maandag 29 augustus 2011

Peutervragen

Ol en ik liggen nog even langer in bed. Lief loopt druk rond om zich klaar te maken voor de nieuwe werkdag en wij kruipen nog even onder de deken. "Ik vind je lief mama, blij dat je er bent." zegt ukkepuk en slaat haar armpjes om mij heen. Ik smelt natuurlijk, geef haar een knuffel en zegt haar dat zij ook heel erg lief is.
Uit het niets vraagt ze "Mama..... Hoe werkt dat ook alweer? Dat met je voice?"
"Je stem bedoel je?" vraag ik haar
"Ja, je stem... waar komt dat vandaan? Komt dat hier vandaan?" Ol wijst naar mijn kin.
"Nee, dat komt hier vandaan. Binnenin zitten je stembanden." antwoord ik.
"Oh ja, je stembanden...." zegt Ol wijs.
"Ja, die zitten ongeveer daar... daar komt lucht langs en dan gaan ze trillen en zo hoor je geluid en dat is je stem." ga ik verder
"Ja, stembanden!"

Eind volgende maand wordt Uk drie jaar.... als de vragen moeilijker worden mag ik wel een extra encyclopedie aanschaffen...

zondag 28 augustus 2011

Verrassing!

"Mama, ik heb een verrassing voor mijzelf!" Ukkepuk loopt triomfantelijk tussen de verhuisdozen door.
"Oh wat leuk en wat is dat dan?" vraag ik haar vanaf de bank.
"Ik mag iets heel leuks op televisie kijken!" en haar kleine vingertje drukt op de knop van de televisie. Met een grote grijns kijkt ze mij vragend aan.
Ik moet erg lachen, wat zeg je dan? Hoe kan je dan nog 'nee' zeggen? Dus antwoord ik met: "Wat een geweldige verrassing voor jezelf!".

dinsdag 16 augustus 2011

De eerste 20 weken...

Mijn buik groeit alsof er nooit iets aan de hand was. Er ontstaat al een flinke bolle buik en ik voel de kleine meid draaien en trappen. Een gezellig gevoel en voor alle mama's een herkenbaar vertrouwd gevoel dat altijd bijzonder blijft. De eerste deel van de zwangerschap was niet zonder zorgen. Ik heb besloten het toch te delen. Het was wat stil op dit blog, maar met reden....

Op 21 april jl. hebben we een zwangerschapstest gedaan. We waren een paar dagen in Antwerpen. Ik deed de test in de badkamer en nam hem mee naar het grote bed waar lief vol spanning lag te wachten. Ukkepuk sliep nog in haar campingbedje, het was zes uur 's ochtends. Al gauw kwam "zwanger" in het scherm te staan. We keken elkaar aan en konden het haast niet geloven. Tranen van blijdschap, spanning, geluk en tweestrijd. Tweestrijd omdat we twee dagen eerder hoorden dat de zus van Lief een ernstige vorm van kanker heeft. Zus heeft een zeer aggresieve tumor in haar hoofd en staat voor een zwaar gevecht. Tweestrijd omdat lief en ik beiden dragers zijn van SMA en wij weten dat ons kindje 25% kans heeft op deze ziekte. We kropen nog even tegen elkaar aan om het mooie nieuws te laten bezinken.

