Bevallen

Wauw, het is zondagmorgen half negen en het is nog helemaal stil in huis. Ol ligt in ons bed in de armen van mijn vriend nog lekker te slapen. Als ik naar buiten kijk door het raam dan zie ik een mooie roze lucht, dauw op de daken van de woonarken en een lichtblauw randje langs de daken van de panden aan de overkant. Ik woon hier al heel erg lang en kan nog steeds genieten van deze stille en mooie kade in een drukke stad. Een vriendin van mij, die van de babyshower, heeft mij vrijdag een sms gestuurd. Haar vliezen waren vrijdagochtend gebroken en 's avonds rond tienen waren de weeën begonnen. De baby zal er nu wel zijn. Ik ben zo benieuwd hoe het met haar is gegaan. Ik durf nog niet naar haar huis te bellen, misschien dat ik haar ouders vanmiddag even bel om te horen hoe het met haar is. Zij is de eerste van mijn vriendinnen die nu ook een kindje heeft gekregen. Ik was de eerste. Ik moet erg aan mijn bevalling denken. Het was op een maandagmorgen dat ik 's ochtends wakker werd. Het was stil in mijn buik. Ik ben gaan douchen en zag dat ik wat bloed verloor. Ik heb mijn vriend meteen bij mij geroepen en hij probeerde mij gerust te stellen, maar ik wilde toch het ziekenhuis even bellen. Zij zeiden dat ik langs mocht komen. We zijn in een taxi gestapt en waren snel in het ziekenhuis. Toevallig kwamen we onze dokter B. bij de receptie tegen, hij heeft ons naar de afdeling verloskunde gebracht en daar werden we meteen geholpen. Er werd: "minder leven" geroepen en ik schrok enorm. Ik kreeg een band om mijn buik en op die manier konden we het hartje van de baby volgen. Het ging goed met haar, de echo was ook goed. De verloskundige deed een inwendig onderzoek en toen bleek dat ik al twee centimeter ontsluiting had. Dat was een cadeautje, want ik had nog geen wee gevoeld. De verloskundige besloot mij te "strippen", dat betekende dat ze de baarmoeder ging prikkelen, geen prettig gevoel maar het zou de bevalling wellicht helpen op gang te brengen. Eenmaal klaar mocht ik mij weer aankleden en konden we weer naar huis. Wij hebben nog even iets gedronken en een muffin gegeten in de hal van het ziekenhuis en zijn daarna op de tram gestapt. In de tram voelde ik wel gerommel in mijn buik, maar kon niet met zekerheid zeggen wat het was. We gingen nog even langs de visboer voor een viskoekje en een praatje. Ik voelde weer gerommel in mijn buik en moest even wachten met antwoorden toen de visboer mij een vraag stelde. Daarna zijn we nog langs de kunstenaarswinkel Van Ginkel gegaan. We maakten kleine schilderijtjes voor de babykamer. Op weg naar huis, wist ik het zeker: het is begonnen. De kramp in mijn buik was zo sterk dat ik even moest blijven staan, dat was zeker een wee. Dit was rond 14:15 uur. We liepen door naar huis en ik ben even op bed gaan liggen. Heb mijn moeder gebeld en al gauw belde mijn broertje. Mijn broertje kwam langs en we hebben zitten kletsen en hij hielp mij met het ophangen van de gordijntjes. Het werd steeds sterker en de weeën kwamen ook steeds vaker. De weeën kwamen vanaf 17:00 uur al om de vijf minuten. Om 18:45 uur hebben we het ziekenhuis gebeld. We mochten meteen komen. Mijn tasje stond al klaar, we pakten nog een paar extra spullen en stapten in de auto van mijn broertje. Om ongeveer 19:20 uur kwamen we in het ziekenhuis aan. De verloskundige kwam langs en ik had vijf centimeter ontsluiting. Mijn vliezen waren niet gebroken, dus dat heeft zij gedaan en een draadje werd ingebracht om de hartslag van de baby bij te kunnen houden. Ik moest meteen beslissen of ik een ruggenprik wilde, het ging nog wel maar omdat iedereeen zei dat het een grote baby zou zijn wilde ik wel. Om 21:00 uur was er plek en werd ik naar de uitslaapkamer gereden voor de ruggenprik. Intussen waren de weeën erg sterk geworden. Ik moest een bolle rug maken en heel stil zitten. Na vijf keer mis te hebben geprikt, lukte het bij de zesde poging. Binnen vijf minuten had ik weer praatjes en mochten we weer terug naar de kamer. Mijn vriend en ik