Schoonouders en meer....

Het is weer tijd voor bezoek van de schoonouders. Ja, net als vorige keer komt 'spontaan' de schoonmaakwoede boven. Achter het fornuis, de koelkast en de wasmachine.... je weet maar nooit waar je schoonmoeder moet zijn. Nee, zonder dollen: ik kan er best zenuwachtig van worden. Ik zie mijn schoonouders een paar keer per jaar, maar voordat Ol er was kon ik rustig een jaartje of twee overslaan. Dus elkaar echt goed kennen, dat doen we niet. Het heeft een hoog bezoek gehalte en soms ook een vleugje examen erbij. Ik wil het altijd netjes hebben als ze komen. Het is hier altijd wel netjes, maar als schoonmama komt, dan moet het heel netjes zijn. Hoe komt dat toch? Ik vraag mij af of dat overal zo is en misschien dat dat wel helemaal weg zou vallen als ik haar iedere week zou zien. Goed, morgen komen ze dus voor een hele week. Voor Ol waanzinnig gezellig en voor lief in deze tijd hoop ik ook heel prettig. Het nieuws van Ol is nog niet echt ingedaald. Lief heeft er erg veel moeite mee, hij komt er niet bij dat het niet 'te maken' is. Hij is soms zo verdrietig en gebroken dat de dagelijkse dingen hem al te veel worden. Ik lijk een beetje als een struisvogeltje door het leven te gaan. Samen met Ol doe ik leuke dingen en probeer er niet te veel aan te denken. Soms werkt dat heel goed en soms gaat dat helemaal mis. Laatst nog was ik bij de muziekles en na de les komt een van de moeders naar mij toe en zegt dat ze 'het' van Olivia heeft gehoord. Dat ze vreselijk heeft moeten huilen toen ze het hoorde en dat haar man haar heeft kunnen troosten met de woorden: "ze leeft tenminste nog". Ik wist niet hoe ik daarop moest reageren, ik wilde iets zeggen maar kwam niet verder dan een paar schaapachtige opmerkingen. Mensen bedoelen het heel erg lief maar het lijkt mijn plan te verstoren wanneer zij er met mij over willen praten. Ik kan dan alleen maar denken: ik wil vandaag niet huilen, we hadden het net zo gezellig. Maar mensen gaan er steeds vaker naar vragen, mensen zien ook dat er iets anders is met Ol. Soms zou ik willen dat ik een standaard antwoord klaar heb liggen. Dan voel je je ook niet zo overrompeld wanneer iemand er over begint. Een paar dagen terug kwam de overbuurvrouw naar mij toe op straat, ik had haar nog nooit over Olivia gesproken en zij wist niet wat er aan de hand is. "Och wat leuk dat ik je zie."zei ze. "Ik heb zo'n leuke droom gehad. In mijn droom stond jouw dochter met twee buurkindjes in de krant. Ze hadden de hoogste berg van de wereld beklommen. Het was geweldig! Ze hadden zulke goede beenspieren ontwikkeld in de nieuwe speeltuin verderop. Ik was apetrots dat dat mijn buurmeisje was!" "Oh, wat een leuke droom" antwoordde ik en probeerde mijn tranen te bedwingen. Net op dat moment ziet Ol iets op de stoep liggen dat ze wil oppakken. Ze bukt voorover en haar beentjes houden het niet en ze valt met haar gezicht op de stoep. Haar neusje en haar voorhoofd hebben een grote schaafwond en ze huilt het uit. "Nou, wat gek" zegt de buurvrouw "ze stond er alleen maar, hoe kan dat nou?" Op dat moment brak ik en begon ook te huilen. Ik had mijn huilende meisje in mijn armen en de vragende ogen van de buurvrouw waren op mij gericht. Al snikkend vertelde ik haar wat er met Olivia aan de hand is, begripvol keek ze mij aan en bood aan kop thee aan. Ik bedankte en ging lekker naar binnen. De wereld is vol lieve mensen, maar zelfs die mensen zijn nu af en toe te veel. Ik steek liever af en toe mijn hoofd in het spreekwoordelijke zand en steek de kop wel weer boven wanneer ik er tijd voor heb. Zoals gisteravond toen ik haar kleertjes aan het opruimen was. Ze past ze niet meer en al haar te kleine kleertjes liggen bij elkaar, te wachten op een broertje of zusje. Dat leek altijd heel logisch. Het kan ook wel maar niet meer gewoon zo. Hoe dan wel dat horen we van de geneticus in januari. Ik help mijzelf door te zeggen: Olivia is niet veranderd, zij leeft er al twee jaar mee en wij met haar en ze is geweldig. Dat wat haar anders maakt heeft een naam gekregen en wij moeten leren haar te helpen en het leven zo leuk mogelijk te maken. Maar wanneer ik haar zie genieten van muziek en ze danst vrolijk in het rond, betrap ik mijzelf op de gedachte: 'wat zou het vreselijk voor haar zijn wanneer ze dat niet meer kan....'

