Milou!

Milou is geboren!

Olivia is nu een grote zus! Wat heeft ze er naar uitgekeken en nu het zover is, vervult zij haar rol vol liefde. De hele dag zou ze kusjes willen geven, Milou willen knuffelen en mij willen helpen om voor haar kleine zusje te zorgen. Als het al mogelijk is: ik ben nog meer van mijn kleine blonde meid gaan houden nu ik haar ook als grote zus mee mag maken.

We waren naar Amsterdam vertrokken op 20 december. Ik zou in Amsterdam bevallen en werd een beetje zenuwachtig over de afstand naar het ziekenhuis en eventuele files. Ik zag mijzelf al puffend in de auto in de file met een peuter op de achterbank die er helemaal niets van begreep. Zonder file is het een ritje van een uur.... ook zonder file leek het mij een ramp met volle weeen zo lang in de auto te moeten zitten. Dus we besloten bij mij vader te logeren en pas terug te gaan als we met zijn vieren zouden zijn. Ik moest naar het ziekenhuis voor een controle op de 20ste. Ik was 40 weken min 1 dag.... bij de controle bleek ik 2cm ontsluiting te hebben. Heel normaal bij een tweede kindje, hoefde niets te betekenen. We maakten meteen twee afspraken:
- Vrijdag 23 december: strippen
- Dinsdag 27 december: dan zou ik opgenomen worden en de boel opgewekt worden.

