Het is oké Mama....

We zijn terug uit Londen. Afgelopen donderdagmiddag vertrokken we met het vliegtuig. Het was Olivia's eerste vliegreis en ze vond het geweldig. Behalve het moment waarop we de koffer afgaven bij het inchecken, dat was drama. "Waar gaat Papa's koffer naar toe?" en "Dat is Papa's koffer!" Olivia weet heel goed wat van haar is, wat van Papa is en wat van Mama is en zodra iets van ons weggaat is dat in haar ogen niet goed. Vrijdag hebben we in Londen 'Great Ormond Street Hospital' bezocht. Het was een hele dag in het ziekenhuis. We hebben gesproken met artsen, fysiotherapeuten en 'de professor'. We hebben tips gekregen en informatie die we eerder niet hadden. Olivia moet ingeënt worden tegen de griep, maar ook tegen andere kinderziektes zoals de waterpokken. Het is voor haar heel belangrijk dat ze die ziektes niet krijgt. Wanneer ze ze wel zou krijgen, kan ze sneller achteruitgaan. Daarnaast hebben ze ons verteld over de ontwikkelingen in de wereld. Ze zijn er nog lang niet, maar er zijn mensen die er druk mee bezig zijn en de professor houdt hoop en werkt er zelf ook aan. We verlieten het ziekenhuis aan het einde van de dag en liepen door de regen, op zoek naar een boekhandel. Ik moest en zou een boekje voor Ol kopen om aan haar voor te lezen. Ze was de hele dag zo lief geweest tussen al die vreemde mensen. Mijn tranen kwamen al op zodra we buiten stonden maar ik wist ze op te houden tot 's avonds in bad, toen liet ik mijn tranen de vrije loop. Na het bezoek drong het tot mij door: ik kan het niet meer ontkennen. Het is zo, het wordt niet beter. We waren nu bij "de specialisten" geweest, dus waar kunnen we nu nog heen? Nu is het afwachten tot een hele slimme man of vrouw ontdekt hoe hij of zij dit probleem kan oplossen. Zaterdag vlogen we pas 's middags terug, dus konden we nog even samen Londen in. We hebben koffie gedronken in Covent Garden en leuke kleertjes voor Ollebol gekocht bij de Gap. Voor mijzelf heb ik een heerlijk tijdschrift gekocht 'House Beautiful'. De terugreis ging ook heel goed. Ol was dit keer iets onrustiger in het vliegtuig, maar deed het wederom geweldig.

Nu we terug zijn, ben ik weer helemaal van de kaart. Ik heb weer mijn huilbuien en zo af en toe vreselijke paniek. Ik was gisteren compleet in de war door alle emoties. Ik laat het meestal niet aan Ol merken, maar gisteren zat ik in de gang te huilen en stond ze opeens naast me. Ze legde haar handje op mijn schouder en vroeg: "Wat is er aan de hand Mama?" Ik realiseerde mij dat ik mijzelf bij elkaar moest rapen. Het is niet juist dat zij mij moet troosten. Ik vertelde haar dat mama
een beetje verdrietig was maar dat het al over was. Waarop ze zei: "Het is oké Mama...." en toen liep ze weer naar haar speelgoed in de woonkamer. Ik kan mijzelf wel weer oppakken, het is alleen soms net alsof ik op mijn tenen in de zee sta. Wanneer er dan een golf komt, kan ik geen adem meer halen en dat zijn de momenten waarop ik de tranen niet kan stoppen.

Woordeloze Woensdag (niet helemaal woordeloos)

Vanmorgen wilde Olivia graag haar verjaardagskroon van de plank. "Zo! Nu ben ik jarig... Waar is mijn taart?" vroeg het kleine meisje triomfantelijk. Tja echt jarig is ze pas in september, dus nog maar even geen echte taart vandaag.

Lekker dagje...