Woordeloze Woensdag

Het boekenkastje voor Ol is af!


Yes, staartjes!

Een goed begin van de dag omdat..

* Lief vandaag thuis werkt
* Ol geen koorts meer heeft (is al vanaf zaterdag ziek)
* Lief mijn fiets had klaargezet en mijn banden had opgepompt
* Ol en ik de hele weg naar de fysio gezongen hebben
* Ol vooruit gaat volgens de fysio
* Ol en ik net voor een regenbui thuis waren
* .... Ik (deze) bloemen kreeg bezorgd van mijn schoonouders, als bedankje voor afgelopen week!

Dat alles nog voor het middaguur...en nu komt lief ook nog met een heerlijke kop koffie!

Fiesiejo

Gisteren kwamen Nanny en Granddad pas laat uit hun kamer. Ze hadden gelukkig lekker geslapen. Zo'n logeerpartij is een goede test voor ons nieuwe Ikea slaapbank en het lijkt erop dat hij door de test komt! Nadat ze opgefrist waren zijn Nanny, Ol en ik boodschappen gaan doen terwijl mijn lief en zijn vader de auto in de P+R Parking Sloterdijk gingen zetten. Een absolute uitkomst die garage. Vier dagen achtereen voor €6,- per dag en een gratis OV-kaartje.... dat is heel wat goedkoper dan hier voor de deur laten staan! Na de lunch zijn Nanny en ik naar de negen straatjes gelopen, samen met Ol in de wagen. Ollebol viel al gauw in slaap en wij hebben rustig kunnen wandelen. 's Avonds ben ik naar mijn broertje gegaan, die was jarig. Hij had een super lekkere taart zelf (?!) gebakken. Was heerlijk, met frambozen en spijs en een heleboel dingen die niet goed voor je zijn maar o zo lekker. En natuurlijk met een lekkere toef slagroom. Gelukkig is het 25 minuten fietsen naar zijn huis en 25 minuten terug, niet dat dat ook maar iets van die taart afsnoept maar het idee is er...
Vanmorgen zijn we naar muziekles gegaan, samen met Nanny. Ol heeft heerlijk gedanst met haar vriendje en flink kabaal weten te maken met een aantal bellen. Na de muziek thuis een lunch voorgezet met vis en daarna kon Ollebol lekker thuis een dut doen. 's Middags naar de kinderfysiotherapeut. Ol vindt dat feest, ze kwam de kamer binnen en ze zei: "Hai fiesiejo!". Ol heeft de link erg serieus genomen. Wanneer we naar fysio gaan, ziet ze altijd de therapeut. Dus de therapeut zal wel 'fysio' heten. Grappig zoals dat hersentje werkt. Vandaag moest ze over twee grote matrassen lopen, over stokjes stappen en veel bukken en strekken. Ze werkte niet altijd even goed mee, maar deed uiteindelijk wel wat er van haar gevraagd werd. Zo moest ze ballen uit een doosje pakken om een voor een via het parcours naar de andere kant van de kamer te brengen. Ol bedacht dat het veel sneller zou gaan als ze het hele doosje mee zou nemen. Na fysio lekker naar huis gefietst, Ol met haar roze helm voorop. Ze lijkt al een beetje groot te worden voor het zitje. Zou ze al toe zijn aan een nieuwe? Ik heb geen idee vanaf wanneer je ze achterop neemt. Eenmaal thuis stonden de buurvrouw en haar dochtertje op de stoep. We hebben nog even lekker voor de deur gezeten en de meisjes laten spelen.
Lief en zijn vader hebben een boekenkastje voor Ol gemaakt. Hij staat al, moet alleen nog een lik verf hebben. En dat ga ik doen zodra ik er de tijd voor heb. Vanavond lasagne gemaakt voor de familie en vroeg de slaapkamer ingedoken. Lekker de tv aan en laptop op schoot. Even tijd voor mijzelf. Ze zijn aardig maar het is wel druk zo in huis.