De dagen gingen aan ons voorbij, geen baby. Donderdag ging ik weer naar het ziekenhuis en de verloskundige deed wat er gedaan zou worden en ik ben weer naar huis gegaan. Voelde niets. 's Nachts wel wat gerommel maar dat zette niet door. De volgende dag was ik druk met boodschappen en ging van winkel naar winkel. Lief vond het niets dat ik zo uit en weg was, hij dook steeds op om mij met een tas te helpen of even te controleren. Ik vond het heerlijk zo heen en weer. Mijn vader woont in Amsterdam, in een buurtje dat zo vertrouwd is en heerlijk alles om de hoek. Heel wat anders dan hier in Bergen aan Zee, waar we alles plannen en met de auto doen. Een heerlijk dagje kerstinkopen dus. Kerstavond brak aan en mijn tantes kwamen op bezoek. Olivia mocht wat langer opblijven om ook de tantes te zien. Om half negen voelde ik mijn eerste wee. Ik wilde niemand alarmeren, het kon ook weer wegtrekken. Ik pakte wel mijn telefoon om de tijden in de gaten te houden. Tot mijn verbazing kwamen ze al om de 3 minuten. Ik besloot Olivia naar bed te brengen. Ik las haar nog wat Jip & Janneke verhaaltjes voor. Ol lag in bed en ik zat op het bed heen en weer te wiegen. De weeen werden sterker. Na haar drie slaapliedjes, die af en toe onderbroken werden door een pufje of twee, ben ik weer naar beneden gegaan. Ik wilde de kerstkadootjes inpakken. Ik pakte alle spullen en vertrok weer naar de tweede verdieping. Lief keek mij aan en kwam een paar minuten later ook boven. Ik stond in de kamer net een wee weg te puffen. "Je bent begonnen!" zei lief. Ik vroeg hem nog niets te zeggen beneden, het kon ook vals alarm zijn. Lief vroeg hoe vaak ze kwamen. Ik zei hem dat ze om de drie minuten kwamen. Bij lief gingen alle alarmbellen af: "Dit gaat niet meer weg, je bent begonnen!" Hij ging weer naar beneden. Toen ik om half tien beneden kwam kon ik het ook niet meer verbergen: het was begonnen. De tantes gingen naar huis en lief wilde dat ik beneden bleef, maar ik wilde nog een en ander klaar maken boven. Dus ik vertrok weer naar twee hoog, tot grote verbazing van lief. Om kwart over tien wilde lief naar het ziekenhuis. Ik belde de verloskamers.
"Hallo, ik geloof dat ik begonnen ben met... sorry wee.... de bevalling. Mijn vriend wil nu al komen maar ik denk dat dat nog .... sorry wee... te vroeg is. Wat doen we?"
"Tweede kindje?" vroeg de dame
"Ja, tweede..." pufte ik verder
"Kom maar hier naartoe" antwoordde de dame.
Mijn vader reed, ik zat naast hem en lief op de achterbank. Ik pufte, deed het raam op een kiertje en snoof de koude avondlucht op. Er werd niet gesproken in de auto. Toen we bij het OLVG aankwamen rende lief uit de auto om een rolstoel te halen. Mijn vader gaf mij een kus en vertrok weer. Het was kwart voor elf, het OLVG leek verlaten. Er zat een dame achter de receptie. Lief riep: "de verloskamers?" de dame antwoordde: "Einde van de gang met de lift naar de tweede verdieping. Volg de bordjes. Succes!" Ik knikte naar haar en lief zwaaide. We kwamen op de verloskamers aan en de dames sprongen meteen op. Kamer 4 was klaar voor ons. We kwamen binnen en herkende de kamer meteen: Olivia is hier ook geboren. De verpleegster hielp mij de weeen weg te puffen die nu bijna geen pauze meer kenden. De verloskundige kwam en constateerde 7 cm ontsluiting. "Het gaat snel" zei de verloskundige "jullie kindje zal er snel zijn". Ik pufte en kreeg opeens een enorme drang om mij om te draaien. Ik ging op handen en knieën zitten, de verloskundige vond het prima. "Wat jij wilt, ik kan je zo ook helpen" zei ze. "Ik moet persen!" riep ik "dat is toch veel te snel?" ging ik verder. "Het gaat heel goed" zei de verloskundige. "Als je wilt persen, pers maar". Ik perste en herkende het gevoel van het hoofdje. Ik perste nogmaals... en daar was ze al! Om 23:03 is Milou geboren. "Kijk maar onder je" zei de verloskundige "je kindje ligt er al". Ik zat nog steeds op handen en knieën en keek omlaag. Daar lag mijn kindje op het bed. Een roze kindje met veel donker haar. Ik pakte haar op een kuste haar. Lief en ik waren een beetje beduusd. Wat een wervelstorm, de totale bevalling vanaf de eerste wee heeft maar 2,5 uur geduurd. Ik was maar een kwartier op de afdeling geweest of ons kindje was al geboren. "Een geweldige bevalling!" zei de verloskundige "de kers op onze kersttaart!" ging ze verder. Lief belde mijn vader, die net thuis was gekomen. Hij hield de telefoon bij Milou die heel hard huilde. Mijn vader kon het niet geloven, hij kwam meteen weer terug. Zijn vrouw bleef thuis bij Olivia, die lekker lag te slapen. Mijn moeder, haar man en mijn zusje kwamen ook. Mijn broer zat bij zijn schoonouders in het oosten van het land, hij is meteen in de auto gestapt en is ook gekomen. Zo gebeurde het dat we allemaal samen waren op kerstavond en samen keken naar dit net geboren wondertje.

