We zijn terug uit Londen. Afgelopen donderdagmiddag vertrokken we met het vliegtuig. Het was Olivia's eerste vliegreis en ze vond het geweldig. Behalve het moment waarop we de koffer afgaven bij het inchecken, dat was drama. "Waar gaat Papa's koffer naar toe?" en "Dat is Papa's koffer!" Olivia weet heel goed wat van haar is, wat van Papa is en wat van Mama is en zodra iets van ons weggaat is dat in haar ogen niet goed. Vrijdag hebben we in Londen 'Great Ormond Street Hospital' bezocht. Het was een hele dag in het ziekenhuis. We hebben gesproken met artsen, fysiotherapeuten en 'de professor'. We hebben tips gekregen en informatie die we eerder niet hadden. Olivia moet ingeënt worden tegen de griep, maar ook tegen andere kinderziektes zoals de waterpokken. Het is voor haar heel belangrijk dat ze die ziektes niet krijgt. Wanneer ze ze wel zou krijgen, kan ze sneller achteruitgaan. Daarnaast hebben ze ons verteld over de ontwikkelingen in de wereld. Ze zijn er nog lang niet, maar er zijn mensen die er druk mee bezig zijn en de professor houdt hoop en werkt er zelf ook aan. We verlieten het ziekenhuis aan het einde van de dag en liepen door de regen, op zoek naar een boekhandel. Ik moest en zou een boekje voor Ol kopen om aan haar voor te lezen. Ze was de hele dag zo lief geweest tussen al die vreemde mensen. Mijn tranen kwamen al op zodra we buiten stonden maar ik wist ze op te houden tot 's avonds in bad, toen liet ik mijn tranen de vrije loop. Na het bezoek drong het tot mij door: ik kan het niet meer ontkennen. Het is zo, het wordt niet beter. We waren nu bij "de specialisten" geweest, dus waar kunnen we nu nog heen? Nu is het afwachten tot een hele slimme man of vrouw ontdekt hoe hij of zij dit probleem kan oplossen. Zaterdag vlogen we pas 's middags terug, dus konden we nog even samen Londen in. We hebben koffie gedronken in Covent Garden en leuke kleertjes voor Ollebol gekocht bij de Gap. Voor mijzelf heb ik een heerlijk tijdschrift gekocht 'House Beautiful'. De terugreis ging ook heel goed. Ol was dit keer iets onrustiger in het vliegtuig, maar deed het wederom geweldig.
Nu we terug zijn, ben ik weer helemaal van de kaart. Ik heb weer mijn huilbuien en zo af en toe vreselijke paniek. Ik was gisteren compleet in de war door alle emoties. Ik laat het meestal niet aan Ol merken, maar gisteren zat ik in de gang te huilen en stond ze opeens naast me. Ze legde haar handje op mijn schouder en vroeg: "Wat is er aan de hand Mama?" Ik realiseerde mij dat ik mijzelf bij elkaar moest rapen. Het is niet juist dat zij mij moet troosten. Ik vertelde haar dat mama
een beetje verdrietig was maar dat het al over was. Waarop ze zei: "Het is oké Mama...." en toen liep ze weer naar haar speelgoed in de woonkamer. Ik kan mijzelf wel weer oppakken, het is alleen soms net alsof ik op mijn tenen in de zee sta. Wanneer er dan een golf komt, kan ik geen adem meer halen en dat zijn de momenten waarop ik de tranen niet kan stoppen.
Het is ook niet niks wat jullie allemaal te verwerken krijgen... En dan kun je nog zolang stoer en sterk blijven, opeens is het allemaal even teveel. Wat een lieverd is jullie meiske toch. Misschien knappen jullie allebei op zo'n moment op van een fijne knuffel en is het daarna weer even "oké"? Kinderen voelen het toch wel aan als je je niet fijn voelt...
BeantwoordenVerwijderenVirtuele knuf!
Het is ook niet niks allemaal. Een dikke virtuele knuffel voor jou en je lieve meisje!
BeantwoordenVerwijderenPfff, wat een emoties zullen er iedere keer voorbij komen. Het is moeilijk om te weten dat je dochter ziek is. Vreselijk lijkt het me, die onzekerheid iedere keer weer. Veel kracht voor jullie allemaal.
BeantwoordenVerwijderenHet is ook zo overweldigend allemaal
BeantwoordenVerwijderenMooi beschreven en niet meer dan logisch dat het niet allemaal vanzelf gaat. Veel liefs van hier.
BeantwoordenVerwijderen