woensdag 9 maart 2011
Met de gordijnen dicht
Er zijn wel eens dagen waarop je de gordijnen weer sluit en je de wereld even niet toe wilt laten. Vandaag was zo'n dag waarop ik het even niet aankon, zo'n dag waarop ik op mijn tenen in de zee stond. Ukkepuk werd wakker met een grote snottebel en wat verhoging. Het is vast een gewone verkoudheid maar meteen pak ik de bijsluiter van haar laatste vaccinatie erbij. Haar meest recente vaccinatie kreeg ze afgelopen vrijdag. Ze moest ingeent worden en Olivia voelde het aankomen. Ik haalde de vaccinatie op bij de apotheker en we fietste naar de huisarts. Nog voor we de praktijk binnen waren, begon mijn kleine meisje al te huilen. Grote tranen rolden over haar wangen. Ze smeekte mij, echt smeken was het. "Mama, nee.... alsjeblieft niet een prik... alsjeblieft..." klonk het door de hele praktijk. Ol zat bij mij op schoot met haar betraande gezicht in mijn borst begraven. Ze keek op en twee grote blauwe ogen keken mij strak aan. Haar wangetjes helemaal rood en haar haren door de war. "Niet doen mama, niet en prik mama..." Ik probeerde haar te troosten. Ik fluisterde in haar oor: "Het is zo over. Het is om Ollebol sterk te houden. Het valt allemaal mee, mama is bij je." Het wilde niet helpen. De huisarts kwam ons halen en Olivia begon nog harder te huilen. In de kamer bleef ze huilen. Ze klampte zich aan mij vast. "Kom liefje, het is zo over" probeerde ik weer. Ik overlegde met de huisarts waar ze zou prikken. Liever niet in haar bovenbeen omdat ze al last heeft van die spieren, meer last dan van haar arm. Ik had gelezen dat er niet in de spier geprikt hoefde te worden, dat onderhuids ook prima was. Dus liever in haar bovenarm en dan onderhuids. De huisarts vond het prima. Ze maakte de vaccinatie klaar en ik trok Ukkepuk haar vestje uit. "Nee, niet mijn vest uit.... niet doen mama... niet prikken.... mijn vest aan!" Ik brak. Het is nu al de zoveelste keer dat ik haar moet 'dwingen', ik wil ook geen prikken meer, ook geen onderzoeken meer, ook geen dokters meer. Ik probeerde mijn stem rustig te houden en knuffelde Ollebol. "Het is een klein prikje en zo over. Deze dokter helpt jou. Kom sterke meid, heel eventjes maar. Je doet het heel erg goed." De tranen rolden nu ook over mijn wangen. De stagiaire van de huisarts keek vol medelijden naar dit tafereel. De huisarts liet mij Ol vasthouden en nam haar armpje. De prik was zo voorbij, maar de tranen van Ol nog niet. "Mama, ben ik oke?" snikte ze met vragende blauwe ogen. "Ja lieverd, je bent heel erg oke. Goed gedaan." Ze wilde meteen weg, maar natuurlijk wilde ze wel een sticker. Met trillende handjes pakte ze de stickers aan. Het waren er twee. Ik verontschuldigde mij voor mijn tranen en raapte onze spullen weer bij elkaar. "Kom dappere meid, dat heb je goed gedaan. Ik ben trots op je." zei ik tegen mijn kleine meisje. "Wat wil je nu gaan doen? Wil je naar de bakker? Het is lunchtijd.... wat wil je eten" vroeg ik haar. "Ja, naar de bakker... een stoepstengel..." antwoordde Ollebol en ze ging verder "...toen was ik verdrietig en toen was ik oke..." ze begon weer te huilen. "Kom liefje, we drogen je tranen en mag je zelf de bakker om een soepstengel vragen." Ik stapte op de fiets en ging vlot naar haar favoriete bakker. Eenmaal in de bakkerij tilde ik haar op. "Mag ik een stoepstengel alsjeblieft?" vroeg mijn dappere meid aan de bakker. "Mag het ook een kaasstengel zijn? En wil je die in een zakje?" vroeg de aardige mevrouw. "Ja, dank je wel" en ze nam de kaasstengel met twee trillende handjes aan. Ik had de stengel nog niet betaald of er werd al een lekkere grote hap genomen. Ol at de stengel achterop de fiets. "Mmmmmmmm... ik ben oke" hoorde ik achter mij. Twee weken voor deze vaccinatie was ze ook een hele middag in het ziekenhuis voor onderzoeken. Olivia is een enorme vechter. De stickertjes van de ECG probeerde ze wild van zich af te trekken. Het bloedonderzoek dat gedaan moest worden, wilde ook niet vlotten. De zuster zocht onderhuids naar haar adertje, Ol moest door vier personen vastgehouden worden. Olivia heeft ook die dag heel wat tranen gelaten. Ook die dag heb ik heel wat verhaaltjes verteld en liedjes gezongen. Ook die dag vertelde ik haar dat de dokters haar helpen, ook die dag vertelde ik haar dat ze zo dapper is en dat het zo over zal zijn. Ook die dag zei ik haar, net als iedere dag, dat ik trots op haar ben.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
De tranen rollen over mijn wangen.. In eerste instantie dacht ik aan een "reguliere prik" tot het besef kwam dat er nog velen zullen komen! Oh, wat gun ik je kindje toch de rust, geen ziekenhuisbezoeken meer en een altijd vrolijk lachende peuter! Een dikke knuffel voor moeder en dochter, jullie zijn allebei ontzettend sterk!!!
BeantwoordenVerwijderenIk lees bij, eindelijk weer eens 'tijd'. En prikken, daar weet ik inmiddels alles van :-(
BeantwoordenVerwijderenAan het eind van het bericht zie ik dat het 9 maart is, "onze dag". Dan moet ik wel even een comment achterlaten.
Ollebol is jouw peuter, jullie peuter. En damn, wat is het moeilijk om mama (en papa) te zijn als alles anders loopt dan je had verwacht. Maar van wat ik zo lees, doe jij (en jullie) het meer dan geweldig!