(Geen) Woordeloze Woensdag

Want dat gaat gewoon niet. Ik moet namelijk echt even vertellen hoe geweldig mijn vriendin het heeft gedaan. Ik ben gisteren zodra lief thuis was, op de fiets gestapt om gewapend met een mooie kaart, een bos witte rozen en een klein cadeautje de nieuwe baby te gaan bekijken. Op de fiets want dan ben ik sneller, al woont ze nog geen 20 minuten lopen bij ons vandaan. Ik belde aan en hoorde mijn vriendin via de intercom. Eenmaal op de derde verdieping stond mijn vriendin daar in een prachtige witte blouse met een hele hippe harembroek en keurig haar. Ze zag er prachtig uit en er was helemaal niets aan haar waaruit bleek dat zij die ochtend een baby op de wereld had gezet, behalve een kleiner buikje natuurlijk. Stralend liep ze voor mij uit de woonkamer in waar haar kleine prinses in een wikkeldoek in de kinderwagen lag. Een klein poppetje met een heleboel donkere haartjes op haar hoofd. Hele fijne vingertjes en een parmantig neusje. Ik hield het niet droog, er werd even een traantje weggeveegd van geluk en trots. Ze had het niet leuk gevonden maar wel te doen, de bevalling. Ze had gebruik gemaakt van ELLE TENS tijdens de bevalling en daar was ze erg over te spreken en vond ze zeker een aanrader. De kleine prinses is op de wereld gekomen en mijn vriendin heeft er geen hechting of scheurtje aan overgehouden! Het kleine meisje was zo fijn en keurig, ze had een klein streepjesbroekje aan maat 46-48 en deze hing losjes om haar heen. Een wit omslagshirtje en haar hoofdje werd bedekt met een hip mutsje van kikkid met een grote ster op haar voorhoofd. Ze woog 3010 gram en helemaal gezond. We dronken een klein glaasje champagne en ik ben weer op de fiets gestapt. Met rammelende eierstokken en een warm gevoel in mijn buik fietste ik naar huis. Wat is dat toch? Wanneer je een baby ziet, wil je er meteen ook eentje of nog eentje... maar toen ik de voordeur opende en mijn lief ons monstertje hoorde sussen en probeerde over te halen nu toch echt te gaan slapen, bedacht ik mij dat we het zo ook heel goed hebben. Daarbij zie ik vreselijk op tegen nog een bevalling. Nou was Ol gewoon een eigenwijsje, als sterrenkijkertje de wereld inkomen en met haar 4325 gram en 55 cm was het geen kleintje. En iedere keer als mijn stokjes beginnen te rammelen denk ik aan de woorden van mijn gynaecoloog die toen tegen mij zei: "maak je maar geen zorgen over de bevalling, de eerste is altijd de kleinste.... en daarbij is het een meisje, die zijn altijd wat kleiner..." Zucht... het is zo ook wel goed, stel je voor dat de tweede een jongetje wordt? Lief en ik hebben het er wel eens over en praten dan over 'proberen na de zomer', misschien heb ik over een paar maanden meer moed en als ik de rammelaars dan niet meer kan sussen..... wie weet?!

Een vriendinnetje erbij!

Vanmorgen is mijn liefste vriendin bevallen van haar eerste kindje! Ze belde me vlak na de bevalling en het gaat goed met haar en met haar dochter. De weeën waren gisterenavond om half twaalf begonnen en om acht uur is haar dametje geboren. Ze is nu nog in het ziekenhuis maar gaan zo naar huis en dan wil ze graag dat ik even kom. O, loop helemaal over! Wij zijn al vriendinnen vanaf het eerste begin, letterlijk. Zij is een paar maanden ouder dan ik en werd toen ik geboren was bij mij in de wieg gelegd. En nu nog steeds dikke vriendinnen. Ben zo blij voor haar, onbeschrijfelijk. Ik ga straks haar mooie wonder bekijken.

It's a boy!

Mijn vriendin is zondagochtend bevallen van een gezonde zoon: Max. Ze ligt nog in het ziekenhuis omdat het toch een keizersnede is geworden. Ik zou morgen bij haar op bezoek gaan, maar wij zijn verkouden en ik wil die kleine man niet meteen met een verkoudheid opzadelen. Hoop ze wel gauw te zien, even samen kletsen en genieten van haar kleine jongen.

Morgen gaan we ook weer naar de Rai voor de tweede vaccinatieronde tegen de Mexicaanse Griep. Hoop dat ze het weer goed zal doorstaan.

