je wel" en ze nam de kaasstengel met twee trillende handjes aan. Ik had de stengel nog niet betaald of er werd al een lekkere grote hap genomen. Ol at de stengel achterop de fiets. "Mmmmmmmm... ik ben oke" hoorde ik achter mij. Twee weken voor deze vaccinatie was ze ook een hele middag in het ziekenhuis voor onderzoeken. Olivia is een enorme vechter. De stickertjes van de ECG probeerde ze wild van zich af te trekken. Het bloedonderzoek dat gedaan moest worden, wilde ook niet vlotten. De zuster zocht onderhuids naar haar adertje, Ol moest door vier personen vastgehouden worden. Olivia heeft ook die dag heel wat tranen gelaten. Ook die dag heb ik heel wat verhaaltjes verteld en liedjes gezongen. Ook die dag vertelde ik haar dat de dokters haar helpen, ook die dag vertelde ik haar dat ze zo dapper is en dat het zo over zal zijn. Ook die dag zei ik haar, net als iedere dag, dat ik trots op haar ben.

woensdag 2 maart 2011

Een Award!



Ik heb vandaag deze award gekregen van Krosi & Sani . Lieve Krosi & Sani: heel erg bedankt voor dit leuke gebaar! Ik mag de award nu doorgeven en ik geef hem heel graag door aan:

1) Meryton's Finest Cupcakes Een leuk en persoonlijk blog over een lieve Nederlandse thuisblijf (stief)moeder van een samengesteld gezin in Belgie.

2) Lisa & Emma De mama van Lisa & Emma: Danny. Een blog vol leuke uitspraken van haar twee ondeugende meiden.

3) Nanna's Blog Een blog over een gezin met vier kinderen en net een vijfde kindje!

De spelregels van een award:


1.Maak een verwijzing naar de blog van de persoon die je deze award heeft gegeven.


2.Bedank ze op hun blog voor deze award.


3.Als je de award aanneemt en door wilt geven, maak je een bericht met de afbeelding van 'Liebster blog' en neem je ook de instructies (die je nu leest dus) over. Geef vervolgens de award door aan 3 tot 5 van je favoriete blogs en maak in je bericht een koppeling naar deze blogs.

4.Schrijf een berichtje op de uitgekozen blogs om te vertellen dat zij een award hebben ontvangen van jou. Het is de bedoeling, dat vooral beginnende bloggers en bloggers die nog niet zo erg bekend zijn met deze blog in 't zonnetje worden gezet en hun verdiende aandacht krijgen.

Woordeloze Woensdag


De Bosbaan by me....

dinsdag 1 maart 2011

Ik heb je gemist....

Deze vier woorden worden hier veel uitgesproken. Olivia spreekt ze uit op de juiste momenten maar ook wanneer ze haar favoriete stift weer in haar etui vindt. Ze drukt haar viltstift dan tegen zich aan en wiegt de viltstift in haar armpjes en zucht:"Ik heb je gemist..." Als ik naar mijn cursus ben geweest en haar na de middagdut uit haar bedje haal, slaat ze haar armen om mijn nek en zegt: "Ik heb je gemist mama, je was naar school.... ik heb je gemist." Wanneer ze haar Opa of Oma ziet, komt ze knuffelen en zegt ze: "Ik heb je gemist". Vanmorgen liepen we naar muziekles. Ik vroeg haar of ze graag naar muziekles wilde waarop ze antwoordde: "Ik heb muziekles zo gemist, ik heb juf gemist en de sambaballen en de instrumenten..."

Heerlijk zoals ze zich kan uitdrukken. Ik was even zonder Alle Dagen Mama en ik wil graag zeggen: Ik heb je gemist....

