(Geen) Woordeloze Woensdag

Want dat gaat gewoon niet. Ik moet namelijk echt even vertellen hoe geweldig mijn vriendin het heeft gedaan. Ik ben gisteren zodra lief thuis was, op de fiets gestapt om gewapend met een mooie kaart, een bos witte rozen en een klein cadeautje de nieuwe baby te gaan bekijken. Op de fiets want dan ben ik sneller, al woont ze nog geen 20 minuten lopen bij ons vandaan. Ik belde aan en hoorde mijn vriendin via de intercom. Eenmaal op de derde verdieping stond mijn vriendin daar in een prachtige witte blouse met een hele hippe harembroek en keurig haar. Ze zag er prachtig uit en er was helemaal niets aan haar waaruit bleek dat zij die ochtend een baby op de wereld had gezet, behalve een kleiner buikje natuurlijk. Stralend liep ze voor mij uit de woonkamer in waar haar kleine prinses in een wikkeldoek in de kinderwagen lag. Een klein poppetje met een heleboel donkere haartjes op haar hoofd. Hele fijne vingertjes en een parmantig neusje. Ik hield het niet droog, er werd even een traantje weggeveegd van geluk en trots. Ze had het niet leuk gevonden maar wel te doen, de bevalling. Ze had gebruik gemaakt van ELLE TENS tijdens de bevalling en daar was ze erg over te spreken en vond ze zeker een aanrader. De kleine prinses is op de wereld gekomen en mijn vriendin heeft er geen hechting of scheurtje aan overgehouden! Het kleine meisje was zo fijn en keurig, ze had een klein streepjesbroekje aan maat 46-48 en deze hing losjes om haar heen. Een wit omslagshirtje en haar hoofdje werd bedekt met een hip mutsje van kikkid met een grote ster op haar voorhoofd. Ze woog 3010 gram en helemaal gezond. We dronken een klein glaasje champagne en ik ben weer op de fiets gestapt. Met rammelende eierstokken en een warm gevoel in mijn buik fietste ik naar huis. Wat is dat toch? Wanneer je een baby ziet, wil je er meteen ook eentje of nog eentje... maar toen ik de voordeur opende en mijn lief ons monstertje hoorde sussen en probeerde over te halen nu toch echt te gaan slapen, bedacht ik mij dat we het zo ook heel goed hebben. Daarbij zie ik vreselijk op tegen nog een bevalling. Nou was Ol gewoon een eigenwijsje, als sterrenkijkertje de wereld inkomen en met haar 4325 gram en 55 cm was het geen kleintje. En iedere keer als mijn stokjes beginnen te rammelen denk ik aan de woorden van mijn gynaecoloog die toen tegen mij zei: "maak je maar geen zorgen over de bevalling, de eerste is altijd de kleinste.... en daarbij is het een meisje, die zijn altijd wat kleiner..." Zucht... het is zo ook wel goed, stel je voor dat de tweede een jongetje wordt? Lief en ik hebben het er wel eens over en praten dan over 'proberen na de zomer', misschien heb ik over een paar maanden meer moed en als ik de rammelaars dan niet meer kan sussen..... wie weet?!