hebben samen zitten praten en hielden de weeën bij. Ik voelde ze nog wel, maar het was veel beter te doen. Om 23:00 uur kwam de verloskundige kijken, ik had volledige ontsluiting en de ruggenprik werd uitgezet. Voor middernacht zou ons kindje geboren zijn, zei ze. Helaas bleven de persweeën uit. Intussen daalde mijn bloeddruk en ben ik twee keer flauwgevallen. Na de wisseling van de dienst om middernacht kwam er een andere verpleegkundige kijken, zij zou de nacht bij ons zijn. De dokter zou later komen. Op een gegeven moment liep mijn vriend naar de gang, hij haalde een zuster. Ik begreep niet wat er aan de hand was. Hij wilde mij rustig houden, maar had op de monitor de hartslag van de baby in de gaten gehouden en zag dat die niet klopte. Het hartje ging van 90 slagen per minuut naar 170. De zuster kwam en gauw daarna een dame in haar blauwe ziekenhuispak, het was de dokter. De dokter besloot dat er bloed van de baby afgenomen moest worden. Ze bracht bij mij een koker in en maakte een sneetje op het hoofd van de baby om daar bloed af te nemen. Vreselijk vond ik dat, ze was nog niet geboren en ze had al een sneetje op haar hoofd. We moesten 10 minuten op de uitslag wachten, die tien minuten voelde als vreselijk lang. Het bleek goed te gaan met de baby. We moesten wel gauw beginnen. Mijn persweeën bleven nog steeds erg flauw en onregelmatig. We gingen toch beginnen. Helaas zaten er grote pauzes tussen de persweeën en de dokter besloot nogmaals bloed bij de baby af te nemen om zeker te weten dat het goed met haar ging, anders moesten ze overgaan tot een keizersnede. De uitslag kwam na 15 minuten en de dokter zei dat we meteen gingen beginnen. Ik kreeg wee-opwekkers en de persweeën kwamen op, maar nog niet erg sterk. We moesten wel door, drie keer persen in iedere wee. Mijn vriend hield mijn been vast en depte mijn voorhoofd met een washandje en gebruikte een Evian spray die hij speciaal had gekocht om mij af te en toe op te frissen. Tijdens het persen dacht ik echt dat ik het niet kon, ik zei tegen mijn vriend: “Ik kan dit niet, alle vrouwen kunnen dit maar ik niet“. Hij antwoordde dat ik het wel kon en dat ik door moest zetten. De dokter zei zonder geluid te persen, want ik zou kracht verliezen bij geluid. Vreselijk moeilijk vond ik dat, dat ging gewoon bijna niet. De dokter zei dat ze in de volgende wee een knip zou zetten, ik wilde het niet weten. Na wel 35 minuten persen pakte mijn vriend mijn lippen vast en riep: “no noise just push, push, push!” En daar was ze dan! Eindelijk ze was er, na 40 minuten persen was ze er en ze was zo mooi! De tranen liepen over mijn wangen en mijn vriend was zo trots en ontroerd. Ze werd op mijn buik gelegd en ik kon het bijna niet geloven: onze dochter was geboren. Het was 03:00 uur 's nachts en Olivia was geboren, ze woog 4325 gram en was ongeveer 55 centimeter lang. Ik moest nog wel een half uur gehecht worden, maar dat kon niet schelen ik had Olivia in mijn armen. De dokter vertelde mij dat het wat moeilijker was omdat Olivia is geboren met haar gezichtje omhoog en dat noemen ze "een sterrenkijker". Het had wel iets romantisch, die term. We moesten nog even een extra nachtje in het ziekenhuis blijven, op de kraamafdeling, omdat ze een iets zwaardere baby was. Olivia werd op suikerziekte gecontroleerd. Iedere drie uur werd ze in haar hieltje geprikt en dan werd ze heel erg boos en schreeuwde het uit. De zusters haalde de baby’s voor de nacht van de kamer, de moeders moesten slapen en rusten. Ik vond dat erg vreemd en was het er zo niet mee eens dat ik mijn kamerjas heb aangetrokken en naar de babykamer ben gegaan. Ik heb met haar op schoot gezeten, heb haar gevoed en heb die nacht rond half vier lekker mee naar mijn bed genomen. De zuster zei dat ik niet kon slapen met een baby in bed. Ik trok mij er niets van aan en heb lekker met Olivia in bed gelegen en heb eindeloos naar haar gekeken. De volgende morgen kwam mijn vriend ons halen, we gingen naar huis. Ons leven als gezin kon beginnen...