Bevallen

Wauw, het is zondagmorgen half negen en het is nog helemaal stil in huis. Ol ligt in ons bed in de armen van mijn vriend nog lekker te slapen. Als ik naar buiten kijk door het raam dan zie ik een mooie roze lucht, dauw op de daken van de woonarken en een lichtblauw randje langs de daken van de panden aan de overkant. Ik woon hier al heel erg lang en kan nog steeds genieten van deze stille en mooie kade in een drukke stad. Een vriendin van mij, die van de babyshower, heeft mij vrijdag een sms gestuurd. Haar vliezen waren vrijdagochtend gebroken en 's avonds rond tienen waren de weeën begonnen. De baby zal er nu wel zijn. Ik ben zo benieuwd hoe het met haar is gegaan. Ik durf nog niet naar haar huis te bellen, misschien dat ik haar ouders vanmiddag even bel om te horen hoe het met haar is. Zij is de eerste van mijn vriendinnen die nu ook een kindje heeft gekregen. Ik was de eerste. Ik moet erg aan mijn bevalling denken. Het was op een maandagmorgen dat ik 's ochtends wakker werd. Het was stil in mijn buik. Ik ben gaan douchen en zag dat ik wat bloed verloor. Ik heb mijn vriend meteen bij mij geroepen en hij probeerde mij gerust te stellen, maar ik wilde toch het ziekenhuis even bellen. Zij zeiden dat ik langs mocht komen. We zijn in een taxi gestapt en waren snel in het ziekenhuis. Toevallig kwamen we onze dokter B. bij de receptie tegen, hij heeft ons naar de afdeling verloskunde gebracht en daar werden we meteen geholpen. Er werd: "minder leven" geroepen en ik schrok enorm. Ik kreeg een band om mijn buik en op die manier konden we het hartje van de baby volgen. Het ging goed met haar, de echo was ook goed. De verloskundige deed een inwendig onderzoek en toen bleek dat ik al twee centimeter ontsluiting had. Dat was een cadeautje, want ik had nog geen wee gevoeld. De verloskundige besloot mij te "strippen", dat betekende dat ze de baarmoeder ging prikkelen, geen prettig gevoel maar het zou de bevalling wellicht helpen op gang te brengen. Eenmaal klaar mocht ik mij weer aankleden en konden we weer naar huis. Wij hebben nog even iets gedronken en een muffin gegeten in de hal van het ziekenhuis en zijn daarna op de tram gestapt. In de tram voelde ik wel gerommel in mijn buik, maar kon niet met zekerheid zeggen wat het was. We gingen nog even langs de visboer voor een viskoekje en een praatje. Ik voelde weer gerommel in mijn buik en moest even wachten met antwoorden toen de visboer mij een vraag stelde. Daarna zijn we nog langs de kunstenaarswinkel Van Ginkel gegaan. We maakten kleine schilderijtjes voor de babykamer. Op weg naar huis, wist ik het zeker: het is begonnen. De kramp in mijn buik was zo sterk dat ik even moest blijven staan, dat was zeker een wee. Dit was rond 14:15 uur. We liepen door naar huis en ik ben even op bed gaan liggen. Heb mijn moeder gebeld en al gauw belde mijn broertje. Mijn broertje kwam langs en we hebben zitten kletsen en hij hielp mij met het ophangen van de gordijntjes. Het werd steeds sterker en de weeën kwamen ook steeds vaker. De weeën kwamen vanaf 17:00 uur al om de vijf minuten. Om 18:45 uur hebben we het ziekenhuis gebeld. We mochten meteen komen. Mijn tasje stond al klaar, we pakten nog een paar extra spullen en stapten in de auto van mijn broertje. Om ongeveer 19:20 uur kwamen we in het ziekenhuis aan. De verloskundige kwam langs en ik had vijf centimeter ontsluiting. Mijn vliezen waren niet gebroken, dus dat heeft zij gedaan en een draadje werd ingebracht om de hartslag van de baby bij te kunnen houden. Ik moest meteen beslissen of ik een ruggenprik wilde, het ging nog wel maar omdat iedereeen zei dat het een grote baby zou zijn wilde ik wel. Om 21:00 uur was er plek en werd ik naar de uitslaapkamer gereden voor de ruggenprik. Intussen waren de weeën erg sterk geworden. Ik moest een bolle rug maken en heel stil zitten. Na vijf keer mis te hebben geprikt, lukte het bij de zesde poging. Binnen vijf minuten had ik weer praatjes en mochten we weer terug naar de kamer. Mijn vriend en ik