06 Juni jl. 11,5 weken zanger. Zijn lief en ik samen naar het ziekenhuis gegaan voor de vlokkentest. We hadden besloten dat wij graag wilde weten of ons kindje SMA zal hebben. We zaten in de wachtkamer en moesten even wachten. Na 20 minuten werden we geroepen naar de punctiekamer. Ik ging liggen en de echoscopist keek naar ons kindje. Mijn buik werd ontsmet en zag er al gauw helemaal oranje uit van de jodium. Een assistent legde mij uit dat ik moest proberen niet te bewegen en niet aan mijn buik mocht komen of aan de groene lappen die over mij heen lagen. Een vrouwlijke arts kwam binnen en pakte mijn hand. "Ben je er klaar voor?" vroeg de vriendelijke arts. Ze legde nogmaals uit wat zij ging doen. "We halen vlokken weg voor een DNA onderzoek, om te onderzoeken of uw kindje SMA heeft. Ook halen we vlokken weg voor het Chromosoom onderzoek. We hebben wat meer nodig voor het DNA onderzoek, ik zal twee keer moeten prikken. Ik zal vlug en nauwkeurig te werk gaan." voegde ze er aan toe. Het is een kleinere vrouw, met korte krullen en een bril. Ze trekt haar handschoenen aan en pakt kijkt de assistent aan. De assistent gaat bij mijn voeten staan en wrijft over mijn enkels. De echoscopist houdt de baby in de gaten en de arts gaat beginnen. Ik draai mijn hoofd weg en vraag lief goed op ons kindje te letten. Hij lgt zijn hand op mijn gezicht. De eerste prik, valt best mee. Het voelt niet prettig maar doet geen enorme pijn. Ik voel "het oogsten", de naald gaat op en neer. En dat is de naald alweer weg. De tweede prik, die is gemeen. Mijn buik trekt samen en het prikt en geeft een branderig gevoel. Dit is niet fijn, maar ook nu is het gauw weer over. De arts kijkt naar de buisjes en is tevreden. Opeens rollen de tranen over mijn wangen, van de spanning. De echoscopist kijkt nogmaals naar de baby of alles goed is. "Die heeft er niets van gemerkt hoor" zegt ze tegen ons. "Houdt u zich een beetje rustig vandaag? Ga maar lekker uitrusten thuis" zegt de assistent. Ze laat mij de vlokken in de buisjes zien, het ziet er prachtig uit. Het is roze en dwarrelt in het buisje als dansende annemonen in de zee.

Vrijdag 10 juni jl. 17:20 uur. Ik ben met Ol in het Kruidvat bij ons om de hoek als mijn telefoon gaat. "Met de klinisch geneticus van het WKZ Utrecht" hoor ik aan de andere kant. Ik voel direct een brok in mijn keel. Ik krijg het warm en weet even niet wat ik moet verwachten. "We hebben de uitslag van het DNA onderzoek al binnen. En ik wilde u niet laten wachten tot na het weekend. Uit het onderzoek is gebleken dat uw kind geen SMA heeft." zegt de dame aan de telefoon. "Geen? Zegt u geen?" vraag ik verbaasd. "Uw kind heeft geen SMA" herhaalt de dame. Ik huil van blijdschap, midden in het Kruidvat. "Mama, wat is er? Waarom huil je? Niet huilen Mama" zegt Olivia. "Alles is goed Ol. Mama huilt omdat ze blij is" zegt ik tegen mijn kleine meisje. "Sorry" zegt ik tegen de dame aan de telefoon "ik sta midden in de Kruidvat te huilen." "Dat is best handig" zegt de mevrouw "ze verkopen daar zakdoekjes...""Kunt u zien of ons kindje drager is van SMA?" vraag ik "Nee, we kunnen alleen zien dat uw kindje niet aangedaan is. Of uw kindje drager is, kunnen wij niet zien bij deze test." antwoordt de vrouw. Ze vertelt nog dat het Chromosoon onderzoek nog loopt maar dat de eerste testen goed lijken te gaan. Ze belt mij als ze mee weet. Ik droog mijn tranen en ga gauw naar de kassa. Ik ren achter de buggy naar huis. Ol joelt het uit en ik bel onderweg of lief naar de voordeur kan komen. Als ik Lief in de deuropening zie staan, hebben we geen woorden nodig. Hij weet dat is het telefoontje heb gehad. We houden elkaar vast en kunnen het niet geloven. Wat een geluk. Verdwaasd brengen we de avond door.