vrijdag 4 februari 2011

Muts van Breistof

Mijn moeder is niet echt een brei, naai, haak of punnik vrouw, maar ze kan het wel en eens in de zoveel tijd begint ze aan een project. Nu had ze een idee, ze wilde graag een mutsje breien voor Ollebol. Fanatiek ging ze aan de slag en nam ook haar breiwerk mee toen ze hier kwam oppassen. Oma en Ollebol hadden het heel gezellig. Samen spelen en samen wat drinken. Oma ging even naar de keuken en kwam al gauw weer terug. Tot haar grote schrik had Ollebol haar breiwerk eens goed bekeken. De breinaalden lagen op de grond en Ol trok nog eens aan het touwtje..... Arme Oma, nu kon ze weer opnieuw beginnen. Vol goede moed pakte ze haar werk weer op. Afgelopen woensdag kwam Oma weer op bezoek en nu met een heel mutsje. Vol trots liep Olivia rond met haar blauwe muts op haar hoofd. Toen Oma weer naar huis was, zat Ol aan haar tafeltje en zei:
"Mama.... Olivia heeft Oma's breistof stukgemaakt."
"O, dat is niet zo best. Oma heeft toch heel hard gewerkt aan haar breiwerk? Gelukkig heeft ze het weer kunnen maken." antwoordde ik.
"Ja, dat klopt!" zei een goedgemutste Ollebol.

woensdag 19 januari 2011

Het is oké Mama....

We zijn terug uit Londen. Afgelopen donderdagmiddag vertrokken we met het vliegtuig. Het was Olivia's eerste vliegreis en ze vond het geweldig. Behalve het moment waarop we de koffer afgaven bij het inchecken, dat was drama. "Waar gaat Papa's koffer naar toe?" en "Dat is Papa's koffer!" Olivia weet heel goed wat van haar is, wat van Papa is en wat van Mama is en zodra iets van ons weggaat is dat in haar ogen niet goed. Vrijdag hebben we in Londen 'Great Ormond Street Hospital' bezocht. Het was een hele dag in het ziekenhuis. We hebben gesproken met artsen, fysiotherapeuten en 'de professor'. We hebben tips gekregen en informatie die we eerder niet hadden. Olivia moet ingeënt worden tegen de griep, maar ook tegen andere kinderziektes zoals de waterpokken. Het is voor haar heel belangrijk dat ze die ziektes niet krijgt. Wanneer ze ze wel zou krijgen, kan ze sneller achteruitgaan. Daarnaast hebben ze ons verteld over de ontwikkelingen in de wereld. Ze zijn er nog lang niet, maar er zijn mensen die er druk mee bezig zijn en de professor houdt hoop en werkt er zelf ook aan. We verlieten het ziekenhuis aan het einde van de dag en liepen door de regen, op zoek naar een boekhandel. Ik moest en zou een boekje voor Ol kopen om aan haar voor te lezen. Ze was de hele dag zo lief geweest tussen al die vreemde mensen. Mijn tranen kwamen al op zodra we buiten stonden maar ik wist ze op te houden tot 's avonds in bad, toen liet ik mijn tranen de vrije loop. Na het bezoek drong het tot mij door: ik kan het niet meer ontkennen. Het is zo, het wordt niet beter. We waren nu bij "de specialisten" geweest, dus waar kunnen we nu nog heen? Nu is het afwachten tot een hele slimme man of vrouw ontdekt hoe hij of zij dit probleem kan oplossen. Zaterdag vlogen we pas 's middags terug, dus konden we nog even samen Londen in. We hebben koffie gedronken in Covent Garden en leuke kleertjes voor Ollebol gekocht bij de Gap. Voor mijzelf heb ik een heerlijk tijdschrift gekocht 'House Beautiful'. De terugreis ging ook heel goed. Ol was dit keer iets onrustiger in het vliegtuig, maar deed het wederom geweldig.

Nu we terug zijn, ben ik weer helemaal van de kaart. Ik heb weer mijn huilbuien en zo af en toe vreselijke paniek. Ik was gisteren compleet in de war door alle emoties. Ik laat het meestal niet aan Ol merken, maar gisteren zat ik in de gang te huilen en stond ze opeens naast me. Ze legde haar handje op mijn schouder en vroeg: "Wat is er aan de hand Mama?" Ik realiseerde mij dat ik mijzelf bij elkaar moest rapen. Het is niet juist dat zij mij moet troosten. Ik vertelde haar dat mama
een beetje verdrietig was maar dat het al over was. Waarop ze zei: "Het is oké Mama...." en toen liep ze weer naar haar speelgoed in de woonkamer. Ik kan mijzelf wel weer oppakken, het is alleen soms net alsof ik op mijn tenen in de zee sta. Wanneer er dan een golf komt, kan ik geen adem meer halen en dat zijn de momenten waarop ik de tranen niet kan stoppen.

woensdag 12 januari 2011

Woordeloze Woensdag (niet helemaal woordeloos)

Vanmorgen wilde Olivia graag haar verjaardagskroon van de plank. "Zo! Nu ben ik jarig... Waar is mijn taart?" vroeg het kleine meisje triomfantelijk. Tja echt jarig is ze pas in september, dus nog maar even geen echte taart vandaag.

maandag 10 januari 2011

Lekker dagje...

