Tranen van een Mama

Deze hele warme donderdag begonnen wij met de wekelijkse fysio van Ol. Vrolijk stond ze op de stoep en eenmaal in de wachtkamer begon ze uit volle borst:"fiesijo...." te roepen. We moesten nog even wachten, er was nog een kindje voor ons die nog niet klaar was. De wachtkamer is al pret. Er staat een mooie kikker, er zijn puzzels en boekjes. Er staat een tafeltje met twee stoeltjes en Ol ging eens lekker aan het tafeltje zitten om aan een puzzel te beginnen. Na een paar minuten kwam het kindje naar buiten en riep de fysio Ollebol naar binnen. Ze liet niet op zich wachten en liep meteen de kamer in. Schoentjes uit, broek uit en daar ging ze. Tijdens de therapie liet de fysio vallen dat het toch verstandig zou zijn dat er (nog) een neuroloog naar Ol zou kijken. Zij kan Ol wel helpen met oefeningen doen, maar ze kan het probleem niet oplossen en ook niet aantonen wat er nu aan de hand zou kunnen zijn. Zij zei dat Ol wel zelfstandig dingen zal kunnen leren doen maar dat ze wel dacht dat het altijd zichtbaar zou zijn dat er een probleem(pje) is met haar looppatroon. En toen brak ik. Daar stond ik op mijn blote voeten in het zaaltje met mijn kleine prinses aan de hand de oefeningen braaf uit te voeren en zei zij nou tussen neus en lippen door dat Ol niet helemaal beter zou worden? Tranen liepen over mijn wangen en ik kon even niets anders doen dan de brave oefeningen doorlopen en mijn excuses aanbieden voor mijn gesnotter. Door de tranen heen probeerde ik Ol lachend te motiveren om nog een keer het parcours af te leggen. Er zit toch verbetering in haar bewegen? Ze kan al op de driewieler fietsen en ze stapt nu van drempels af waar ze voorheen over moest kruipen... Vol verbazing vroeg ik de fysio of ik nou naïf was om te denken dat het wel een tijdje zal duren maar dat Ol toch gewoon steeds vooruit lijkt te gaan en dat ik dus hoop op een heel 'normaal' looppatroon in de toekomst en zelfstandig traplopen etc. Ze kon ook geen zekerheid geven zei ze, het is allemaal gissen maar ze verwacht wel dat Ol kan leren zelfstandig de trap op en af te lopen en het zal haar hopelijk niet beperken maar ze zal een afwijkend looppatroon houden, dacht zij. Mijn kleine blonde meisje stond braaf naast mij en vroeg de fyio: "sticker hand fiesijo?". Ja, Ollebol kreeg weer een sticker op haar hand want ze had haar best weer gedaan en dat zal ze volgende week vast weer doen. Want wij geven het niet op.