Vandaag zijn we, net als elke maandagochtend, naar het zwembad geweest. Ol zwemt al aardig een stukje met haar vleugeltjes maar kan soms ook zo lekker aan mijn badpak hangen... dat zijn van die momenten dat ik haar vriendelijk doch dringend moeten verzoeken Mama niet helemaal uit te kleden in het openbaar. Vreemd verzoek, maar heel belangrijk. Nadat ik de battle-of-the-mums in de kleedkamer had verloren en dus als laatste de kleedkamer verliet, kwam ik met een rood aangelopen hoofd boven. Blij dat daar Oma F. ons stond op te wachten bij de uitgang. Ik was daar wel even aan toe. Een middagje met Oma is soms toch een beetje uitblazen. We hebben over de Westermarkt gelopen en zijn zo via de Noordermarkt naar de Haarlemmerstraat gegaan om een broodje te eten. Ol was nog wakker en was helemaal niet van plan om ook maar een heel klein dutje te gaan doen nu Oma bij haar was. Dus ze zat lekker bij ons aan tafel en genoot van een sapje en een hapje van onze borden. Na de lunch zijn we door de haarlemmerdijk gelopen, winkeltje in en winkeltje uit. Ik moet zeggen: ik vergeet deze straat altijd en het is echt een hele leuke winkelstraat. Ik heb mijzelf getrakteerd op een nieuwe portemonnee bij Cellarrich. Een mooie goud leren knip met twee vakken: een voor het geld en een voor de kaartjes. Die neem ik mee naar Londen. Olivia heeft van Oma een Dinosaurus gekregen voor de trip. Ze mocht kiezen tussen een dino met bloemetje of een dino met camouflage.... mijn dochter koos natuurlijk de camouflage dino en de bloemetjes moesten weer weg. We hebben het geslenter nog even doorgezet en zijn uiteindelijk samen naar het centraal station gelopen, Oma op de trein en wij met de tram naar huis. Deze week gaan we naar Londen om met Olivia naar een specialist te gaan. Nu hebben we allebij een leukje om mee te nemen. Dat heb je soms nodig...

Vlindertak

Kijk nou, de Smartie-bal hangt nog!

Van kerstboom naar vlindertak

Ik ben druk bezig met het aftuigen van de kerstboom wanneer ukkepuk de woonkamer binnenloopt. Er ontstaat grote paniek: "Mama... mama... mama... de kerstboom, mijn kerstboom... niet opruimen..." snikt de kleine meid uit. "Liefje, de kerstman is terug naar de Noordpool en nu moeten wij de kerstboom opruimen." probeerde ik. Ik moet zelf ook nog wennen aan het hele de-kerstman-bestaat-echt-gebeuren. Lief komt uit Engeland en dus viert onze kleine meid de kerst met kerstsok en al. Een enorme berg kadootjes bij het kerstontbijt met op eerste kerstdag en dus is het best logisch dat het aftuigen van de boom een momentje is. Maar mijn troostende woorden helpen helemaal niets. "Mama als-je-blieft mama... mag ik de boom versieren niet opruimen mama alsjeblieft." snikt ukkepuk verder. De tranen beginnen nu echt te stromen. Ik neem uk op schoot en probeer haar uit te leggen dat het nu echt tijd is om de boom op te ruimen en de versieringen in de dozen te doen. Ukkepuk heeft hier helemaal geen boodschap aan, dus probeer ik het anders. We maken een vlindertak. De takken met verlichting in de vaas laat ik nog even staan en die mag Ol versieren met vlinders. Gelukkig het werkt, de tranen lijken te verdwijnen tot Olivia nog een laatste Smartie kerstbal in de boom ziet hangen... die hangt nu dus ook tussen de vlinders.

Woordeloze Woensdag (niet helemaal woordeloos)

Oud & Nieuw door de ogen van Olivia. Gemaakt met haar eigen Kidizoom.