Vandaag zijn we, net als elke maandagochtend, naar het zwembad geweest. Ol zwemt al aardig een stukje met haar vleugeltjes maar kan soms ook zo lekker aan mijn badpak hangen... dat zijn van die momenten dat ik haar vriendelijk doch dringend moeten verzoeken Mama niet helemaal uit te kleden in het openbaar. Vreemd verzoek, maar heel belangrijk. Nadat ik de battle-of-the-mums in de kleedkamer had verloren en dus als laatste de kleedkamer verliet, kwam ik met een rood aangelopen hoofd boven. Blij dat daar Oma F. ons stond op te wachten bij de uitgang. Ik was daar wel even aan toe. Een middagje met Oma is soms toch een beetje uitblazen. We hebben over de Westermarkt gelopen en zijn zo via de Noordermarkt naar de Haarlemmerstraat gegaan om een broodje te eten. Ol was nog wakker en was helemaal niet van plan om ook maar een heel klein dutje te gaan doen nu Oma bij haar was. Dus ze zat lekker bij ons aan tafel en genoot van een sapje en een hapje van onze borden. Na de lunch zijn we door de haarlemmerdijk gelopen, winkeltje in en winkeltje uit. Ik moet zeggen: ik vergeet deze straat altijd en het is echt een hele leuke winkelstraat. Ik heb mijzelf getrakteerd op een nieuwe portemonnee bij Cellarrich. Een mooie goud leren knip met twee vakken: een voor het geld en een voor de kaartjes. Die neem ik mee naar Londen. Olivia heeft van Oma een Dinosaurus gekregen voor de trip. Ze mocht kiezen tussen een dino met bloemetje of een dino met camouflage.... mijn dochter koos natuurlijk de camouflage dino en de bloemetjes moesten weer weg. We hebben het geslenter nog even doorgezet en zijn uiteindelijk samen naar het centraal station gelopen, Oma op de trein en wij met de tram naar huis. Deze week gaan we naar Londen om met Olivia naar een specialist te gaan. Nu hebben we allebij een leukje om mee te nemen. Dat heb je soms nodig...

zaterdag 8 januari 2011

Vlindertak

Kijk nou, de Smartie-bal hangt nog!

vrijdag 7 januari 2011

Van kerstboom naar vlindertak

Ik ben druk bezig met het aftuigen van de kerstboom wanneer ukkepuk de woonkamer binnenloopt. Er ontstaat grote paniek: "Mama... mama... mama... de kerstboom, mijn kerstboom... niet opruimen..." snikt de kleine meid uit. "Liefje, de kerstman is terug naar de Noordpool en nu moeten wij de kerstboom opruimen." probeerde ik. Ik moet zelf ook nog wennen aan het hele de-kerstman-bestaat-echt-gebeuren. Lief komt uit Engeland en dus viert onze kleine meid de kerst met kerstsok en al. Een enorme berg kadootjes bij het kerstontbijt met op eerste kerstdag en dus is het best logisch dat het aftuigen van de boom een momentje is. Maar mijn troostende woorden helpen helemaal niets. "Mama als-je-blieft mama... mag ik de boom versieren niet opruimen mama alsjeblieft." snikt ukkepuk verder. De tranen beginnen nu echt te stromen. Ik neem uk op schoot en probeer haar uit te leggen dat het nu echt tijd is om de boom op te ruimen en de versieringen in de dozen te doen. Ukkepuk heeft hier helemaal geen boodschap aan, dus probeer ik het anders. We maken een vlindertak. De takken met verlichting in de vaas laat ik nog even staan en die mag Ol versieren met vlinders. Gelukkig het werkt, de tranen lijken te verdwijnen tot Olivia nog een laatste Smartie kerstbal in de boom ziet hangen... die hangt nu dus ook tussen de vlinders.

woensdag 5 januari 2011

Woordeloze Woensdag (niet helemaal woordeloos)


Oud & Nieuw door de ogen van Olivia. Gemaakt met haar eigen Kidizoom.