Maandag 27 juni jl. 14,5 week zwanger. Het is negen uur 's ochtends en lief probeert naar kantoor te gaan als mijn telefoon gaat. "Hallo, u spreekt met de klinisch genetica...." hoor ik aan de andere kant. "Goedemorgen" zegt ik vrolijk. "Ik moet u helaas vertellen dat we toch iets hebben gevonden bij het Chromosoom onderzoek." zegt de dame "Iets gevonden?" reageer ik geschrokken. "Ja, er is een aanwezige kans dat uw dochter het Turner Syndroom heeft" zegt de vrouw. "Wat is gat? Wat betekent dat?" vraag ik. "Dat betekent dat zij leerproblemen kan hebben, problemen met haar hart en of nieren en kleiner van stuk kan zijn. Ook is er een kans op onvruchtbaarheid en een ander uiterlijk." gaat zij verder. Ik voel de grond wegzakken en ga op de grond zitten. Lief staat naast mij en ik geef hem de telefoon. Hij spreekt af met de dame dat we diezelfde middag in het ziekenhuis zijn voor een gesprek en uitleg. Ik begin te huilen. "Mama, wie heeft jouw verdrietig gemaakt?" Ons kleine blonde meisje staat voor mij. Ze is nog niet aangekleed en haar piekhaartjes staan rechtop. "Mama heet iets verdrietigs gehoord en moet daarom een beetje huilen. Gaat zo weer over liefje." probeer ik. "Ik ga je vrolijk maken!" zegt Ol en probeert al haar grapjes uit. Ol is een bijzonder meisje, ze doet zo haar best. Ik lach naar haar en zeg dat het al beter gaat. Ik trekt mij terug in de slaapkamer en maak mij klaar voor de dag. De tranen stoppen niet en ik denk steeds aan die twee woorden "uw dochter". Het is weer een meisje.
Einde van de middag zijn we in Utrecht voor het gesprek. Mijn broer heeft ons gebracht en wacht buiten. We zitten in een kleine kamer aan een tafel aan de andere kant van de tafel zitten de genetica en een maatschappelijk werkster. Ze legt uit dat bij de eerste test alles er goed uit zag, maar bij de lange kweek de cellen een X-chomosoom verloren. Het kan zijn dat er alleen een fout in de placenta is ontstaan bij het delen van de cellen, het kan ook zijn dat het kindje is aangedaan. Meer zekerheid kan een vruchtwaterpunctie geven. Dan onderzoeken we de cellen van de baby. Maar de dame vergelijkt dit onderzoek met de ballenbak van Lingo. Het is een graai in de ballenbak en in die bak zitten goede en slechte ballen. We besluiten een echo te laten maken en de vruchtwaterpunctie in te plannen. De punctie kan pas bij 16 weken. "Hoe gaat u de komende weken doorbrengen?" vraagt de maatschappelijk werkster. "Bezig zijn... met Ol leuke dingen doen.... denk ik" antwoord ik. "Sterkte en mocht u willen praten, belt u mij dan" zegt de dame.

29 Juni jl. 15 weken zwanger. De echo. Het ziet er goed uit. Geen uiterlijke afwijkingen te zien, geen vocht op plekken waar het niet hoort te zitten. Twee niertjes en een regelmatig kloppend hartje. Voor zover zij kan zien, geen afwijkingen.

11 Juli jl. 16,5 week zwanger. We zijn weer in het ziekenhuis. Lief en ik zitten weer te wachten voor de punctiekamer. Het loopt uit, we moeten wat langer wachten. Dan zijn we aan de beurt. Ik zie dezelfde gezichten. Dezelfde dames. Ze zijn net zo aardig als vorige keer en de arts pakt ook deze keer mijn hand en wrijft over mijn arm. "Bent u er klaar voor?" vraagt ze weer. Ik begin te huilen. "Sorry" zegt ik tegen haar "het is allemaal zo spannend. Ik ben er klaar voor". Mij buik wordt weer oranje gemaakt en de assistent staat weer bij mijn benen. De echoscopist heeft een plekje gevonde waar geen baby te zien is en de arts gaat vlot te werk. Vier buisjes vruchtwater worden afgenomen. Als de naald uit mijn buik wordt gehaald, trekt mijn buik samen. Het voelt als spierkramp. Ik moet even blijven liggen van de arts en de echoscopist kijkt naar onze dochter. Ze doet het goed, ze heeft er niets van gemerkt. De kramp is normaal en trekt al gauw weg. Voor de uitslag maken we een afspraak: het duurt maar een paar dagen. Ze doen een FISH-test. Ze bekijken de cellen onder de microscoop en tellen de X-chromosomen in vijftig cellen. De test wordt door drie laboratoria gedaan, voor de zekerheid.