Ik en You!

Vanmorgen stonden Ol en ik al om half negen op Schiphol. Ol keurig aangekleed met een mooi speldje in haar haar en ik nog half in mijn pyjama en ongekamd haar in een clip. We gingen Oma L. en Opa J. als verrassing ophalen. Leek mij leuk. Ze waren een weekje naar NY geweest. Het vliegtuig zou om acht uur landen dus dacht ik met mijn half negen netjes te zijn. Nou, ik had nog wel even kunnen douchen voordat we vertrokken, want ze kwamen pas om half tien met bagage en al door de deuren. Helemaal blij dat wij er waren en vrolijk om Ol te zien. Ol zette het meteen op een gillen: "Omaaah, Opaaah!". We hebben ze thuis gebracht en hebben nog een kop koffie gedronken en zijn toen naar huis gegaan. Het was inmiddels elf uur en vandaag was immers de eerste dag van de logeerpartij. Thuis nog even snel met de stofzuiger en de dweil door het huis en daarna mijzelf even gefatsoeneerd. Rond twee uur zijn mijn schoonouders aangekomen. Het ging heel erg goed met Ollebol, leve skype! Alsof ze ze iedere dag ziet zei ze: "hi nanny, new shoes...kijk". Terwijl ze met haar kleine wijsvingertje naar haar inmiddels niet meer nieuwe schoenen wijst. Ze heeft heerlijk gespeeld en tal van kadootjes in ontvangst genomen. Hyper van alle gezelligheid en aandacht ging ze met veel tegenzin naar bed vanavond.
Eerder op de avond, tijdens het eten, zat Ol in haar stoel en wees naar zichzelf en zei: "ik" en wees toen naar Nanny en zei: "you". Mijn mond viel open:"Wat goed Ollebol, knapperd!" Terwijl ik haar de hemel in prees begin ze trots te lachen. Ze wees nogmaals naar Nanny en zei: "ik" en wees nogmals naar zichzelf en ze:"you". Jammer....

Spik en Span!

We zijn er helemaal klaar voor. Ze komen morgen rond 13:00 uur. Hun bedje is opgemaakt en voorzien van een klein kadootje. De tekst "Welcome Nanny and Granddad" siert ons schoolbord. De keuken is in jaren niet zo schoon geweest en ook nog snel even gewit. De tegels glimmen in de keuken, de badkamer en het toilet. Alles is aangeraakt in huis. Alleen een beetje jammer van de staking van de dames en heren van de stadsreiniging.... helemaal hun goedrecht hoor, opkomen voor je wensen. Maar het begint wel een beetje een vieze stad te worden zo. De altijd vrolijke kade begint met een berg huisvuil waar je U tegen zegt, om het maar niet over de geur te hebben.... maar ons stoepje is keurig geveegd en schoongespoeld (tot de volgende vreemdeling er gaat bivakkeren).
Ik word altijd vreselijk zenuwachtig als ze komen. Mijn schoonmoeder en ik kunnen goed met elkaar opschieten maar ze is zo vreselijk netjes. Wanneer er een druppel zichtbaar is in haar spoelbak wordt deze meteen opgedroogd met de theedoek. Alles is even keurig. Dus ik moest het wel op een poetsen zetten. Niet dat het hier vreselijk is, maar niet zoo netjes als bij haar.
De ouders van mijn vriend hebben Ol nog maar twee keer eerder "live" gezien, dat wil zeggen niet via skype maar in het echt. Nu was de laatste keer juli 2009 en is Ollebol ondertussen een heel eigen dametje geworden. Ik hoop zo voor Nanny en Granddad dat Ol een beetje los is en geen aanval van verlegenheid heeft wanneer ze na hun lange reis aankomen. Ze komen met de auto. Ze willen niet vliegen en ook niet met de trein, dus eindeloos in de auto. Hoop dat het goed gaat morgen met Ollebol en haar Nanny en Granddad!