dinsdag 8 juni 2010

Het kleinste kamertje

Ik was een van die mensen die moeite had met plassen op een openbaar toilet. Het idee dat iemand je misschien kon horen plassen, maakte het soms onmogelijk voor mij om daadwerkelijk te plassen. Het is zelfs wel eens gebeurd dat ik heel nodig moest en naar het toilet ging, maar dat er dames stonden de kletsen voor de deur van het toilethokje en ik onverrichter zaken weer naar buiten kwam. Het ging gewoon niet. Zelfs wanneer mijn lief aan de andere kant van de deur stond, vroeg ik hem weg te lopen.
En nu? Nu loopt er een klein blond peutertje achter mij aan, ze volgt mij ook naar het toilet. Het kleinste kamertje is bij ons echt klein, maar ze moet en zal mee. Ze propt zich in het hoekje en kijkt mij guitig en vol verwachting aan. Ze legt haar wijsvingertje op haar lippen en zegt: "shhhhhh".... en wanneer ze mij hoort plassen steekt ze haar wijsvinger in de lucht en zegt: "Jaaaah, goed gedaan!" Ze grijpt naar het toiletpapier en trekt aan de vellen papier die veel te vlot van de rol afglijden. "Afvegeh... Jah? Ollie doen? Jah" En dan is mijn grens bereikt: "Nee lief, mama doet het zelf. Stap maar even naar achteren, dankjewel". "Plas weg, spoeluh, jah?" vraagt ze met haar liefste blik. Ik til haar op en ze druk op de knop. "Daaag plas! Handjes wassuh jah?" We wassen onze handen, het avontuur zit er weer op. Missie volbracht. Nu zij nog op het potje....

1 opmerking:

  1. Hahahaha....zelfs in het kleinste kamertje heb je niet meer even een plekje voor jezelf als je kinderen heb.
    Leuk geschreven, ik zag het zo voor me!!

    BeantwoordenVerwijderen

Bedankt voor je reaktie! Leuk dat je er was!