Beu-Ha

Olivia zat op ons bed en ik liep heen en weer om mij aan te kleden. De televisie stond aan. Ik kwam net uit de douche en liep naar de kledingkast.
"Mooie beu-ha Mama... " hoorde ik Ollebol zeggen.
"Dank je lieverd"
"Olivia heeft niet een beu-ha" antwoordde Ol en greep met haar handjes naar haar buik.
"Nee lief, later als je groter bent krijg jij er ook eentje."
"Ja! Ander kleur..."
"Ja, je mag dan zelf een kleur kiezen. Welke jij maar wilt."
"Blauw met groen!"

Dit dametje weet wat ze wil.... en snapt nu ook al dat je die dingen af en toe een beetje beu kan zijn....

Gelukkig Gefeliciteerd!

Oud en Niew hebben wij in Bergen aan Zee gevierd met mijn vader en zijn vrouw. Iets voor twaalven werd de champagne op tafel gezet en stonden we allemaal voor de televisie naar de aftelling te kijken. Gelukkig Nieuwjaar klonk het op het scherm en we proosten op een nieuw jaar vol geluk, gezondheid en liefde. Lief kuste mij en wenste mij een gelukkig 2011. We hebben vandaag al veel gesproken over het afgelopen jaar en hoeven daar niets meer over te zeggen. Ik omarm mijn vader en zijn vrouw en de tranen staan in onze ogen: weg met 2010... eindelijk. Het jaar was een strijd, met een finish die we liever anders hadden gezien. Er waren absoluut hoogtepunten, die voor mij en voor lief allemaal met of door Olivia zo mooi waren. Het nieuwe jaar gaan we in met nieuwe afspraken bij nieuwe specialisten. Onze eigen dna-uitslag krijgen we einde van deze maand en aan de hand daarvan gaan we kijken of we nog van een groter gezin kunnen dromen. We gaan dit jaar verhuizen. We wonen hier zo heerlijk, maar het huis is vol trappetjes en niveauverschillen. Olivia heeft een huis nodig waar zij in op kan groeien zonder obstakels of delen waar zijn niet kan komen. Ons nieuwe huis, waar wij in het voorjaar naar opzoek gaan, zal heerlijk voor haar zijn. Ze zal overal zelf kunnen komen en ze zal zich er veilig voelen.
Mijn vader ging met zijn vrouw even aar de buren. Ik keek om mij heen, het was helemaal stil. Buiten vuurwerk, maar in Bergen aan Zee is dat veel minder dan in Amsterdam. Wel zo rustig, Olivia leek nog te slapen. Ik liep naar onze kamer en zag lief geknield naast haar bed. Lief is gelovig en gaat daar heel mooi mee om. Olivia lag in bed op haar buikje lekker te slapen. Lief zat naast haar bed op de grond en had zijn handen op haar rug. "Are you ok?" vroeg ik lief. "I just want to pray for her. I am praying for a miracle. I am praying for a cure, praying that 2011 will bring her a cure." Ik ben naast hem gaan zitten en heb mij heel stil gehouden. Ik wil soms ook wel bidden, samen met hem. Ik ben alleen helemaal niet gelovig opgevoed en dus laat ik hem bidden. Olivia lag zo lekker te slapen.
De volgende ochtend werd ze stralend wakker. "Mama kom je me halen!" klonk het uit haar bedje. Ik pakte haar op en wenste haar een gelukkig nieuwjaar. Ik probeerde uit te leggen dat het oude jaar is afgelopen en dat als ze straks Opa en Oma zou zien ze gelukkig nieuwjaar zou zeggen. Aan de ontbijttafel zat Ol aan het hoofd van de tafel. "Ol? Weet je nog wat Mama je vertelde vanmorgen over het nieuwe jaar?" vroeg ik haar. "Ja...." zei Ol. "Weet je nog wat je kan zeggen tegen Opa en Oma?" vroeg ik haar. "Ja... Gelukkig gefeliciteerd!" zei een trotse Ollebol.

Lieve Mensen ik wens jullie vanachter mijn computer een heerlijk, gezond, liefdevol en gelukking 2011. Ik hoop dat jullie kunnen genieten van mooie momenten en van de mensen om jullie heen!