hebben samen zitten praten en hielden de weeën bij. Ik voelde ze nog wel, maar het was veel beter te doen. Om 23:00 uur kwam de verloskundige kijken, ik had volledige ontsluiting en de ruggenprik werd uitgezet. Voor middernacht zou ons kindje geboren zijn, zei ze. Helaas bleven de persweeën uit. Intussen daalde mijn bloeddruk en ben ik twee keer flauwgevallen. Na de wisseling van de dienst om middernacht kwam er een andere verpleegkundige kijken, zij zou de nacht bij ons zijn. De dokter zou later komen. Op een gegeven moment liep mijn vriend naar de gang, hij haalde een zuster. Ik begreep niet wat er aan de hand was. Hij wilde mij rustig houden, maar had op de monitor de hartslag van de baby in de gaten gehouden en zag dat die niet klopte. Het hartje ging van 90 slagen per minuut naar 170. De zuster kwam en gauw daarna een dame in haar blauwe ziekenhuispak, het was de dokter. De dokter besloot dat er bloed van de baby afgenomen moest worden. Ze bracht bij mij een koker in en maakte een sneetje op het hoofd van de baby om daar bloed af te nemen. Vreselijk vond ik dat, ze was nog niet geboren en ze had al een sneetje op haar hoofd. We moesten 10 minuten op de uitslag wachten, die tien minuten voelde als vreselijk lang. Het bleek goed te gaan met de baby. We moesten wel gauw beginnen. Mijn persweeën bleven nog steeds erg flauw en onregelmatig. We gingen toch beginnen. Helaas zaten er grote pauzes tussen de persweeën en de dokter besloot nogmaals bloed bij de baby af te nemen om zeker te weten dat het goed met haar ging, anders moesten ze overgaan tot een keizersnede. De uitslag kwam na 15 minuten en de dokter zei dat we meteen gingen beginnen. Ik kreeg wee-opwekkers en de persweeën kwamen op, maar nog niet erg sterk. We moesten wel door, drie keer persen in iedere wee. Mijn vriend hield mijn been vast en depte mijn voorhoofd met een washandje en gebruikte een Evian spray die hij speciaal had gekocht om mij af te en toe op te frissen. Tijdens het persen dacht ik echt dat ik het niet kon, ik zei tegen mijn vriend: “Ik kan dit niet, alle vrouwen kunnen dit maar ik niet“. Hij antwoordde dat ik het wel kon en dat ik door moest zetten. De dokter zei zonder geluid te persen, want ik zou kracht verliezen bij geluid. Vreselijk moeilijk vond ik dat, dat ging gewoon bijna niet. De dokter zei dat ze in de volgende wee een knip zou zetten, ik wilde het niet weten. Na wel 35 minuten persen pakte mijn vriend mijn lippen vast en riep: “no noise just push, push, push!” En daar was ze dan! Eindelijk ze was er, na 40 minuten persen was ze er en ze was zo mooi! De tranen liepen over mijn wangen en mijn vriend was zo trots en ontroerd. Ze werd op mijn buik gelegd en ik kon het bijna niet geloven: onze dochter was geboren. Het was 03:00 uur 's nachts en Olivia was geboren, ze woog 4325 gram en was ongeveer 55 centimeter lang. Ik moest nog wel een half uur gehecht worden, maar dat kon niet schelen ik had Olivia in mijn armen. De dokter vertelde mij dat het wat moeilijker was omdat Olivia is geboren met haar gezichtje omhoog en dat noemen ze "een sterrenkijker". Het had wel iets romantisch, die term. We moesten nog even een extra nachtje in het ziekenhuis blijven, op de kraamafdeling, omdat ze een iets zwaardere baby was. Olivia werd op suikerziekte gecontroleerd. Iedere drie uur werd ze in haar hieltje geprikt en dan werd ze heel erg boos en schreeuwde het uit. De zusters haalde de baby’s voor de nacht van de kamer, de moeders moesten slapen en rusten. Ik vond dat erg vreemd en was het er zo niet mee eens dat ik mijn kamerjas heb aangetrokken en naar de babykamer ben gegaan. Ik heb met haar op schoot gezeten, heb haar gevoed en heb die nacht rond half vier lekker mee naar mijn bed genomen. De zuster zei dat ik niet kon slapen met een baby in bed. Ik trok mij er niets van aan en heb lekker met Olivia in bed gelegen en heb eindeloos naar haar gekeken. De volgende morgen kwam mijn vriend ons halen, we gingen naar huis. Ons leven als gezin kon beginnen...