Mama... zijn wij in Duitseland?

Olivia heeft genoten en ik ook. Samen met mijn kleine meid naar Duitsland was echt een kadootje aan ons twee. Samen op een dag 8 uur reizen ging prima. Ol was geweldig. Ze tekende wat, at een broodje en keek eens rond. Er waren andere kinderen in de trein en dat zorgde voor de nodige afleiding. Einde van de dag kwamen we aan. Mijn vriendin kwam ons ophalen van het station samen met haar dochtertje S. die ons tegemoet kwam rennen op het perron. De twee kleine meisjes schelen drie maanden en zijn echt al kleine vriendinnetjes. We hebben hele gezellig dagen gehad vol met speeltuinen, Palymobiel-land, muziekles en een gezonde lading winkelen. De avonden bracht ik met mijn vriendin door op de bank met een groot glas wijn en lange gesprekken. De dagen zijn goed verlopen, alleen de laatste dag is Ol flink gevallen. Ze stond in de woonkamer en had laarsjes aan. Ze wilde de laarsjes uit en hield zich vast aan de balustrade. Ze tilde een beentje op, maar haar andere beentje hield haar gewicht niet. Ze viel en stootte haar hoofd tegen de traptrede. Haar blonde haartjes kleurde rood. We zijn naar de dokter gereden. Die besloot het niet te hechten. Ol keek de dokter aan: "Ben ik ok?" vroeg ze met een klein stemmetje. "Yes, you are ok" antwoordde de dokter. "Gaan we weg?" vroeg Ol aan mij. "Ja liefje we gaan weer weg." zei ik en aaide haar bleke gezichtje. "Danke dokter.... Tschüß.... " zei mijn kleine dappere meisje. Ol was al gauw rustig en weer helemaal de oude "Ik was gevallen, ik had pijn, toen ging ik naar de dokter en nu ben ik ok." klonk het verslag van ukkepuk. De terugreis was ook prima. Olivia heeft zelfs twee uur geslapen. Ik zat met vlinders in mijn buik in de trein. Ik heb genoten van ons reisje maar was wel blij lief weer te zien. Ook Ol wilde haar Papa graag weer zien, eerst zou ze Papa knuffelen en dan zou ze gaan spelen met haar keuken.