Het ene moment weet je wat te doen en het volgende moment zit je samen op de bank om alles nog een keer door te nemen. Nog een keertje om samen te praten en zeker te weten dat we er gelijk over denken. Zo zaten wij gisteravond tot half twee 's nachts nog op de bank te praten over de vaccinatieronde waar Olivia voor is uitgenodigd. Na uren praten, nog maar een keer Pendemrix opzoeken via Google en de site van GlaxoSmithKline weer bekijken en nog een keer praten. Ik had de verslagen gelezen over de vaccinaties in Zweden. Alle brochures gelezen en alle mogelijke sites bekeken. Het blijft moeilijk. Een keuze maken voor jezelf lijkt zo gedaan maar een keuze maken "voor" haar.... dat is even anders.
Lagen we eindelijk te slapen, werd onze kleine dame om drie uur al wakker. Op zo'n moment sleep ik mij uit bed, de trap op en probeer geen licht aan te doen in de hoop dat ik dan weer vlot in slaap zal vallen. Helaas, ze wilde maar niet gaan slapen. Ik heb haar ingestopt en toegezongen, naast haar bedje gezeten, haar laten huilen, maar toen ik de tijd door zag tikken en het vier uur was heb ik het opgegeven. Ik heb haar bij ons in bed genomen. Ik weet het, not done! Maar ik was zo moe en het lijkt of de nachten steeds korter worden. En ik stelde mijzelf gerust door te zeggen: ze moet toch goed slapen voor ze een prik krijgt....
Aan het begin van de middag moesten wij ons melden bij de Rai. Samen met een heleboel andere moeders, vaders en kinderen verzamelden wij ons bij ingang K en liepen wij door de grote hal. Langs de mensen die ons vertelden waar wij in de rij aan moesten sluiten. Ik kwam buren tegen die foto's maakten van elkaar, "a kodak moment". Tijdens het wachten werden we toegezongen door een dame en een heer met gitaar. Ol keek aandachtig naar het koppel en hield haar aap goed vast. Aap is een van haar favoriete knuffels en gaat mee wanneer nodig. Olivia heeft aap ooit zelf in V&D gespot en dat leek liefde op het eerste gezicht. De rij in de Rai viel mij mee. Na een klein kwartier stonden we in de tweede rij voor het pikmoment. Eenmaal aan de beurt ging het heel erg snel. Aan het tafeltje zaten drie mensen. Een dame die de vaccins klaarzetten, een dame die het vaccin toedient en een heer die Olivia op zijn schoot nam. De dame stak de naald in haar arm en Ol keek naar de naald. Ze huilde niet, maar toen het vaccin werd toegediend werd ze boos. Voor twee hele minuten heeft ze heel hard gehuild en toen was het over. Ze kreeg een appel en een vlag en we gingen weer naar buiten. Mijn vriend kwam ons halen met de auto. Op de terugweg zijn we nog via de Cornelis Schuytstraat gereden, naar "Organic Food for You". Daar verkopen ze de de fruit- en groentehapjes van Ella's Kitchen die Ol zo lekker vindt. En koekjes van Organix, allemaal hele gezonde en verantwoorde tussendoortjes en biologisch. Voor het geval ze een beetje hangerig wordt en mijn eten niet wil eten, heb ik iets lekkers in huis voor mijn dappere meisje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt voor je reaktie! Leuk dat je er was!