14 Juli jl. 17 weken zwanger. Weer in het ziekenhuis, we lopen door de gang naar de lift en opeens grijpt het mij aan. Ik pak lief vast en spreek mijn angsten uit. Hij probeert mij gerust te stellen. Wat het ook is we kunnen dit, samen. Ik huil in de lift en begraaf mijn gezicht in zijn jas. Als we boven zijn droog ik mijn tranen en we gaan in de wachtkamer zitten. "She needs to be okay" zeg ik tegen lief. Dan komen er twe dames ons halen. We gaan naar hetzelfde kamertje, aan de andere kant van de tafel zit een andere genetica en een andere maatschappelijk werkster. "Nou alle vijftig cellen zijn goed" zegt de dame. Dit had ik niet verwacht. "Alle vijftig hebben twee X-chromosomen?" vraag ik. "It is all good?" vraagt lief. "Ja, all good" zegt de dame. Lief en ik omhelzen elkaar en de tranen van blijdschap komen nu. Het voelt alsof ik weer kan ademen. Wat een opluchting. "En nu is het wachten op de andere test..."hoor ik de dame zeggen. "Andere test? Welke test? Zijn we er nog niet?" vraag ik. "Er wordt in combinatie met de FISH-test altijd ook de kweek gedaan. Om het helemaal compleet te maken, wordt er weer een compleet chromosoom onderzoek gedaan. Deze kweek duurt 2-3 weken" zegt de dame. "Wat betekent dat? Mogen we al blij zijn? Kan de uitslag nog anders zijn?" vraag ik haar. "We moeten die uitslag nog even afwachten. Dan weten we meer" zegt de dame. We zijn in de war. We waren even zo blij, nu moeten we nog even wachten. De uitslag van deze kweek krijgen we telefonisch. Ze bellen zodra de uitslag van de kweek bekent is.

29 Juli jl. 20,5 week zwanger. Ik heb een gemiste oproep van een nummer met beperking. Ik dacht dat het het ziekenhuis was en belde meteen. Ze hebben niet gebeld. Lief belt met de genetica om te vragen of ze al meer weten. Nog niet, maar ze ging voor ons bellen. De ochtend ging voorbij en we hoorden niets. Om 17:30 ging de telefoon van lief. Hij liep de kamer uit om tien seconden later de kamer in te rennen met de woorden: "It's all good!". De dame legde uit dat alle onderzochte cellen goed waren. Ook zei ze erbij dat ze niet voor 100% zekerheid konden zorgen: de ballenbak van Lingo... Maar als ze Turner Syndroom zou hebben, dan zou het in de mozaik zijn. Een milde vorm, het kan zo mild zijn dat ze er niets van merkt. "Er staat een echo in het ziekenhuis op de planning met een kindercardioloog om u meer zekerheid te geven" zei ze. "Geniet van de tweede helft van uw zwangerschap" zei de genetica tot slot. We hebben Olivia haar verrassing meteen verteld.

04 Augustus jl. 21 weken zwanger. De eerste controle bij de verloskundige. Ik geef haar alle verslagen van de afgelopen testen. "Wilt u het bloed uit de navelstreng na de geboorte van uw dochter laten onderzoeken? Dit geeft u meer zekerheid" zegt de verloskundige. Ik zal het overleggen met lief, maar dat wil ik wel.

05 Augustus jl. Ruim 21 weken zwanger. De echo met de kindercardioloog. Een vriendelijke duitse man. Hij kijkt aandachtig naar het scherm en verteld mij wat hij ziet. Ol zit bij lief op schoot en wil haar zusje zien, ze wil ook met de meneer praten over haar schoenen. De aardige man probeert Ol wat aandacht te geven. Hij komt tot de conclusie dat hij nu geen afwijkingen in het hart kan vinden. Het ziet er normaal uit. De man verlaat de kamer en maakt plaats voor de volgende arts. Ook hij ziet geen afwijkingen. Wat hem betreft ziet alles er goed uit. Hij wenst ons een goede verdere zwangerschap toe en geeft ons een aantal foto's van de echo. "Dat is mijn zusje" zegt Ol " ze zwaait naar mij!"

zondag 14 augustus 2011

Baby....!

"Ollie... Mummy has a surprise for you..." zei lief.
"Oh, wat is mijn verrassing mama?" vroeg Ukkepuk.
"Nou, mama heeft een zusje in haar buik..." antwoordde ik.
"Een zusje? Voor mij? Wanneer komt ze uit?" grote nieuwsgierige ogen keken mij aan.
"Dat duurt nog wel even..." zei ik
"En hoe heet mijn zusje dan? vroeg Ol
"We moeten nog een naam bedenken. Weet jij een leuke naam?" probeerde ik.
"Hmm....." Ol dacht diep na "Nee, bedenk jij dat maar. Heb je ook een verrassing in de keuken? Ik lust nu wel een ijsje".

Dit moment had ik wel tig keer in mijn hoofd geoefend: hoe vertellen we het Olivia dat ze een zusje krijgt? En toch... pakt het heel anders uit. Heerlijk gewoontjes....