Monday, Monday....

Het weekend is weer voorbij en mijn vriend was weer aan het werk. Ik had met een vriendin afgesproken om koffie te gaan drinken om twaalf uur. Olivia in de kinderwagen gezet en ben gaan wandelen richting Westerpark. We waren vroeg dus hebben de we eendjes gevoerd aan de kade. Toen het brood op was, zijn we toch vast naar binnen gegaan. Toen mijn vriendin er was, hebben samen koffie gedronken en veel gepraat over kinderen en bevallingen. Mijn vriendin is over twee weken uitgerekend en het is haar eerste kindje. Terwijl wij het over persen, maandverband, aambeien en nog veel meer nieuwe gespreksonderwerpen voor onze vriendschap hebben, zit Ol braaf in haar kinderwagen, te kijken naar alle mensen om haar heen. Ze lijkt het als een voorstelling te zien, een voorstelling alleen voor haar. Wanneer iemand bukt om iets van de grond te pakken, moet ze vreselijk lachen alsof die persoon kiekeboe met haar speelt. Een vrouw naast ons doet haar laptop dicht en Ol zegt: "Done" en klapt in haar handjes. Olivia zwaait naar de mensen die aan ons tafeltje voorbij gaan en er gaat bijna niemand aan ons voorbij zonder haar over haar bol te aaien. Na een kwartier wil ze echt uit de wagen. Ze ging voor het raam staan en zei: "bbrroem" tegen iedere auto die ze zag. Er kwam een kat binnen en na "Aaaauww" (haar woord voor miauw) te hebben gezegd, gaat ze achter de kat aan. Wanneer we het café verlaten, zit Olivia weer in de kinderwagen. Ze drinkt haar fles met melk en valt lekker in slaap. Nu moet ik blijven lopen.... Ik ben naar het Marnixbad gelopen om ons ouder en kind abonnement te verlengen. Olivia geniet van die zwemlessen en ik ook. Alleen het aan- en uitkleden is echt vreselijk. Daarna ben ik naar het Leidseplein gelopen, om vervolgens het Vondelpark in te gaan. Ik kom veel in het Vondelpark. We voeren de eendjes of gaan naar de schommels van het Groot Melkhuis. Vandaag niet, vandaag slaapt Olivia de hele wandeling. Via het Kattenlaantje heb ik het park verlaten en ben ik weer richting huis gelopen. Olivia werd op de Overtoom wakker. Eenmaal in onze straat is het tijd voor Olivia om even te lopen naast de kinderwagen. Trots loopt ze over de stoep. Ze wijst naar de auto's en naar onze voordeur, maar ze wil nog niet naar binnen. We lopen een paar keer op en neer en dan is het echt tijd om naar binnen te gaan. Thuis herhaalt Olivia steeds hetzelfde woord, het lijkt op schoenen maar ik denk niet dat dat is wat ze wil zeggen. Ik doe mijn best om haar te verstaan, maar het lijkt haar niet uit te maken of ik haar begrijp. Ze loopt door de kamer en wanneer haar papa binnenkomt, is hij haar wereld. Zij ligt nu lekker te slapen en ik denk aan hoe snel het allemaal gaat. In juli begon ze te kruipen, nu loopt ze over de kade en morgen? Morgen mag ik weer haar mama zijn en daar ga ik van genieten.