dinsdag 4 januari 2011

Beu-Ha

Olivia zat op ons bed en ik liep heen en weer om mij aan te kleden. De televisie stond aan. Ik kwam net uit de douche en liep naar de kledingkast.
"Mooie beu-ha Mama... " hoorde ik Ollebol zeggen.
"Dank je lieverd"
"Olivia heeft niet een beu-ha" antwoordde Ol en greep met haar handjes naar haar buik.
"Nee lief, later als je groter bent krijg jij er ook eentje."
"Ja! Ander kleur..."
"Ja, je mag dan zelf een kleur kiezen. Welke jij maar wilt."
"Blauw met groen!"


Dit dametje weet wat ze wil.... en snapt nu ook al dat je die dingen af en toe een beetje beu kan zijn....

maandag 3 januari 2011

Gelukkig Gefeliciteerd!

Oud en Niew hebben wij in Bergen aan Zee gevierd met mijn vader en zijn vrouw. Iets voor twaalven werd de champagne op tafel gezet en stonden we allemaal voor de televisie naar de aftelling te kijken. Gelukkig Nieuwjaar klonk het op het scherm en we proosten op een nieuw jaar vol geluk, gezondheid en liefde. Lief kuste mij en wenste mij een gelukkig 2011. We hebben vandaag al veel gesproken over het afgelopen jaar en hoeven daar niets meer over te zeggen. Ik omarm mijn vader en zijn vrouw en de tranen staan in onze ogen: weg met 2010... eindelijk. Het jaar was een strijd, met een finish die we liever anders hadden gezien. Er waren absoluut hoogtepunten, die voor mij en voor lief allemaal met of door Olivia zo mooi waren. Het nieuwe jaar gaan we in met nieuwe afspraken bij nieuwe specialisten. Onze eigen dna-uitslag krijgen we einde van deze maand en aan de hand daarvan gaan we kijken of we nog van een groter gezin kunnen dromen. We gaan dit jaar verhuizen. We wonen hier zo heerlijk, maar het huis is vol trappetjes en niveauverschillen. Olivia heeft een huis nodig waar zij in op kan groeien zonder obstakels of delen waar zijn niet kan komen. Ons nieuwe huis, waar wij in het voorjaar naar opzoek gaan, zal heerlijk voor haar zijn. Ze zal overal zelf kunnen komen en ze zal zich er veilig voelen.
Mijn vader ging met zijn vrouw even aar de buren. Ik keek om mij heen, het was helemaal stil. Buiten vuurwerk, maar in Bergen aan Zee is dat veel minder dan in Amsterdam. Wel zo rustig, Olivia leek nog te slapen. Ik liep naar onze kamer en zag lief geknield naast haar bed. Lief is gelovig en gaat daar heel mooi mee om. Olivia lag in bed op haar buikje lekker te slapen. Lief zat naast haar bed op de grond en had zijn handen op haar rug. "Are you ok?" vroeg ik lief. "I just want to pray for her. I am praying for a miracle. I am praying for a cure, praying that 2011 will bring her a cure." Ik ben naast hem gaan zitten en heb mij heel stil gehouden. Ik wil soms ook wel bidden, samen met hem. Ik ben alleen helemaal niet gelovig opgevoed en dus laat ik hem bidden. Olivia lag zo lekker te slapen.
De volgende ochtend werd ze stralend wakker. "Mama kom je me halen!" klonk het uit haar bedje. Ik pakte haar op en wenste haar een gelukkig nieuwjaar. Ik probeerde uit te leggen dat het oude jaar is afgelopen en dat als ze straks Opa en Oma zou zien ze gelukkig nieuwjaar zou zeggen. Aan de ontbijttafel zat Ol aan het hoofd van de tafel. "Ol? Weet je nog wat Mama je vertelde vanmorgen over het nieuwe jaar?" vroeg ik haar. "Ja...." zei Ol. "Weet je nog wat je kan zeggen tegen Opa en Oma?" vroeg ik haar. "Ja... Gelukkig gefeliciteerd!" zei een trotse Ollebol.

Lieve Mensen ik wens jullie vanachter mijn computer een heerlijk, gezond, liefdevol en gelukking 2011. Ik hoop dat jullie kunnen genieten van mooie momenten en van de mensen om jullie heen!